στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο. 
το 590 μ.Χ. ο Πάπας Γρηγόριος Α’
ονόμασε θανάσιμα αμαρτηματα καποιες αδυναμιες των ανθρωπων, κ ειπε ότι στερουν την θεια χαρη. Αυτά κατα την αποψη του ειναι: Οκνηρία, Αλαζονεία, Λαιμαργία, Λαγνεία, Απληστία, Οργή και Ζηλοφθονία.
Φανταζεστε ότι κανείς δεν μπαινει στον παραδεισο, αφου ολοι μας κινουμαστε βασικα πανω σε αυτά τα μοτιβα. Ομως κ στην περιπτωση που θα μπουμε στον παραδεισο θα ειναι εκει κ ολοι αυτοι οι γεροπάπες, μαζι με ολη την αυλη τους, κ η ζωη για καποιον που θα ζει στον παραδεισο θα ειναι σαν κολαση.
Ζητω η γνησια κολαση!
Ομως δεν ηταν κολαση. Καποιος ειχε αλλαξει τις ταμπελες της εισοδου.
Στην πραγματικοτητα δεν τις ειχε αλλαξει. Για να μπεις στον παραδεισο περνάς πρωτα από την κολαση.
Οκνηρία, Αλαζονεία, Λαιμαργία, Λαγνεία, Απληστία, Οργή και Ζηλοφθονία.
επρεπε να διαλεξει ένα. Ο ορος ηταν απαραβατος. Επρεπε να διαλεξει μονο ένα κουσουρι απο τα πιο πανω. Τα υπολοιπα θα επρεπε να τα αποβαλει απο τον εαυτο του. Ηταν ο ορος της διαθηκης. Για να κερδισει τα 2 εκατομμυρια που του αφηνε ο θειος του επρεπε να κρατησει μονο ενα κουσουρι. Με την αλαζονεια δεν τα πηγαινε καλα. Το ιδιο κ με την λαιμαργια, ηταν χορτοφαγος, ζουσε λιτα. Με την λαγνεια, γέρος πια την ειχε αφησει πισω εδώ κ χρονια. Μονο για κατουρημα, τιποτα άλλο. Απληστος δεν ηταν , ουτε οργη ειχε, κ ουτε ζηλευε. Ετσι διαλεξε την τεμπελια. Καθοταν, κ συνεχως το χρηματιστήριο του εφερνε λεφτα. Σαν να εβρεχε λεφτα.
