στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο. 
παντου μιζερια κ κακοπεραση,
μια διαρκης υποβάθμιση του ανθρωπου,
σαθρα θεμελια ,
ετοιμόρροπο οικοδομημα, στην πραγματικοτητα η παραγκα του καρακιοζη.
κανενα μελλον,
κ το παρελθον ξεχειλίζει απο πονο κ αιμα, κυριως αδικοχαμενο αιμα για φτηνα, κυριως οικονομικα, συμφεροντα. Το τελευταιο λιγοστο φως ελπιδας εσβησε κ αυτο με το τελευταιο κυμα προσφυγων, που εμεις οι ιδιοι δημιουργησαμε. Πουθενα φως- ολες οι κλεψιες γινονται στο σκοταδι. Ακουσαμε το κλικ του γενικου διακοπτη κ η γη επεσε σε μια μακρια νυχτα,
τιποτε το ενδιαφερον, εξων απο μιζερια κ πονο,
στες βιβλιοθηκες η ιδια ακριβως κατασταση. Ενα αναμάσημα του παρελθοντος μεσα απο διηγηματα, ζωγραφικη, μουσικη, χορο, πολιτιστικες εκδηλωσεις,
τιποτε το ενδιαφερον, υποταση, σχεδον αδιαφορια, μια μεγαλη βαριεστημαρα, ανία, γεροντικη ανια, αλτσχαιμερ. Φαινεται οτι ολα εχουν βαλτωσει μεσα στα πιο αιμοβορα μας ενστικτα, δειχνοντας μονο τον κακο εαυτο μας κ ντρεπομενοι για τον καλο μας. Σαν να ντρεπεται ο ανθρωπος να πει οτι ειναι ανθρωπος. Η κακια μαγισσα κρατα τον κοσμο απο τα αρχιδια κ αυτος ουρλιαζει. Δειχνει σαν κατι το ερωτικο, ομως ειναι μια διαστροφη. Η κακια μαγισσα δεν εχει καμια σχεση με τον ερωτα, απλα της αρεσει να βογκά ο κοσμος χρησιμοποιώντας αυτο το βασανιστηριο. Δειχνει ερωτικο αλλα ειναι μια διαστροφη.
Ζουμε σε ενα κοσμο μεγαλης διαστροφης, οπου τα φυσικα εγιναν αφυσικα, κ τα αφυσικα φυσικα. Διεστραμμένα μυαλα διοικουν τες πιο νευραλγικες θεσεις του κοσμου που ζουμε ολοι μας. Πουθενα καποιο λιγοστο φως οτι τα πραγματα καπου εστω ντροπαλα αρχιζουν να αλλαζουν.
μπογιες χρωματος σκουρου μαυρου,
σαν μεγαλα συντριβανια επετείων που σχιζουν τον ουρανο, κ μετα σαν ατμοσφαιρα απο βομβαρδισμενες πετρελαιοπηγες μολυνουν τον αερα, το χωμα, την γη, την ψυχη μας. Ο πολιτισμος μας ουτε μπορει να παει μπροστα ουτε πισω, κ το τωρα ειναι τοσο ψυχικα αρρωστο, τρελαμένο, που πλεον δεν αντιδρα σε καμια ισχυρη ενεση μορφινης, εχει παθει έξη κ ανοσια. Η κατασταση δεν αναστρεφεται, εχει ξεπερασει ενα κρισιμο σημειο κ πλεον δεν αναστρεφεται, δεν υπαρχει γιατρειά, εχει μεταλλαχτει σε κολαση, κ ολοι με τον ενα κ τον αλλο τροπο εχουμε αγορασει μετοχες αυτου του μακαβριου δημιουργηματος που εχουμε μπροστα μας κ ζουμε μεσα του. Παγκοσμια Μετοχικη Συνεταιριστικη Εταιρία Μιζεριας. Εκει μεσα ζουμε ολοι μας, ειτε το γνωριζεις ειτε οχι, ενας παραδεισος της κολασης μας. Ενα καθολα ανθρωπινο αυθεντικο δημιουργημα, ενα τερατουργημα.
Ειναι δημιουργημα εξαπατημενων ανθρωπων απο μια κακια μαγισσα που εχει συμφερον απο αυτο, κ την εχει ο καθενας μεσα του, αυτος την προσκαλεσε κ στρογγυλοκάθισε σπιτι του. Μπορεις ανα πασα στιγμη να της πεις: φυγε. κ αυτη –θα σου κανει εντυπωση- θα σηκωθει κ θα φυγει αμεσως, εδω κ τωρα. Η μονη προυποθεση ειναι να το συνειδητοποιήσεις αυτο. Οταν το συνειδητοποιήσεις φευγει απο το σπιτι σου μονη της, σηκωνεται κ φευγει χωρις να της το πεις, απλα συνειδητοποιώντας οτι ετσι εχει η κατασταση. Ειναι πολυ δυσκολο ομως να το συνειδητοποιήσεις γιατι ολοι νομιζουμε οτι φταινε οι αλλοι. Συνηθως νομιζεις οτι πρεπει να αλλαξεις τον κοσμο, να γινεις προεδρος, ενας επαναστατης, κ τοτε θα αλλαξει ο κοσμος. Στο εγω αρεσουν τα δυσκολα, οσο πιο δυσκολα τοσο το καλυτερο για το Εγω. Ετσι, να γυρισεις κ να κοιταξεις στα μάτια την κακιά μαγισσα που εχεις μεσα σου κ να της πεις να φυγει, δειχνει τοσο απλο που κανενας δεν το κανει. Ειναι τοσο απλο. Το προβλημα ποτε δεν ηταν εξω απο εμενα. Το προβλημα ειμαι εγω που στελνω σταγόνες δηλητηρίου μεσω του εγω. Κ ολοι κανουν το ιδιο. Το εγω ειναι ενας ανθρωπος που κοιμάται εναν υπνο βαθυ γεματο παραμυθια. Οταν ξυπνήσει, ολα τα παραμυθια του εξανεμιζονται σαν αυτο που ηταν παντα. Σαν παραμυθια.
