Πάλι η νύχτα σε σέρνει
σε μπαράκια υπόγεια
και η ανάσα πεθαίνει
απ τα σκάρτα σου λόγια
μια παλιά αγαπημένη,
η δική σου κολόνια
τώρα πια ξεθυμαίνει
και σε πνίγουν τα χρόνια
Απόψε ξεπουλάς
αυτά που εσύ λατρεύεις
χορεύεις και γελάς ,
μα εσένα κοροϊδεύεις
Απλόχερα κερνάς
ποτό που χει τελειώσει
και πίνεις μοναξιά,
απ ότι έχεις προδώσει
Δεν ήτανε για μας
ετούτο το ταξίδι
τσιγάρο δίχως φίλτρο
η αγάπη κι έχει σβήσει
καράβια της στεριάς
στης μοίρας το παιχνίδι
καρνάγιο δίχως οίκτο
που τ ’όνειρο σαπίζει