Το πέταγμα

Κάποιες φορές

σταυρώνονται οι σκιές...

Κάποιες φορές
σταυρώνονται οι σκιές
τότε που
κουτσά αγάλματα
τις προσπερνάνε
ή
όταν ράβεις τα χείλια
μη σου ξεφύγουν τα φιλιά
μπροστά στην άβυσσο
πέμπτης ξενοδοχείου κατηγορίας
με τους βουλωμένους νιπτήρες
να μη μπορείς
τις αποδείξεις να ξεπλύνεις
όταν έτριξε ο σουμιές
στο βρώμικο κρεβάτι
πάνω στο στρώμα
που βάφτηκε κόκκινο
κατά του εφιάλτη
ή
και μ' αυτόν
κατά -που νόμιζες -
της υστερίας
δίχως ν' ακουμπάς
τους τοίχους
μην πετάξεις
και φυγή γίνεις
κι ερωμένη των αιθέρων
και βρεθείς
στην ακτή των αστεριών
με όλα τα σύμβολα
της άλγεβρας -
με όλα τα αξιώματα
και τις παραστάσεις
της οργής -
που πήρα
σε πήρα αγκαλιά -
παιδί σε άλυτους
που ΄λεγαν
γρίφους -
με νύχτες πουτάνες
με φτηνό περιτύλιγμα αρώματος
των στημένων αναστεναγμών
στις σβέλτες κινήσεις της αρχής
που νωθρές έγιναν
εκεί
που ο χρόνος γλύφει
πλάτες μαστιγωμένες
σε ανήλικα κορμιά
στα στενά τα ανήλιαγα -
ιούδας ο ήλιος
που
ξεδοντιάζει την αθωότητα
καθώς
κουδουνίζουν τα κέρματα
στα πεζοδρόμια της καρδιάς
κι εκεί
δεν μπόρεσες
δεν είδες
το δάκρυ που δραπέτευε
για μια μπουκιά αγάπη
Κι εγώ
με μια γαρδένια στο χέρι
χάιδευα
χαιδεύω το έλα
στο δισταγμό του λεπτοδείχτη
πολυδουλεμένου ρολογιού
στο "ψιτ-!-" της πόρνης
και στου φαντάρου τη λαχτάρα
εδώ
που καις τα όνειρα
και καραμέλες γλύφεις
να ξεχαστείς
απ' την αλμύρα της θάλασσας
αυτήν
που κολλά - βδέλλα -
στους βράχους
και διαβρώνει τη ζωή

Σταυρώνονται
λοιπόν
κι οι σκιές
με σάρκα και οστά -
που παρέβλεψες -
σε δημόσια θέα
προς διασκέδαση του όχλου
που νόμιζαν

Κι όμως
οι ώμοι πετούν χέρια φτερά
κι η σκιά
στα δειλινά φτερουγίζει
και θεός γίνεται
γιατί
ο ημίθεος
είναι λίγος στο πέταγμα
των ονείρων της

Έτσι
και το καρφί σου στην καρδιά
αστόχησε στο θάνατο
και θρήνος σου γίνεται