στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο. 
Ο έρωτας δεν νίκησε ούτε μπορούσε να νικήσει…
Νεκρική σιγή καλύπτει το ζεύγος ματιών
που άλλοτε δημιουργούσαν σπίθες στην έντονη τριβή τους
δημιουργώντας φλόγες που φουντώνουν τα υγρά σωθικά
και σε κάνουν μειδιάματα κρυφά να φανερώνεις
παρότι σχεδόν από μικρό παιδί βασανιζόσουν διαβάζοντας εξορισμένα ποιήματα.
Αγγίγματα, ψίθυροι, λαχανιάσματα και σάλια
χτυπιούνται στα κρύα κοφτερά βράχια με το θάνατο,
θαρρείς πως γνωρίζουν τον θρίαμβο του έρωτα
γαλάζια δάκρυα ξεχειλίζουν απ τα πέτρινα μάγουλα
που επιστρέφουνε στη θάλασσα
ολοκληρώνοντας τον φαύλο κύκλο της ζωής
φανερώνοντας πως η ανάσα επιβλήθηκε της αβυσσαλέας σιωπής.
Αναστεναγμός βαθύς ξεχύθηκε απ το ραγισμένο μου στέρνο
που λύγισε για να τον κρατήσει
και η φλόγα για μια στιγμή τρεμόπαιξε και χάθηκε στο σκότος
ξάφνου όλα μαράθηκαν ακόμα και η σπάνια παπαρούνα
που με κάματο είχε φυτρώσει στην άγονη καρδιά μου
στάχτες πέταξαν μακριά σαν τα χείλη που εξαφανίστηκαν
στην νήσο των χαμένων φιλιών
καθώς ξεριζωμένα απ το μελτέμι άφησαν τα κόκκινα χνάρια τους στην άμμο.
Βαραίνει η ψυχή που αναίτια τώρα κυλάει στο υγρό χρώμα του κενού
και ο κρυμμένος εαυτός μάσκες αρχίζει να φοράει,
χτυπάει με λαχανιασμένες γροθιές τον τοίχο που έγινε τάφος
δημιουργώντας με το αίμα το αφηρημένο σχέδιο της αιτίας.
ουρλιάζει η καρδιά να αλλάξει σώμα μα
σκίζει τους χτύπους της στους σπασμένους καθρέπτες που αντικατέστησαν τα όργανα
μετά την ξηρασία,
το μυαλό επιπλέει στο βούρκο των σκέψεων
και συσπάται που δεν μπορεί να νοσταλγήσει
ο πόνος χορεύει μαζί με την τρέλα
ψιθυρίζοντας της γλυκά ότι…
Ο έρωτας δεν νίκησε ούτε μπορούσε να νικήσει..
DHMHTRHS GEORGAS
WOLFALAIRE
