στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο. 
το πιο πανω εiναι κατι που ειδα γραμμένο σε ενα βιβλιο που διαβαζω. Το βιβλιο αναφερει οτι ολα εναι ενα μεγαλο σχεδιο, κ μεις ενεργο μερος αυτου του σχεδιου. Οπως δηλαδη ειναι ο εξωτερικος κοσμος της υλης που διέπεται απο νομους, ετσι κ ο εσωτερικός κοσμος εχει κ αυτος τους δικους του νομους. Το βιβλιο λεει οτι αυτο που ειμαστε τωρα ειναι το πρωτο σκαλοπατι, η αρχη του ταξιδιου. Το ταξιδι ειναι ο δρομος Αθηνας -Θεσσαλονικης, κ μεις βρισκομαστε ακομα στα πρωτα διοδια κ τσακωνόμαστε με τον εισπράκτορα αν θα πληρωσουμε ή οχι.
το ταξιδι της ζωης ειναι απεραντο,
κ μεις μολις που βρεχουμε τα ποδια μας μεσα στον Ωκεανο.
Το προβλημα με τον εσωτερικο κοσμο ειναι οτι δεν υπαρχουν τροποι για να τον περιγραψεις. Η ποιηση προσπαθει μονον, διαισθάνεται οτι εκει μεσα κατι υπαρχει. Για να νιώσεις αυτους τους κοσμους θελει διαισθηση, ενοραση, Ενοαισθησία. Ενοαισθησία ειναι μια κατασταση που ερχεσαι να γνωριζεις οτι ολα ειναι Ενα, εκπηγαζουν δηλαδη ολα απο την Αγαπη, τον Θεο, το ΑΠΟΛΥΤΟΝ ΕΙΝΑΙ.
ΑΠΟΛΥΤΟΝ ΕΙΝΑΙ, Θεέ, Αιωνία Ζωή, Κύριε των Ουρανών, Κύριε, Αγάπη της καρδιάς μου.
Ζουμε σε ενα Σχεδιο,
κ ολα ειναι μερος αυτου του σχεδιου, κ καθε πινελια που κανουμε ειναι με ανεξίτηλο χρωμα,
κοσμος αιτιων κ αποτελεσματων.
Ειμαστε σαν σποροι,
τοσο μικροι, -φυλακισμενοι μεσα σε σπορους-,
που οταν αποφασίσουμε να ανοιξουμε τα φτερα μας...
Μοιάζουν ολα τοσο ρευστα,
σαν να προσπαθούμε να βαλουμε υπογραφες πανω στο νερο. Ολοι μας. Αλλος χρησιμοποιεί κοκκινο μελανι, αλλος μπλε, πρασινο, κιτρινο,
αλλος μη εχοντας μελανι γραφει με το αιμα του,
Υπαρχει αραγες κατι εκει πισω που να δικαιολογεί ολη αυτη την προσπαθεια να φτασουμε καπου;
Υπαρχει. Μονο που δεν ειναι αυτου του κοσμου. Αυτος ο κοσμος ειναι υλη, μια αψίδα θριαμβου, ενα πεταγμα, τα φτερα μας,
κ μετα, με απολυτη εμπιστοσυνη· αυτα τα φτερα μας, αυτη η σιγουρια, αυτο το ενστικτο, η χειραψία, ενα τυχαιο αγγιγμα με τον απεναντι στο λεωφορειο κ μετα ενα αλληλοκοιταγμα, ποιος εισαι; ποιος ειμαι; τι γυρευουμε εδω περα; ,
Κανεις μας δεν απαντησε αυτα τα ερωτηματα ποτε. Ειναι εκει σαν έναυσμα καποιου ταξιδιου,
εσωτερικου ή εξωτερικου δεν εχει καμια σημασια. Ειναι εκει. Ενα ταξιδι.
“ΑΠΟΛΥΤΟΝ ΕΙΝΑΙ, Θεέ, Αιωνία Ζωή, Κύριε των Ουρανών, Κύριε, Αγάπη της καρδιάς μου.”
κλεισε τα ματια σου κ ψιθύρισε την πιο πανω φραση, μεινε λιγο μαζι της,
ψιθύρισε: “ΑΠΟΛΥΤΟΝ ΕΙΝΑΙ, Θεέ, Αιωνία Ζωή, Κύριε των Ουρανών, Κύριε, Αγάπη της καρδιάς μου”
Να εχετε ολοι μια ομορφη βδομαδα.
