στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο. 
στα μερη που εζησα μικρος εγινε πολεμος κ σκοτωθηκαν συνανθρωποι μας. μοιαζουν αυτα τα μερη καταραμενα,
αγαπημενα προσωπα εφυγαν για παντα τοσο αδικα.
Ετσι κοιταζοντας πισω βλεπω ερειπια, αιωνια πεθαμενα, ζωες που δεν θα γυρισουν πισω. Ποτέ.
Ειναι ομως αναμεσα μας, σαν να υπαρχουν μαζι μας, σαν μια οικογενεια,
που κάνουν ολα οσα κανουμε κ εμεις,
τρωνε μαζι μας, κοιμουνται μαζι μας, περπατανε μαζι μας. Η παρουσια τους ειναι εντονη, αξεχωριστη απο μας. Ειναι μαζι μας μεχρι τον δικο μας θανατο. Ομως κ μετα τον δικο μας θανατο αλλοι θα μας κουβαλουν. Οι ζωντανοι του τότε.
Μνημη κ δεηση: Θεε μου, έχε αυτα τα ατομα που εφυγαν απο μας τοσο αδικα- σκοτωμενα απο ανθρωπινα χερια-, στην θερμη αγκαλια σου. Φωτιζε τις ψυχες μας με αγαπη κ φως, δινε σε ολους τους ανθρωπους φωτιση κ αλληλοκατανοηση, αλληλοαγαπη, κ αλληλοσεβασμο. Στωμεν Καλως. Αμην.
σημ: στους σκοτωμενους το 1963 ειναι κ ο παππους μου, ο Νικολας Ρουσος. Πηγαινε στη δουλεια του με ενα φιλο του με τα ποδια κ δολοφονηθηκαν καπου κοντα στο ξενοδοχειο Ληδρα Παλλας.
Στωμεν Καλως. Αμην
