Βάρβαροι διαμεσολαβητές,
της ψυχής μου οι έμποροι,
με το σπαθί της υποταγής,
να διαφυλάξουν απαιτούν,
να διαφυλάξουν απαιτούν,
των αμαρτιών τους τη τάξη.
Έντιμοι παραγωγοί ενοχών,
με ταινίες ηθικής εκπορνεύουν,
της ζωής τη πραγματικότητα,
σε καθαρά υπόγεια εκλογικεύουν,
της ευτυχίας τους τον πλούτο.
Το ρίγος του σκοταδιού,
με όνειρα φτιαγμένα από λάσπη,
πέτρινες σκέψεις υποβάλει,
πέτρινες σκέψεις υποβάλει,
σε μανιασμένες λέξεις απαιτεί,
το ψέμα την αλήθεια να βιάσει.
Στη σιωπή της ανοχής,
θρέφω πολέμους μοναχικούς,
με επώδυνες εικόνες αγωνιώ,
τη πίκρα κάνω κουράγιο,
τις ήττες θεωρώ περαστικές.
Αντιστέκομαι στην επιβολή,
κι αν τη ράχη μου κυρτώνω,
είναι το πέπλο της οργής,
που όσο ο χρόνος πλησιάζει,
ανώνυμες τις αναμνήσεις κάνει.
Όμως, η πραγματική ζωή,
μοναχικό σπίτι στο σκοτάδι,
με τη μοναξιά της σκέψης αγρυπνά,
τη σάπια μυρωδιά της συντριβής,
με τη ψυχή να ξεπεράσει.
AlexMil
Μαιος 2011