Η Γη αυτή θα’ ταν Δικιά μας…

Δεν σου το είπα ?
Θα φανεί πάλι ο ουρανός ! Γιατί κλαίς ?
Κοίτα !……. τα σύννεφα παραμέρισαν……
σταμάτησε να βρέχει…..

Μύρισε το χώμα…. Και Άκου…….
Άκουσε το που σου μιλάει !
Σου μιλάει με τη μυρωδιά του……
Άκουσε πως σου τραγουδάει…..
Σου λέει ότι το τρομάζει η σιωπή σου….
Η θλίψη σου.

Άνοιξε τα μάτια……. Άνοιξέ τα !
Βλέπεις τις μαργαρίτες ?
Βράχηκαν κι’ αυτές
αλλά δεν φοβήθηκαν όπως εσύ,
και τώρα φωνάζουν τον αγέρα
να ‘ρθει κοντά τους για να παίξουν μαζί του….
να του τραγουδήσουν,
να τον προκαλέσουν
ανοίγοντας τα πέταλά τους…..

Μη τον ρωτάς άλλο τον εαυτό σου.
Μη τον βασανίζεις,
άφησε τον να ξεκουραστεί…..

Μη φοβάσαι……. Έτσι μπράβο !
Κράτα το χέρι μου !

Αν δεν υπήρχε η υποκρισία,
αυτή η Γη θα’ταν δικιά μας……

Αν δεν υπήρχε η Αφάνεια…
η καμένη υπερηφάνεια,
....μαύρο σβησμένο κάρβουνο
στο τέλειωμα της σκέψης…..

Αν δεν υπήρχαν τα Μη… και τα Όχι…
τα πουλιά θα πέταγαν πιο χαμηλά
δεν θα φοβόντουσαν πια…
δεν θα δίσταζαν…
θα’ ρχονταν και θα κάθονταν
στο χέρι μου
να τα κεράσω κάτι
απ’ τον μικρό
εαυτό μου.

Αν δεν υπήρχε η Άρνηση
η Γη αυτή θα’ ταν δικιά μας.
Θα μας αγαπούσε
και δεν θα καταδεχόταν
ποτέ το δάκρυ μας.

Άσε τα βήματα να φύγουν
μη τα ακολουθήσεις
κι’ αν είναι δικά σου
διώξε τα γρήγορα
μακριά σου
και μείνε ακίνητος.

Σε λίγο θα χαράξει !

Βλέπεις ?

Βλέπεις πως σου φωνάζουν οι αποχρώσεις
που αλλάζουν γρήγορα
το μαύρο σε γκρι
και το ξεβάφουν ?

Το βάφουνε για σένανε
να το κάνουν λευκό
να περάσεις !

Μείνε !

Χαράζει σε λίγο !

Δεν χρειάζεται να χτυπήσει η καμπάνα,
θα στο πει η μέλισσα
που θα βουίξει τραγουδώντας
στο αφτί σου.
Θα στο πει ο αέρας που θα ραντίσει
την πρωινή δροσιά του
στο πρόσωπο σου.

Μείνε !
Άνοιξε μόνο τα μάτια,
για να δεις το Φως
που θ’ αλλάζει
το πανωσέντονο της Γης,
ξεστρώνοντας το μαύρο
της θλίψης σου,
με το χρωματιστό
απ’ τα αγριολούλουδα του Ήλιου
και το πορφυρό της καρδιάς μου.

Για αυτή τη Γη σου μιλάω.

Για αυτή τη Γη
που αν δεν υπήρχαν τα Όχι,
η Γη αυτή θα ‘ταν η χαρά μας
και θα ήταν δικιά μας
για να ζήσουμε μαζί
όλα τα ΝΑΙ !...