στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο. 
Αλιακμονας. Η σιωπη.
-Γινεται καπου ενας διαγωνισμος για την αφεντια σου φιλε Αλιακμονα, με τιτλο «το αεναο ποταμι του φωτος κ της ευφοριας»
- Ευχαριστω, αλλα πρωτα απ’ολα δεν εχω ονομα. Εμεις τα στοιχειά της φυσης δεν εχουμε ονοματα σαν εσας τους ανθρωπους. Εμεις απλα υπαρχουμε. Κ αν ηθελες να βαλεις ντε κ καλα ενα ονομα τοτε θα επρεπε να ονοματησεις ολα οσα με αποτελουν, κ μου δινουν υποσταση.
Πρωτα απ’ολα ειναι οι σταγονες νερου που εχουν γινει απο την βροχη, κ η βροχη εχει γινει απο τα συννεφα, κ τα συννεφα απο τον ηλιο κ την θαλασσσα. Μετα ειναι τα βουνα που εχουν συγκεντρωσει ολα τα ρυακια μου σε ενα. Κ μετα ειναι οι οχθες μου που περνώ διαμεσα σαν φιδι. Δεν υπαρχω μονος μου, ειμαι το αποτελεσμα χιλιαδων, εκατομμυριων, αμετρητων στοιχειων. Κ καθε κομματι μου εχει την δικη του ιστορια. Κ μετα αφου ταξιδεψω απο τα βουνα κ τα λαγκαδια, θα χαθω μεσα στη θαλασσα, θα γινω ενα με αυτην. Τιποτε δεν ειναι δικο μου εδω περα. Ειμαι μια ενοτητα που ρεει κ αλλαζει συνεχως. Ολες σου οι φωτογραφιες για μενα δεν ειναι παρα στιγμιοτυπα που εχουν φυγει κ δεν θα ξαναγυρισουν. Ειμαι παντα νεος. Αρχαίο ποταμι αλλα παντα νεο.
Ετσι οπως μιλουσε ο Αλιακμονας απομακρυνθηκε απο μενα. Το ποταμι που μιλουσε το παρεσυρε το ρεμα του,
κ το νεο ποταμι που ειχε ελθει ηταν νεο κ πρωτογνωρο. Χαιρετιστηκαμε σαν φιλοι. Πηρε ο καθενας τον δρομο του,
ο ανθρωπος τον δικο του,
κ το ποταμι τον δικο του. Ακους εκει! το ποταμι μου ανοιξε τα ματια, κ γω αποτελουμαι απο νερο,
πιθανον του ποταμου,
της θαλασσας. Τοσα κ τοσα μορια μου, που δεν ειναι δικα μου. Με συντροφευουν ομως στη ζωη μου κ μου δινουν οντοτητα. Ειμαι.
Εκατσα στην οχθη του. Σιωπησα κ το κοιταγα που περναγε. Στο μυαλο μου οπως συνηθως περνουσαν διαφορες σκεψεις, οπως ποιον θα ψηφισω τωρα στις εκλογες, γιορταζει ο Γιαννης κ τι δωρο θα του κανω, οι πρωτες μου ασπρες τριχες εκαναν την εμφανιση τους, συνοδευομενες απο δυο τρεις ρυτιδες κατω απο τα ματια μου,
χιλιες δυο σκεψεις, που ασταματητα ρεουν μεσα στο μυαλο μου. Σαν ποταμι.
Εφτασε στο Δελτα του. Εκει διαλυθηκε μεσα στην απεραντοσυνη της θαλασσας.
