στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο. 
Μου αρεσει να γραφω. Αυτο μου δινει χαρα. Το γραψινο ειναι σαν να εισαι σε ενα νησι, εντελως μονος σου. Αφου γραψεις δεν ειναι κανεις εκει για να το διαβασει. Αργοτερα κατι ναυαγοι αφου βρουν καταφύγιο στο νησι, μπορει να πεσουν πανω στα ξεσχισμενα απο τον χρονο χαρτια κ να διαβασουν κατι αν ξερουν την γλωσσα. Ομως κ την γλωσσα να ξερουν θα λειπουν πολλες σελιδες κ θα ειναι δυσκολο να βγαλουν ενα συμπερασμα απο τα γραφόμενα. Ακομα κ να ειναι λόγιοι κ καταλαβουν ορισμενα πραγματα παλιν δεν θα μπορεσουν να αποκρυπτογραφήσουν το κειμενο. Στην απιθανη περιπτωση που μπορεσουν να το αποκρυπτογραφησουν θα ειναι ενας κωδικός χωρις καμια σημασια, διοτι ο συγγραφεας απο την στιγμη που εχει γραψει ταυτοχρονα εχει φυγει ανεπιστρεπτί. Οι λεξεις δεν μπορουν να αντικαταστήσουν την Ζωη. Ειναι αδυνατον. Αυτο που πραγματικα υπαρχει ειναι Αορατο, απιαστο, απροσαρμοστο, ρεει συνεχως.
Ετσι ο συγγραφεας θα ειναι παντα μονος του, σαν να βρισκεται σε ενα απομονωμένο δωματιο. Το ιδιο συμβαινει με ολα εδω γυρω. Ο ανθρωπος μοιαζει σαν να ειναι διπλός. Το ενα κομματι του ασχολειται με τα εξω κ το αλλο με τα μεσα του. Η ψυχη ενδιαφερεται για τα άυλα κ το σωμα για τα υλικα. Το προβλημα με τα υλικα ειναι οτι οσο κ αν ψαξεις το μονο που θα βρεις εκει μεσα ειναι Κενο, δεν θα βρεις τιποτε εκει μεσα. Η αλλη δυσκολια ειναι οτι οταν αρχισεις να ψαχνεις το μεσα σου ειναι επισης αυλο. Ψανεις κατι το άυλο. Ετσι ολες οι θρησκειες ειναι απλα μια αυταπατη. Κανενας δεν εχει δει κατι, ομως ολοι προσποιούνται οτι κατι βλεπουν. Ειναι απλα η φαντασια κ σου παιζει παιχνιδια.
Υπαρχει μονο το αορατο κ δεν υπαρχει τροπος να το μαθουμε ποτε μας. Ο ανθρωπος λοιπον ειναι δίπολος. Ενα ενιαίο συνολο που εχει δυο προσωπα, εντελως διαφορετικα μεταξυ τους.
Μου αρεσει να γραφω, ομως γνωριζω οτι οι λεξεις δεν μπορουν να προσεγγισουν την Αληθεια. Οι λεξεις ειναι το πιο φτωχο εργαλειο που εχει στα χερια του ο ανθρωπος για να περιγραψει καταστασεις. Οι λεξεις ειναι απο την φυση τους πεθαμενες,
σαν επιγραφες μνημειων.
Μου αρεσει να γραφω κ αυτη η χαρα με εγκλωβιζει στους στενους τοιχους της χαρας. Το ιδιο συμβαινει με ολα. Θελεις να φτιαξεις κατι παρα πολυ. Το φτιαχνεις κ το χαιρεσαι. Ειναι ομορφο να δημιουργεις , ολο το συμπαν ειναι δημιουργικο, η πρωτη κινηση του θεου ηταν να δημιουργήσει.
Η δημιουργια ειναι ομορφη αλλα ταυτοχρονα ειναι κ παγιδα. Αυτη η ομορφια της δημιουργιας μπορει να σε εγκλωβισει να σε βγαλει εξω απο τον δρομο σου, να ξεχαστεις μεσα της, να σε νανουρισει κ να αποκοιμηθεις.
Γνωριζω πλεον οτι ο μηχανισμος Ανθρωπος αποτελειται απο δυο μερη. Αυτα τα δυο μερη δεν αντιμαχονται μεταξυ τους αλλα βοηθα το ενα το αλλο. Ο ανθρωπος ειναι μια μικρογραφια του συμπαντος-οχι μονο ο ανθρωπος- Απο την μια μερια ειναι η Δημιουργια κ απο την αλλη ειναι ο Χώρος μεσα στον οποιο συντελειται αυτη η δημιουργια. Ειμαστε ταυτοχρονα Χωρος κ Δημιουργία, Κενο κ Δημιουργία κ δεν υπαρχει τροπος να τα χωρισεις αυτα τα δυο.
Γραφω γνωριζοντας οτι το γραψιμο δεν οδηγει απολυτως πουθενα. Ειναι ενα παιχνιδι, οπως ολα τα παιχνιδια που παιζουμε κ ειναι ομορφο, περνάμε την ωρα μας ευχαριστα. Ειναι μια απασχοληση, ομως το ιδιο το γραψιμο με εφερε να γνωρισω οτι αποτελουμαι απο δυο σωματα. Κ το πιο ομορφο με εφερε να αγαπησω εξισου κ τα δυο.
Η ζωη μας ειναι Κουβεντα κ Σιωπη, το ενα δινει αξια στο αλλο. Αλλες φορες υπερτερει το ενα κ αλλες φορες το αλλο. Ειναι οπως τα νιάτα, στην αρχη θελεις να κανεις φασαρια, θορυβο. Οσο περνουν τα χρονια ησυχαζεις, σιωπάς, αφουγκράζεσαι, παρατηρεις. Ετσι κ στο γραψιμο, αυτη η φλυαρια...
ειμαστε νησακια, μικρες κορυφουλες που εξέχουν οι μυτουλες τους απο την επιφανεια της θαλασσας, που κρατιουνται εκει περα κ δεν βυθιζονται,
σαν φυλλαρακια,
σαν σημαδουρες,
σαν βιδωμενα σε μια ενιαια επιφανεια κατω απο το νερο.
μου αρεσει να γραφω. να εχετε μια ομορφη μερα. κριστοφ
