στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο. 
Δεν ήταν οι παγωμένες ψιχάλες της βροχής που μ’ έκαναν να ανατριχιάσω, ήταν το χρώμα της βροχής, που έπεφτε στο κορμί μου.. Ήτανε το συναίσθημα που έτρεχε με πάθος μπροστά, αλλά που έπρεπε να περάσει ένα απροσμέτρητο σε μέγεθος τείχος που το έσπρωχνε ένας παγωμένος μαύρος βοριάς με αβάσταχτη δύναμη, και δεν μπορούσε να το προσπεράσει...
Οι εξελίξεις ήταν πλέον καταιγιστικές. Ο ήλιος είχε κρυφτεί για μέρες... Η σκοτεινιά έκρυβε τα ίχνη ένθεν – κακείθεν... Το πλάκωμα στη καρδιά ήταν βαρύ... Τότε φάνηκαν οι πρώτες σπίθες. Και ήταν πολλές... Έγιναν σύννεφο και έτρεχαν προς όλες τις κατευθύνσεις... Δεν μπορούσε κανένα εμπόδιο να τις ανακόψει... Καθώς οδηγούσα με τα φώτα αναμμένα 2 η ώρα μεσημέρι... κτύπησε το τηλέφωνο !..
>>> Έρχεσαι ?.... Η φωνή της Ερατούς ήταν πάλι γλυκιά όπως πρώτα... Αποθύμησα να σε δώ, που είσαι ?...
>>> Έχω βγει με το σκάφος... είμαι λίγο μακριά !...
>>> .....................................
Ένα παρατεταμένο συνεχές μπιπ ακουγόταν... Το τηλέφωνο ήδη είχε κλείσει !....... Η παγίδα μου λειτούργησε σκέφτηκα... Κάλεσα γρήγορα το γιατρό στην κλινική.... Χτυπούσε συνεχώς αλλά καμιά ανταπόκριση... Άλλαξα αμέσως πορεία, ανέβασα ταχύτητα και κατευθύνθηκα προς την κλινική, όταν άκουσα τις πρώτες σειρήνες... Κοίταξα τον καθρέφτη και με θάμπωσαν οι προβολείς που αναβόσβηναν συνεχώς πίσω μου... έκανα στην άκρη... και το πυροσβεστικό με προσπέρασε με ταχύτητα, με τη σειρήνα του να ουρλιάζει....
Όταν έφθασα, όσο μπορούσα να πλησιάσω στη κλινική, οι φλόγες, ο καπνός και μια αποπνικτική μυρωδιά, είχαν απλωθεί στο χώρο, ενώ 2 πυροσβεστικά οχήματα με καμιά δεκαριά πυροσβέστες και αρκετοί εθελοντές, πάλευαν με τη φωτιά που μέχρις εκείνη τη στιγμή φαινόταν να έχει κάψει το μισό κτίριο... 2 Ασθενοφόρα παρέμεναν για βοήθεια, ενώ το προσωπικό, νοσοκόμες και γιατροί φαινόταν τρομαγμένοι και πανικοβλημένοι, δεχόμενοι την φροντίδα των συναδέλφων τους διασωστών, πληρωμάτων από τα ασθενοφόρα...
Αμέσως έτρεξα προσπαθώντας να βρω τον Γιατρό... αλλά δεν μπορούσα μέσα σε αυτή την αναμπουμπούλα και ταραχή να τον εντοπίσω... κι ενώ συνέχιζα την προσπάθεια, κοίταξα επάνω προς το δωμάτιο στον πρώτο όροφο που ήταν η Ερατώ... Οι φλόγες ήδη έβγαιναν από τα παράθυρα... και όλος ο όροφος καιγόταν από άκρη σε άκρη... ένα σκηνικό πύρινης κόλασης...
>>> Πως είναι δυνατόν να συμβεί κάτι τέτοιο μουρμούρισα μετά από την....
Σκίρτησα... όταν ξαφνικά άκουσα τη φωνή του Ιοθώρ που με διέκοψε !... Ήταν λίγο διαφορετικός... σαν να ερχόταν από κάποια «μάχη»... Λίγο φθαρμένα θα έλεγα τα ρούχα του και κάπως «βρώμικα», πολύ ασυνήθιστο κάτι τέτοιο, αλλά το βλέμμα του πιο δυνατό και «ατρόμητο» από ότι το είχα συνηθίσει...
>>> Η Ερατώ δεν είναι εδώ, ούτε η γιαγιά της !...Είναι σώες στο σπίτι τους !... Ευρίσκονται εκεί πριν ακόμα η φωτιά επεκταθεί στον όροφο τους !...Ο Γιατρός έχει μεταφερθεί με μερικούς ακόμα στο Κέντρο Υγείας με ελαφρά, επιπόλαια εγκαύματα.... Δεν κινδύνεψε κανένας ασθενής. Βρίσκονται όλοι στο κέντρο Υγείας... Όμως υποθέτω, πως θα σε ενδιέφερε να μιλήσεις με τη Σοφία !... Είναι εδώ και ψάχνει με αγωνία !...Θα εκπλαγεί να σε δει !... Αλλά θα ήθελε να σου μιλήσει !.... Εσύ αποφασίζεις τι θα κάνεις...
>>> Ιοθώρ ! Γιατί δεν με ειδοποίησες ποιό νωρίς ?
>>> Δεν χρειαζόταν αυτό ! Να κάνεις τι ?.... Δόθηκε μια μικρή «μάχη» με τους ανθρωποκτόνους επιτελείς του Δαίμονα... Αλλά δεν χρειάστηκε περαιτέρω προσπάθεια.... Μόλις ενεφανίσθη Ο Αβριήλ έγιναν αμέσως καπνός !.... Όμως τους καταδίωξε και δεν μπόρεσαν να αντισταθούν ... Τους εξόντωσε όλους, 226 τον αριθμό.... οι γελοίοι... Μόνο με τους ανθρώπους μπορούν να τα καταφέρνουν και όχι πάντοτε και με αυτούς !.... Ανακάλυψαν τα σατανικά σχέδια τους οι 7 «αόρατοι Μοναχοί» που γνώρισες πριν μερικές ημέρες και με ενημέρωσαν για το τι επρόκειτο να συμβεί... Ενημέρωσα αμέσως Τον Αβριήλ που φάνηκε πως το γνώριζε ήδη.... και όλα τελείωσαν γρήγορα !.... Δεν πρόκειται να συμβεί κάτι άλλο, τουλάχιστον σύντομα...
>>> Είσαι έτοιμος να με ρωτήσεις που είναι η Σοφία ... Είναι πίσω και δεξιά σου στα 30 βήματα !...
>>> Ευχαριστώ Ιοθώρ !... Αυτό ήθελα να μάθω.... Πηγαίνω να της μιλήσω... Δεν θα φύγεις....
>>> Όχι ! Αφού θέλουν οι καταραμένοι πόλεμο θα τον έχουν !.... Μη ξεχνάς πως εδώ έχω «φυλακισμένο» τον Γονέα μου, που γι’ αυτόν βασικά έρχομαι στη Γη... Και τα πράγματα δεν είναι απλά όπως άλλες φορές... Δεν είναι τυχαίο, ότι ήρθε Ο «εκλεκτός» Αβριήλ αυτή τη φορά εδώ.... Αυτό είναι κάτι σημαντικό, γιατί η κατάσταση με τον Εωσφόρο, εδώ και καιρό έχει χειροτερέψει πολύ και οι Ουράνιες δυνάμεις είναι σε επιφυλακή, και ξέρεις .... δεν αστειεύονται.... άλλη φορά, ίσως πούμε περισσότερα... Τώρα πήγαινε... Η Σοφία είναι σε εκείνο το περίπτερο απέναντι αυτή τη στιγμή...
Έτρεξα προς το περίπτερο... Όταν την είδα ξαφνικά να χάνει την ισορροπία της και να πέφτει κάτω... Έφθασα γρήγορα κοντά της.... Είχε λιποθυμήσει... Προσπάθησα να τη συνεφέρω.... Είχαν προστρέξει και μερικοί άλλοι που είχαν αντιληφθεί το συμβάν... Μεταξύ των οποίων και ένας διασώστης,,, Της έδωσε νερό και της έκανε μερικές μαλάξεις.... Συνήλθε γρήγορα. Μόλις με είδε... μου έδωσε το χέρι της να τη βοηθήσω να σηκωθεί...
>>> Νίκο !... πρόλαβε να πει και ξαναλιποθύμησε.... Ο διασώστης ήταν ακόμα εδώ... άνοιξε το φορητό φαρμακείο και έβγαλε μια σύριγγα και ένα κουτί με χάπια.. Της έκανε την ένεση και συνήλθε αμέσως. Με λίγο νερό της έδωσε να πιεί και κάποιο χάπι... Φάνηκε ότι έχει συνέλθει και είναι καλά... Την σηκώσαμε... ενώ ο διασώστης την ρώτησε... αν Αισθάνεται καλά ? Μήπως θέλετε να σας μεταφέρουμε στο κέντρο Υγείας, να σας δει γιατρός ? Ξαναρώτησε... Μετά τη διαβεβαίωση, ότι είναι καλά και λέγοντας μας, ότι αν χρειαστούμε κάτι θα είναι απέναντι εκεί που ήταν τα ασθενοφόρα, ετοιμάστηκε να φύγει...
>>> Τι τραβάτε και σεις... είπα... που να ξέρετε γιατί συμβαίνουν όλα αυτά ....
>>> Τι είπατε ? Με ρώτησε...
>>> Τίποτα.... Λέω για το επάγγελμα σας... τι τραβάτε..... Χαμογέλασε, πήρε το βαλιτσάκι του και έφυγε...
Η Σοφία με κοίταξε πάλι στα μάτια...
>>> Θα με συγχωρέσεις ?...
>>> Για ποιο πράγμα ?...
>>> Και εγώ δεν ξέρω πως και γιατί το έκανα, να πάω στην αστυνομία και να σε καταγγείλω !... Η Ερατώ μου είπε ότι εσύ δεν της έκανες τίποτα... Ένας άλλος άγνωστος γιατρός, που τον έβλεπε για πρώτη φορά, την κτύπησε πολύ άσχημα... και αυτή σε φώναζε για βοήθεια, γι’ αυτό φώναζε το όνομά σου εκείνο το βράδυ.... που άκουσε ο Γιακουμής και μου είπε ότι εσύ την κτύπησες, ο οποίος τώρα δεν παραδέχεται τίποτα και λέει πως δεν θυμάται τίποτα, μετά από ένα τροχαίο που του συνέβη !...
(συνεχίζεται....)
Νίκος Στυλιανού
