στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο. 
γενιεσαι ενας βασιλιας,
κ σε καταντα η κοινωνια σου ένα σκουπιδι,
για ανακυκλωση, μαζι με αλλα ντενεκάκια της μπυρας,
κ άλλες συσκευασιες. Ολοι γενιομαστε βασιλΙαδες κ καταληγουμε κλωτσοσκουφι. Αυτος που κλωτσα το κλωτσοσκουφι δεν είναι η εξουσια. Ειμαι εγω κ συ. Βεβαια την καλυτερη μπαλα την ξερει η ηγεσια κ βαζει τα καλυτερα γκολ. Ομως δεν είναι εκει το θεμα. Εσυ κανεις κατι πιο χειροτερο από την ηγεσια. Κλωτσας τα πιο αγαπημενα σου πλασματα, τα παιδια σου. Βεβαια χωρις να το ξερεις, εισαι τοσο διαβρωμενος με την πουστια που την νομιζεις αληθινη, κ την μεταγγίζεις στα παιδια σου.
Στο μεγαλο γηπεδο που ονομαζεται «Κοινωνιες», ολοι μας ειμαστε χαμενοι. Ολοι. Δεν υπαρχει κανενας κερδισμενος. Ουτε ενας. Ακομα κ οι θεοι όταν ακουουν την λεξη κοινωνια τους θυμιζει την γυναικα τους που εχουν παντρευτει εδώ κ 10, 100, 1000, χρονια. Κοινωνιες, είναι κατι το πολυκαιρισμένο, που εχει ληξει κ εξακολουθεις να το τρως.
Γενιεσαι ένα αθωο μωρο,
κ σε καταντά η κοινωνια ένα αποβρασμα. Ολες οι κοινωνιες εχουν ένα μονο σκοπο. Την εξουσια, κ για να το κανουν θελουν να δημιουργουν μετριοτητες, για να μπορουν να σε εξουσιαζουν. Είναι μια διδασκαλια που αρχιζει από τα παιδικα σου χρονια κ συστηματικά σε φερνουν στο επιπεδο που εισαι σημερα. Εναν φοβισμενο καταναλωτη,
ενα φοβισμενο εργατη, ένα φοβισμενο συζυγο, ένα φοβισμενο ψηφοφορο, ένα φοβισμενο ανθρωπακι που στεκεται μπροστα στην εικονα του θεου κ τον παρακαλα: σωσε με θεε μου!
Κ ο θεος-γιατι υπαρχει θεος- ο θεος βρισκεται σε διλημμα.
Υπαρχει θεος κ ο θεος εισαι εσυ. Το εχεις σκεφτει ποτε σου; Εισαι χωμα, αποτελεισαι από χωμα, που αυτό το χωμα με καποιο τροπο παιρνει ζωη κ μιλα κ αναπνεει κ ζει κ αντιλαμβανεται. Μονο οι θεοι μετατρεπουν το χωμα σε ζωη. Ανηκεις στο κομμα που ονομαζεται Θεικοτητα. Εκει μεσα ανηκουν ολοι οι θεοι. Είναι το μονο κομμα σε ολο το στερεωμα, από ότι ξερω, που δεν εχουν αρχηγο. Ειναι ολοι αρχηγοι.
Στεκεσαι μπροστα στη εικονα του θεου κ τον εκλιπαρεις: βοηθα με!
Υπαρχει μια πολύ αρχαια ιστορια που λεει ότι υπηρξαν εποχες χείριστης καταπτωσης, όπως λογου χαρη η δικη μας εποχη, που από τα πολλα παρακάλια των ανθρωπων, ο θεος κατεβηκε στη γη. Ανοιξε ένα γραφειο παραπονων κ αρχισε να δεχεται κοσμο. Όμως βρηκε τον μπελα του κ δεν τον αφηναν ησυχο. Ελυνε καποιο προβλημα σε καποιον. Αυτος, ο καποιος, ερχοταν την αμεσως επομενη μερα με νέο προβλημα. Αυτο συνεβαινε με ολους τους ανθρωπους κ υπηρχαν 8 δις ανθρωποι πανω στη γη κ ο καθενας κουβαλουσε πανω του καμια εκατοστη προβληματα. Επρεπε να κανει κατι. Η αποφαση του να εγκαταληψει τον κοσμο μια για παντα ηταν οριστικη. Δεν θα ξαναγυριζε σαν οντοτητα ποτε ξανα. Ομως παλι δεν ηθελε να αφησει τους ανθρωπους αβοηθητους. Ετσι η λυση που βρηκε ηταν μεγαλειωδης. Εβαλε ένα κομματι του θεου μεσα σε κάθε ανθρωπο κ σε κάθε ζωντανο, κ μετα, εφου το εκανε, εφυγε. Εγκατελειψε τα εγκοσμια για παντα.
Ψαχνεις τον θησαυρο εκει εξω. Είναι μεσα σου κ σε περιμενει υπομονετικα,
εν τω μεταξυ οι ανθρωποι, εκει εξω, συνεχιζαν το καταστροφικο τους εργο, με τοση μανια,
με τοσο μερακι. Κ ο θεος το ειπε καθαρα. “Δεν ξαναγυριζω εδώ κατω, δεν χρειαζεται κιολας, εχεται τον θεο μεσα σας. Ας αποφασισει ο καθενας να τον βρει”.
Κοινωνιες: ένα εργοστασιο. Η συνεχης κ αεναη διαδικασια μετατροπης αγγελων σε διαβολους.
Ποτε δεν ανηκες εκει μεσα. Είναι ένα φτηνο τεχνιτο περιβαλλον που σε εχουν εντάξει με την βια, από τα παιδικα σου χρονια. Επαναστατησε! Όχι γραφοντας το συνθημα πανω σε τοιχο με κοκκινη μπογια, ουτε να σκοτωσεις την εξουσια. Αυτά είναι κολπα της κοινωνιας. Εχω κ γω ένα κολπο. Κλεισε τα ματια σου! Αμεσως με αυτή την ενεργεια, ολη σου η ενεργεια που πριν πηγαινε προς τα εξω, τωρα μενει μεσα σου. Μεινε εκει λιγο μαζι σου. Ακουσε την καρδια σου να κτυπα, την αναπνοη σου, το αερακι που το νιωθεις να σε χαιδευει. Μεινε λιγο ετσι. Χαλαρωσε, δες τις σκεψεις σου να περνούν κ να φευγουν χωρίς καθολου να επεμβαινεις. Παρατήρα τες απλως που ερχονται κ φευγουν χωρις να κριτικαρεις. Εχε επιγνωση ότι εισαι. Παρατήρα!
Μολις σου εδωσα ένα εργαλειο. Το πιο επαναστατικο. Ολοι σου λενε κανε αυτό κ το άλλο, μην καθεσαι, κανε κατι, γινε κατι. Κ γω σου εδωσα ενα παραδοξο εργαλειο. Το εργαλειο της σιωπης. Η σιωπη, είναι από μονη της μια επανασταση. Η συνειδητοποιημενη σιωπη θα σε φερει σιγα σιγα στα ποδια του θεου σου. Με την σιωπη θα δεις την αντανακλαση του φεγγαριου στη λιμνη. Όταν σηκωσεις το κεφαλι σου κ κοιταξεις το ιδιο το φεγγαρι, τοτε εφτασες. Το εκατομμυριων χρονων ταξιδι σου εφτασε στο τελος. Η συναντηση ανθρωπου με θεου στεφθηκε με επιτυχια.
