αναζητηση ισοδυναμων

το φερνουμε απ εδω, το ζυγίζουμε απο κει,

ομως οπως κ να το φερουμε, το ζυγι, δειχνει παντα το ιδιο: Κριση.

Η αγορα δεν ειναι κατι που εξαρτάτε απο εμας, απο την χωρα μας,

εμεις ειμαστε ο τελευταιος τροχος της αμαξας,

κ η αμαξα,

αυτη η πανεμορφη κορη εχει πλεον γερασει. Οι πλαστικες στα στηθη, κ

κυριως στα οπισθια που εχουν κρεμάσει, εχουν συνταξιοδοτηθει,

σαν παπουτσια της μπαλας καποιου σπουδαιου συνταξιοδοτημενου ποδοσφαιριστη που κρεμονται στο ερμαρι, που εχει πλεον γερασει.

Ειμαστε ο τελευταιος τροχος της αμαξας, κ η αμαξα πλεον ειναι μια γερασμενη βασιλισσα της αγγλιας. Το μονο που χρειαζεται ειναι να την θαψουμε, να θαψουμε αυτο το πτωμα που χαμογελά πανω στο θρονο,

κ να αρχισουμε ενα νεο κεφαλαιο. Μονο ετσι εχουμε ολοι μελλον. Ποιοι ολοι;

Ολοι εμεις οι κατοικοι αυτου του πλανητη,

που δεν ειναι ουτε ελληνες, ουτε κυπριοι, ουτε αμερικανοι, ουτε πορτογαλοι, ουτε γερμανοι. Αυτοι οι κατοικοι αυτου του πλανητη ονομαζονται Γηινοι,

η πατριδα τους ειναι νη Γη,

η σημαια τους ειναι η γη,

η μανα τους ειναι η γη. Η μαμα πατριδα μας. η Γη μας, κ μεις οι Γηινοι τα παιδια της.

Ακουω οτι εχετε κριση,

η κριση που εχετε ειναι πρωτα απ’ολα κριση αξιων,

κ το τελευταιο που επρεπε να συζηταμε θα ηταν το οικονομικο. Η κριση ειναι πρωτα απ’ολα κριση “ανθρωπινου Ειναι”, κριση αγαπης, κριση αλληλοκατανόησης, κριση ευαισθησιας, κριση αλληλοεκτιμησης.

Τελευταίως ημουν στη κυπρο, κ κει η αρχιερατεία εχει μετατραπει σε ενα ομιλο επιχειρήσεων. Τα αγια κ τα οσια μας εχουν ολα καταρρεύσει, απο που να αρχισουμε κ που να σταματησουμε.

Ολα βρισκονται στο τραπεζι των διαπραγματεύσεων, κ σαν τελευταιο θεμα στην ατζεντα μας εχουμε το οικονομικο. Το προβλημα με τον σημερινο κοσμο ειναι οτι ολες οι αρχες κ ολοι οι κανονες που βαδιζαμε μεχρι τωρα ειναι ολοι πλεον αχρηστοι κ παρωχημένοι, θα πρεπει να αλλαξουν παραυτα.

Ζουμε σε μια χωρα που εφερε τον δυτικο πολιτισμο. Αυτος ο πολιτισμος πλεον δεν χωρά σε κανενα ανθρωπινο καλουπι,

ειναι πολυ στενος, πολυ μικρος για τα σημερινα δεδομενα του σημερινου ανθρωπου.

Δεν γνωριζω τι μας επιφυλάσσει το μελλον. Το σιγουρο ομως ειναι οτι δεν μπορουμε να προχωρουμε οπως προχωρουσαμε μεχρι τωρα,

η γη της επαγγελίας δεν βρισκεται καπου στο ισραηλ,

βρισκεται πανω στο γαιδουρακι που κουβαλα τον Χριστο μας προς το ταξιδι του προς τα ιεροσολυμα. Ειναι η αγαπη.

Βεβαια κανεις δεν μπορει να φάει την αγαπη. Εχουμε κριση, εξαθλιωση κ κραιπάλη, πολυ μεγαλη κραιπάλη, ασύδοτη κραιπάλη,

κ ασυδοτη εξαθλιωση.

Κανεις δεν μπορει να φαει την αγαπη, ομως χωρις την αγαπη ολα ειναι χωρις οστά, χωρις σκελετό, χωρις θεμελια.

Το ανθρωπινο κοινωνικο συστημα, θελει δεν θελει, αργα ή γρηγορα, θα πρεπει να ελθει αντιμετωπο με τον τυπο των ηλων του. Ειναι η μοιρα μας αυτη. Ας ειναι αυτο το εσωτερικό ταξιδι του καθενα μας οσο γινεται λιγοτερο βιαιο, με οσο το δυνατο λιγοτερο πονο, λιγοτερη βαναυσοτητα, λιγοτερη απληστια, λιγοτερη εξαθλιωση, λιγοτερη αυτοκαταστροφη, λιγοτερο αυτομίσος. Δεν μιλω με εκκλησιαστικούς ορους, οι εκκλησίες κ οι θρησκειες εχουν πεθανει κ αυτες εδω κ καιρο. Μιλω με ορους αυτοεπιγνωσης. Δεν ειναι οτι με την αυτοεπίγνωση θα φτασεις καπου, ισα ισα το αντιθετο,

θα εκτεθεις. Θα εκτεθείς χωρις κανενα ψεγαδι, χωρις καμια μασκα.

Ολες αυτες οι συμβασεις που κουβαλουσες μεχρι τωρα θα εξαφανιστουν, ολα αυτα τα ρουχα που φορουσες θα εξαφανιστουν κ θα μεινεις γυμνος. Ειναι ενας ερωτας.

Αναζητουμε ισοδυναμα. Πολλες φορες μας διαφευγει κατι το πολυ σπουδαιο: οτι ειμαστε Ζωη. Εχεις κατσει να σκεφτει ποτε οτι εισαι Ζωη; Αυτο το θαυμα,

η μετατροπη της φτωχης υλης σε ζωη,

μια αλχημεια. Κ το ποιο φανταστικο ειναι οτι εγω δεν κανω τιποτε για αυτο, απλα συμβαινει. Ολα ειναι αρμονια, ενας ρυθμος, μια συνεχης συνσυναλλαγή, ενα συνεχες παρε- δωσε, οπως τα κυματα στην παραλια που βγαινουν κ κανουν την βολτα τους εξω στην αμμο κ μετα ξανα αποσύρονται.

Εχουμε βγει εξω απο αυτο τον ρυθμο της Ζωης γι’ αυτο υποφερουμε. Ειμαστε υπερβολικα εξωστρεφεις, χρειάζεται να ειμαστε κ λιγο εσωστρεφεις. Ακομα κ αυτη η υπερβολικη εξωστρέφεια δεν ειναι κακη απο μονη της. Ειναι εκει. Απλα χρειαζεται να την δουμε, να την κοιτάξουμε καταματα,

κ αυτη απλα θα χαμογελασει,

σαν μια πορνη επι αμοιβη.