στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο. 
Πέτρινη μέρα
Ψεύτικο φως που παγώνει τα μάρμαρα
και κρυώνει την καρδιά τους…
Ιδρωμένο χώμα στις άκρες της προσπάθειας,
σκαρφαλωμένο στ’ αγριόχορτα
που πεθαίνουν.
Πέτρα που ονειρεύτηκε
να λάμψει και να τιμηθεί,
μα το καλέμι την αρνήθηκε με πείσμα
φλερτάροντας το μάρμαρο…
Σχιστόλιθοι ανάμεσα
σε μάρμαρα και πέτρες,
ίχνος χλωμό και κείμενο
κάποιας … ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ,
να μην αντιπαλότητα,
λάξευση – σκοπιμότητα,
αλλοιώσουν το πραγματικό
και σπάσουν την αλήθεια.
Προσπελάσιμες ιδέες καταφθάνουν
να μεσολαβήσουν.
Διαφωνούν πριν αρχίσουν
κι’ αποσύρονται.
Δεν επήλθε συμφωνία.
Τα Μάρμαρα Κυβερνούν.
ΠΟΤΕ στην πέτρα,
που τους θυμίζει
τα πόσα Κάστρα.
τα πόσα Τείχη,
πόσα Οχυρά….
Στήθια υψωμένα στην Ιστορία,
ΠΟΥ ΔΕΝ ΞΕΧΝΑ……
Αγκαλιές Βουνών
που μεγάλωσαν την Δάφνη
προσμένουν….
Πέτρινη μέρα.
Φως που απλώνεται
ακόμα στις Πέτρες,
που ήσυχες – δίκαιες,
μα ανυπόμονες
περιμένουν….
Και πριν καλπάσουν τ’ άλογα
με τη φωτιά στα μάτια,
ψίθυροι που ακούγονται…..
Γέλια και Ωσαννά….
Η Αλήθεια που μεγάλωσε
περνά τώρα μπροστά τους !
Οι Ιδέες καταφθάνουν και πάλι
ανήσυχες τούτη τη φορά
και τρομαγμένες….
Το Φως που ανεβαίνει συνεχώς
και απλώνεται, ΤΙΣ ΚΑΙΕΙ…..
Διψούν.
Και μες την όλη σύγχυση
σκύβουν να ξεδιψάσουν.
Να πιούν νερό, δροσιά ζωής,
νερό απ’ το Πηγάδι.
ΠΗΓΑΔΙ που το χτίσανε οι πέτρες
κι’ ο ΛΑΟΣ μας,
και τώρα που δικαίωμα
για να τους το προσφέρουν,
ζητούν το Φως, το Δίκιο τους
πίσω να τους το φέρουν……
Νίκος Στυλιανού