στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο. 
Διαβαζω στην εγκυκλοπαιδεια…απεθανεν παμπτωχος κ αλκοολικος, στις 18/12/1917.
“Η ρωμιοσυνη εν φυλή σινότζαιρη( εχει την ηλικια του κοσμου) του κοσμου/κανενας δεν εβρεθηκεν για να την ιξηλειψει (να την αφανησει)”.
“Το ’νιν αντάν να τρώ’ την γην, τρώει την γην θαρκέται,
μα πάντα κείνον τρώεται και κείνον καταλυέται”.
Είναι ορισμενοι από τους στιχους που εγραψε. Δεν γραφω φιλολογικα κ δεν θα σε κουρασω με την βιογραφια του. Θα γραψω μονο ένα: ηταν ανθρώπινος. Συνηθως όταν γραφουμε μια βιογραφια ασχολουμαστε με το τι εκανε, που πηγε, ποσα πτυχια ειχε, τις γυναικες του, ποσους τομους ποιηματα εγραψε. Αυτά δεν είναι βιογραφια. Αυτά είναι διαφημιση για να πουλησω κατι. Το νέο κινητο με τις τεσσερις κεραιες, το νέο σαμπουαν που κανει τα μαλλια να λαμπουν. Αγορασε αυτό το βιβλιο! Είναι τελειο! Είναι μπεστ σελλερ!
Ο ανθρωπος , εδώ πανω σε αυτή την γη, εχει μαράζια, εχει αγωνιες κ ατελειωτο πονο. Ειναι ένα αγριμι που ψαχνει να βρει την φωλια του, ψαχνει να βρει φαγητο, να βρει λιγη δροσια. Ειναι καμινι η ζωη. Μπορει να ωραιοποιουμε την ζωη, αλλα είναι σκετο καμινι. Ορισμενα πραγματα πρεπει να τα παραδεχομαστε όπως είναι. Ζουσαμε μεσα στην μητρα της μανας μας, ομορφα κ ωραια κ ξαφνικα μας πετανε εξω από κει μεσα αρον αρον. Ο παραδεισος κρατησε μονο 9 μηνες. Το υπολοιπο της ζωης μας θα πρεπει να το ζησουμε εκει εξω στην ζουγκλα. Δεν αναφερομαι στην ζουγκλα των ανθωπων, αναφερομαι στην ζουγκλα γενικα της ζωης. Κ πουθενα κανενα νοημα. Οτι νομιζεις για νοηματα κ για σκοπους της ζωης που πρεπει να εκπληρωσεις, ειναι όλα παραμυθια. Εισαι εδώ, αυριο μπορει να μην εισαι, η ζωη είναι ρισκο σε ρυθμους τικ –τακ. Ακους το τικ κ μπορει το τακ να μην το ξανακουσεις. Αυτη είναι η κατασταση που ζουμε ολοι μας, μια συνεχης αγωνία. Αυτα όλα τα κακα που σου ανεφερα είναι όλα υπαρκτα κ τα ζουμε ολοι μας. Ορισμενοι ανθρωποι- οι πιο σπουδαιοι κ οι πιο ομορφοι- είναι κ οι πιο ευαισθητοι από μας. Η αγωνια τους είναι τοσο μεγαλη, που εχουν αναγκη ναρκωτικα, ποτο, τσιγαρο, οπιο. Εχουμε την αναγκη το οπιο, το οπιο της μπαλας, το οπιο της θρηκειας, το οπιο του ερωτα, το οπιο του χρηματος, της εξουσιας, της δυναμης. Ολα αυτά είναι ψευτικα νοηματα. Ειμαστε ολοι πολύ απελπισμενοι. Ειμαστε ολοι οι ανθρωποι, καλοι - κακοι,πολύ ευαισθητοι. Ορισμενοι ανθρωποι, αυτην την ευαισθησια τους, την μετατρεπουν σε εργα τεχνης.
Εργα τεχνης!
Φανταζει απιθανο! Εργα τεχνης!
Η μετατροπη της Αγωνίας σε ένα τοσο δα εργο τεχνης. Φανταζει απιθανο να μπορει να γινει,
κ όμως γινεται.
Εργα τεχνης! Μικρα λουλουδακια σπαρμενα εδώ κ κει,
πανω σε βραχους,
αναμεσα σε χαραμαδες της ασφαλτου,
μεσα σε λιμνες,
κατω από θαλασσες,
πανω στον ουρανο. Αχ αυτος ο ουρανος! Μπορει να δεις πανω του ότι το πιο απιθανο! Πουλιά, συννεφα, βροχη, χιονι, ουρανια τοξα, αστρα, αεροπλανα, αεροστατα, μπαλονια. Εργα τεχνης!
Βασιλης Μιχαηλιδης. Απεθανεν παμπτωχος κ αλκοολικος. Εκανε την ζωη του Τεχνη. Φανταζει σχεδον απιθανο, μεσα σε τοση αγωνια να κανεις τεχνη.
Πολλες φορες θελω να βρισω το ανθρωπινο ειδος, τοσο ποταπα συμπεριφερεται κ ζει. Όμως άλλες φορες θελω να το αγκαλιασω, να αγκαλιασω ολο τον κοσμο κ να του πω ποσο τον αγαπω κ ποσο σπουδαιος είναι. Ολος ο κοσμος.
Κανενα ειδος πανω σε αυτή την γη δεν εχει αγωνία. Μονο ο ανθρωπος. Φαινεται ότι είναι το πεπρωμενο μας ετσι. Ταυτοχρονα όμως είναι κ κατι το ξεχωριστο. Διαμεσου της αγωνιας να βρω την πορτα διαφυγης, το δικο μου νοημα της ζωης. Φανταζει σχεδον απιθανο, αλλα οσο περνα ο καιρος τοσο κ πειθομαι ότι ετσι εχει η κατασταση. Πως δηλαδη; Να! Γυρω από σενα μετακινειται συνεχως μια κινητη πορτα διαφυγης, σαν να παιζεται κρυφτο μαζι. Είναι το δικο σου νοημα της ζωης. Αν είναι δανεισμενο από αλλους δεν βρισκεις την πορτα. Σε αυτές τις στιγμες η πορτα είναι ακριβως πισω σου. Αν, το νοημα,είναι πραγματικα δικο σου κ βγαινει από την καρδια σου, βρισκεις την πορτα κ σε αφηνει να περασεις. Μπορει να σε αφησει, δεν ειναι τιποτα σιγουρο. Να εχεις παντα στο μυαλο σου αυτή την πορτα. Είναι η εισοδος στον παραδεισο. Η αγωνια του κοσμου μας εχει να κανει με αυτό. Ειμαστε μονοι εδώ περα. Μονάδες. Ο καθενας μονος του, να ψαξει μονος του να βρει το δικο του νοημα. Ετσι οι πιο ευαισθητοι από μας αγωνιουν ακομα περισσοτερο. Εμεις, οι υπολοιποι, δεν αγωνιουμε κ τοσο, γιατι νομιζουμε οτι κατι εχουμε βρει με τες διαφορες ψευτικες πεποιθησεις μας κ ετσι βολευομαστε καπως. Εισαι μονος κ μονος σου θα πρεπει να βρεις το δικο σου νοημα. Αυτό είναι η μεγαλυτερη αγωνια που θα μπορουσε να υπαρξει. Ταυτοχρονα όμως , η πορτα διαφυγης, σου ανοιγοκλεινει το ματι ναζιαρικα. Φανταστου τον εαυτο σου εντελως μονο, σαν να εισαι ο μοναδικος ανθρωπος, πανω στη γη, που γεννηθηκε ποτε, χωρις καθολου γραπτες συμβουλες, χωρις κανενα θεο, χωρις απολυτως τιποτε. Εντελως ανηξερο για τα παντα. Σε αυτο το σημειο βρισκομαστε ολοι, θελεις δεν θελεις εδώ ειμαστε κ αυτό είναι ταυτοχρονα η μεγαλυτερη αγωνια, όλα γυρω σου είναι ένα μυστηριο. Αν το παραδεχτεις αυτό, τοτε εκανες το πρωτο βημα για την απελευθερωση σου.
Τοτε ολοι αυτοι γυρω μου τι κανουν; Αφου ειμαστε μαζι κ ζουμε στην ιδια χωρα κ εχουμε το ιδιο κομμα κ την ιδια θρησκεια, τοσα εκατομμυρια ανθρωποι δεν μπορει να κανουν λαθος; Κατι ξερουν. Για να πηγαινουν σαν τους Χιωτες, δυο δυο, κατι εχουν ανακαλυψει. Η αγωνια του ανθρωπου είναι στο ότι είναι ένα ον που δεν εχει ολοκληρωθει ακομα. Γενιεται μια προνυμφη, μεσα σε μια σφραγιστη φωλια, που την ταιζουν απεξω, κ πρεπει να γινει σκουλικακι να βγει εξω από κει μεσα κ να ζησει τον κοσμο, ομορφα κ ωραια. Μετα αυτό το σκουλικακι θα πρεπει να μεταμορφωθει σε πεταλουδα. Ολοκληρωθηκε! Η μεγαλη πλειοψηφια των ανθρωπων, το 99% της ανθρωποτητας είναι προνυμφες, μονο το 1% είναι σκουλικακια, ποιητες, διανοουμενοι, ζωγραφοι, καλιτεχνες. Αυτοι ολοι ειναι οι ανταρτες του κοσμου μας, είναι ένα μικρο σκαλι καλυτεροι από τις προνυμφες, αλλα δεν εχουν ολοκληρωθει ακομα. Πρεπει να γινουν πεταλουδες κ να πεταξουν στο ανοιχτο ουρανο.
Η αγωνια θα πρεπει να φτασει στο απογειο της για να βρεις την πορτα διαφυγης. Το να κανεις την αγωνια σου τεχνη είναι το επομενο βημα. Σχεδον εισαι διπλα στην πορτα κ σου χαμογελα. Ένα ετσι κ εφυγες.
Δεν ξερω τι εγινε τελικα με τον εθνικο μας ποιητη, αν καταφερε να βρει την περιφημη πορτα διαφυγης η όχι. Εχω όμως τα γραφτα του μπροστα μου. Δεν εχουν το βαρος των πολλων, δεν ανηκουν στην μαζα, είναι ξεχωριστα. Κ αυτό δειχνει ότι κατι βρηκε εκει μεσα-επειδη κινηθηκε μονος του- που προσπαθησε να μοιραστει μαζι μας. Κ μετα είναι κ αυτό το απεθανεν παμτωχος κ αλκοολικος. Παμτωχος σημαινει, δεν με ενδιαφερουν τα γηινα κ αλκοολικος σημαινει μεγαλη αγωνία. Κ αυτά τα δυο, σαν δυο σταγονες θαλασσας, πανω στο ολογυμνο σωμα μιας θεας. Της Αφροδιτης.
αντι επιλογου:
μην μεινεις προσκολλημενος στα « μεγαλα». «Μεγαλο» σημαινει:πλησιασμα της Αληθειας. Κατα καποιο τροπο σου φανερωθηκε η αληθεια. Δεν ξερω πως γινεται αυτό, όμως όλα τα παιδακια του κοσμου, αυτή την ικανοτητα την εχουν εμφυτη, γενιουνται με αυτή. Ετσι ολοι οι μεγαλοι του κοσμου μας, στην πραγματικοτητα γινονται ξανα παιδια,
που παιζουν ανεμελα με τις λασπες κ τα χωματα.
Είναι τρεις λεξεις. Παιζουν, Ανεμελα, Λασπες. Δεν υπαρχει πιο ευφυης συνδυασμος σε αυτό τον κοσμο που ζουμε κ τα παιδια τον εχουν μεσα στο αιμα τους. Πιάσε τι συνδυασμο εχουμε εμεις οι ηλικιωμενοι. Εξουσια, Χρημα, Καλο ονομα. Μπουρδες. Μην μεινεις προσκολλημενος στους «Μεγαλους». Μην παρεις την σημαια τους, φτιαξε την δικη σου σημαια κ ανεμισε την. Αν μπορεις, φευγοντας από αυτό τον κοσμο, να σταθεις προσοχη στην σημαια σου, μια μονολεπτος σιγη κ να κλαψεις, αυτό είναι αρκετο. Ολοι οι «μεγαλοι» είναι για να σου υπενθυμισουν κατι που εχεις ξεχασει. Οτι εισαι κ συ μεγαλος. Μελετησε τους μεγαλους κ μετα προχωρησε στο δικο σου δρομο. Ο δικος σου δρομος πρεπει να ειναι απατητα χωραφια. Μην φοβασε τα αγκαθια, με αυτά μεγαλωνεις. Ετσι πρεπει να ειναι η ζωη, μια εξερευνηση. Κάθε ανθρωπος πανω σε αυτό τον πλανητη είναι ένα καινουργιος δρομος. Ο Ηρακλειτος το ειπε ξεκαθαρα. Κάθε μερα ο ηλιος είναι καινουριος.
Εισαι μοναδικος εδώ πανω. Μοναδικα φιλάς,
μοναδικα αγκαλιαζεις,
μοναδικα γελας, κλαις, σκεφτεσαι. Αν το εχεις καταλαβει, όταν γυρισεις σπιτι σου, θα βρεις μια επιστολη για σενα. Απεξω γραφει: από τον Θεο ενταυθα. Μην τρεμουν τα χερια σου. Ανοιξε την! Μεσα, γραμμενη με το χερι Του, γραφει: «αγαπητε συντροφε κριστοφ, γεια σου. Με αυτή μου την επιστολη εκφραζω την μεγαλη εκτιμηση μου σε σενα. Δεν εχω τιποτε να σου δωσω για σημαδουρα, ολοι οι δρομοι μπροστα σου είναι ανοιχτοι κ μπορεις να διαλεξεις οποιο θελεις. Καλο σου ταξιδι. Με απεραντη εκτιμηση ο Θεος».
Οποτε ένα πλασμα γενιεται πανω σε τουτη τη γη, Αυτος καθεται κ γραφει μια προσωπικη επιστολη για αυτό το Πλασμα, σαν να προκειται για τον καλυτερο παιδικο του φιλο.
Αφου την διαβασεις προσεχτικα, θελεις να κρατησεις αυτή την επιστολη. Ειναι πολύ μεγαλη τιμη. Ομως εκει βρισκεται η μοναδικοτητα μου από αλλους συγγραφεις. Ολοι οι αλλοι θα σου πουν κρατησε την, κανε την κορνιζα, βαλε την μεσα στο χρηματοκιβωτιο να μην σου την κλεψουν. Εγω σου λεω, σχισε την αμεσως. Ακομα καλυτερα, καψε την. Αν πραγματικα εχεις πιασει το νοημα, δεν χρειαζεσαι να κουβαλας τιποτε στις αποσκευες σου. Να θυμασε: ολοι οι δρομοι είναι δικοι σου. Διαλεξε οποιο θελεις.
Να περνατε ολοι ομορφα
