στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο. 
συλλογή: εκπτωτα ψυχανεμίσματα
Ερχονται στιγμες, που και το ιδιο το σκοταδι
..φοβαται το σκοταδι.
Ακομα κι αυτο,
στιγμες αναζηταει μια γνωριμιά,
μια συντροφια.
Γυρω απο παγωμενες αλυσιδες,
ενα κενο ψυχης,
ρουφαει θαρρεις τον αερα της γαληνης του.
Κι απ΄την αρχη του χρονου
οτι καταβροχθισε,
μοιαζει να μην του φτανει πια,
να μην το θελει,
να μην το θυμαται.
Μαυρο, βαρυ
ψηλο σαν τον σωρο..
..κι ομως!!!
...εχονται στιγμες, που αναζηταει
την συντροφια.
Παγωμενες ψυχες ανθρωπων
που χαθηκαν,
σφυριζουν, νυχτιες, νυχτιες
στο θαμπο μας μυαλο.
κι αναρριγουν σαν τις ακουν
οι ετοιμοι, στο φοβο,
..οπως και εγω, που στεκω σαν μαρμαρωμενος
στον καθε βουβο κι ατελειωτο
οδυρμο του.
Μα το σκοταδι δεν θελει να φοβισει.
Πονα..
Πονα και μας το λεει..
Ποναει και το ακουω.
Κι ειναι στ΄αληθεια ωρες,
μεσα στην πλανη της νυχτιας,
που τον πονο του λυπαμαι.
Ειν΄ωρες που η φωνη μου
χαμηλωνει, και δειλα..
το συγχωρω.
Καμια φορα του τραγουδω.
Ισως για να παψω να
φοβαμαι.
Ισως για να το καλοπιασω.
Τους ποθους που γεννω,
να μου χαρισει πισω ,
ισως νοσταλγω!!
Οτι γλυστραει απο τα ματια μου
χαρισμα στη σκια μου,
που χρονια το ακολουθει σαν Χριστο.
Φορες, φορες , θυμαμαι
τη αχνη φωνη της μανας μου.
Θα μεγαλωσει, θα ξεχασει..
το σκοταδι οι λογικοι, δεν αγαπουν.
Θα γινει αντρας σοβαρος,
και θα λουζεται στο φως....
Που να ξερε κι αυτη!!
πως καλοπιανω το σκοταδι
να μην φοβαται, .. το σκοταδι
που και που.
Τους πονους της ψυχης
να παρει επιτελους, λιγο πιο μακρυα.
να μην τους θυμαμαι..
να χαθουν
Ειμαστε αδερφια, το σκοταδι μου
κι εγω.
Κι οσο αναπνεω, παντα
θα το συγχωρω!!!
