ειρηνη

Στον εξωστη φανηκε μια φιγουρα. Ο ανθρωπος ειχε πεσει σε μεγαλο μακελειό, τιποτε ορθιο δεν εμεινε για να πεις : αξιζει να ζω,

εξόν απο καμποσα οπλα αλληλοεξοντωσης που οι κάνες τους ηταν ετοιμοπόλεμες, αλλες απο αυτες ηταν καπνισμένες σημαδι οτι ηταν σε μαχες,

αλλες ηταν καμένες απο την εντατικη δουλεια.

Στον εξώστη φανηκε μια φιγουρα. Δεν επρόκειτο βεβαια να εκφωνισει καποιος ενα σπουδαιο λογο, γιατι κανεις πλεον δεν πιστευε σε μεγαλα λογια. Συνεβηκε κ πιο παλια, ο ανθρωπος να χασει καθε ελπιδα για ζωη, ομως αφου περναγε το σύννεφο, ξαναπιανε δουλειά. Τωρα κ η ελπιδα εχει χαθει,

εξον απο μια φιγουρα. Τιποτε σπουδαιο. Μια γυναικα. Μια μανα. Μολις πριν ειχε ετοιμασει το φαγητο για τον ανδρα της, προηγουμένως ειχε ταισει το μωρο κ το εβαλε για υπνο, κ τωρα βρηκε λιγο χρονο να βγει στον εξωστη. Δεν ηταν ακριβως εξωστης. Ηταν ενα μπαλκόνι με λουλουδια.

Ηλθε κ ακουμπησε τα χερια της στο μπαλκονι, μετα εφτιαξε λιγο τα μαλλιά της. Στο βαθος ακουγε τις μπουμπουνιές απο τις μαχες. Διαφορων ειδων μαχες, απο τα πιο απλα μεχρι τα πιο μακάβρια. Μαχες.

Μεσα στο σπιτι, το αρωμα απο το φαγητο, σου τρυπαγε την μυτη. Το παιδι να κοιματε κ να ονειρευεται, ποιος ξερει τι. Κ αυτη,

να κοιταζει ανήσυχη απο το μπαλκονι της, τα παιδια της, εκει μακριά περα στις μαχες.

Με μια μεγαλη ανησυχία πηγε να δει το στερνοπαιδι της. Κοιμόταν τοσο ηρεμα, σαν να μην γνωριζε τι το περιμενει.

Το βραδυ οταν γυρισε ο πατερας, μιλαγε υπερηφανα για νεες νικες. Καθως ηταν κουρασμενος μετα το φαγητο επεσε αμεσως για υπνο.

Αργα το βραδυ,οταν ολα ηταν τοσο ηρεμα, ξαναβγηκε στο μπαλκονι. Εκει στο μετωπο τα παιδια της συνεχισαν να σκοτωνονται για ενα κομματι γη, για λιγο παραπανω εξουσια, για λιγο παραπανω πλουτο, ετσι που οταν φανηκε το αρχινημένο φεγγαρι κ κοιταξε κατω τον κοσμο κ μετα ειδε την γυναικα στο μπαλκονι δεν ειχει να πει τιποτε. Ετσι χλωμο εκανε κατι σαν ρουτινα, συνεχισε να μεγαλωνει οπως παντα απο την δυση,

κ να σβηνει οπως παντα στην ανατολη, κάνοντας ενα κυκλο, τον κυκλο του, πανω απο τα κεφαλια μας. Καμια φορα αν γυρισεις κ το κοιταξεις το αναστατωνεις,

σαν ερωτευμενο κοριτσοπουλο κοκκινιζει κ τοτε καταλαβαινεις οτι το φεγγαρι κ συ δεν εισαστε δυο ανεξαρτητες οντοτητες αλλα κατα καποιον τροπο συνδεεστε με δεσμους οχι συγγενικους αλλα με κατι πιο δυνατο. Επειδη δεν υπαρχει καμια λεξη για να σου το εξηγήσω , θα χρησιμοποιησω μια λεξη που την γνωριζουν ολοι. Η αγαπη.

Κατω στην πολη, η νυχτερινη ζωη της πολης αρχιζε να δεχεται τους πρωτους ξενύχτηδες κ το ποτο να ρεει σαν νερο για να ξεδιψασει τους ευαισθητους με την ζωη,

κ να τους αποκοιμίσει, γιατι οποιος αγαπα υποφερει, λεει μια παροιμια.

Στο μπαλκονι η γνωστη σιλουετα οπως παντα να κοιταζει προς το μετωπο. Ακουστηκε το κλαμα του παιδιου της. Πηγε να του ριξει μια ματια κ ακουστηκε το ψιθυριστό νανουρισμα της , σαν κατι το μυστικο στο αυτι του, σαν ενας βαρυσήμαντος ορκος,

που σου εκανε εντυπωση η τοση σοβαροτητα του, γιατι εκει

αναμεσα τους δεν υπηρχε καποιος που να καταγραφει αυτον τον ορκο παρα μονο αυτη, το παιδι της, κ εξω ενα φεγγαρι, τοσο χλωμο, που ελεγες οτι απο στιγμη σε στιγμη μπορει να σβησει.

Ξαναφανηκε η γνωστη σιλουετα στο μπαλκονι,. Ειχε στην αγκαλια της ενα μωρο κ του σιγοτραγουδουσε κ τοσο πολυ ξεχάστηκε με αυτη την τελετουργία που εκανε πολυ ωρα να γυρισει το προσωπο της προς το μετωπο των μαχων. Οταν ομως γυρισε προς τα κει κ ειδα το προσωπο της, τα ματια της, χαμηλωσα το προσωπο μου απο ντροπη. Μπορει κ απο σεβασμο.

Οπως ο αερας φυσά κ ξαφνικα σιωπά, ετσι κ τωρα, αυτο συνεβηκε. Ακομα κ οι μαχες του πολεμου σταμάτησαν για λιγο, να ξεκουραστουν κ να αρχισουν ξανα τον πολεμο. Δεν ξερω πως τα εφτιαξε η φυση αλλα στα ματια των γυναικων δεν υπαρχει ουτε ιχνος απο μπαρουτι,

τι να το κανουν το μπαρουτι στην κουζινα τους;

Εριξε μια τελευταια ματια προς το μετωπο. Μετα εβαλε το παιδι για υπνο, εβγαλε ολα τα ρουχα της κ εβαλε στην αγκαλια της τον ανδρα της.