στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο. 
Tο σκυλί κοιμόταν κάτω
από τα πέτρινα σκαλιά,
γέρικο πια
και ξεχασμένο.
Παλιά του μίλαγαν
οι σκοποί
και το φωνάζαν Λίζα.
Της μίλαγα και γω
τα βράδια
που σωριαζόμουν
στην γωνία με το όπλο
και το κρύο να δίνει
μορφή
στις ανάσες μου.
Κουραζόμουν όμως γρήγορα
και έμενα εκεί αδύναμος
ξεχασμένος
να παρατηρώ την Λίζα
και την ψυχή μου
πιο δίπλα
να της σιγοψιθυρίζει.
Μα δεν άκουγα καλά
τι λέγανε.
Κάποτε έβλεπα την ψυχή
να στρέφει το κεφάλι της
αλλού
και να κλαίει
ντροπιασμένη.
Άλλοτε πάλι
άρχιζε να γελά
και να γυρνάει εδώ και κει
σαν μικρό παιδί.
Τώρα
η Λίζα γέρασε
και η ψυχή μου κάνει
σαν να ξέχασε.
Κι αυτές οι βροχές
που πάντα μάς
προσπερνούσαν επιδεικτικά
και που πάντα όμως
σε θυμίζαν,
αυτές οι βροχές
δώσανε την θέση τους
σε ήλιο μισό.
Οι βροχές είναι
οι πιο δειλοί εραστές,
έλεγες.
Λι,δεν ήσουν ποτέ σου
παιδί
και
πάντα δάκρυζες
στα μακρινά καράβια.
Μην λυπάσαι Λι
ο δράκος σου
πήρε την θέση του σταυρού
στο λαιμό μου
και η σιωπή σου
την θέση
του δήμιου στο πλευρό μου.
Οι βροχές
είναι οι πιο δειλοί εραστές,
έλεγες.
Λάθος,αγάπη μου,
δεν είναι οι βροχές.
Είναι αυτά που στην φυγή σου
καις...