στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο. 
Διαβασα καπου ότι μπηκαμε στον Υδροχοο κ ότι αυτή η κριση είναι στην αρχη της. Ο μεσαιωνας τωρα μολις αρχιζει κ θα κρατησει 700 χρονια. Εφτακοσια χρονια. Κανετε υπομονη, σε εφτακοσια χρονια όλα θα αλλαξουν προς το καλυτερο. Μην πανικοβαλεσαι γιατι αυτό που θα σου πω στην συνεχεια είναι ακρως αισιοδοξο. Οταν το εγραφα δεν ξερω γιατι ημουν σε ακρατο ενθουσιασμο κ όταν ο Κριστοφ είναι σε τετοια διαθεση, δεν είναι τυχαιο. Οι κεραιες του Κριστοφ είναι πολύ ευαισθητες , μπορουν να πιασουν κ το παραμικρο ανατριχιασμα ενός λουλουδιου, όταν το φιλα ο Κλούνει με παθος. Οταν κ ο δικος μας ομορφος Ρουβας αγγιζει τα χειλη του πανω του σαν να είναι η μνηστη του. Ελα μαζι μου, το μονο που χρειαζεται να εχεις μαζι σου είναι εμπιστοσυνη. Φορεσε το κρανος σου κ την διαστημικη στολη σου κ ελα μαζι μου στο σκαφος, που θα μας παει στην σεληνη. Σε πεντε λεπτα ξεκινουμε. Η πτηση είναι εκτακτα προγραματισμενη κ φευγουμε σε 10 λεπτα. Ειναι μια πτηση αποκλειστικα για σενα κ για μενα. Ολα είναι ετοιμα, σε 10 λεπτα ξεκινουμε. Μην αργοπορεις. Παρε μαζι σου κ το φραπε σου κ τα τσιγαρα σου κ το εσπρεσσο του κ το καπουστσινο. Στο διαστημοπλοιο επιτρεπεται το καπνισμα. Ολα τα επιτρεπει ο κριστοφ, δεν είναι σπασικλας. Παλια καπνιζε κ τωρα που το εκοψε , εδώ κ πολλα χρονια, σεβεται τους καπνιστες κ τους αφηνει να καπνισουν. Στους εσωτερικους τοιχους του διαστημοπλοιου γραφει ότι απαγορευτεται αυστηρως το καπνισμα κ διπλα από το απαγορευεται αυστηρως το καπνισμα, εχει ένα ολομαυρο εργοστασιακό Κινεζικο νεφος πανω από την Κινα κ μετα η αντικαπνιστικη αφισα συνεχιζει με το εξης σχόλιο: Εμεις οι δυτικοι ειμαστε πολιτισμενοι! Ετσι δεν είναι;
Αγνοησε τα όλα. Αγνοησε ολες τις απαγορευσεις. Εισαι μαζι μου σε ένα ταξιδι στην Σεληνη. Εισαι φιλοξενουμενος μου κ θα κανω ότι είναι δυνατον για να περασεις ομορφα. Θελω να περασεις ομορφα. Θα περασεις ομορφα.
Εγινε η απογειωση. Τρανταχτηκαμε λιγο, αλλα επειδη με εβλεπες τοσο αταραχο κ τα ματια μου ηταν τοσο γεματα από σιγουρια κ φως, ησουν κ συ αταραχος.
Το ταξιδι εφτασε στα μισα της διαδρομης του. Το άλλο μισο είναι η επιστροφη μας. Εφτασε στην Σεληνη, στον προορισμο μας, κ ετοιμαστηκαμε να κατεβουμε στην επιφανεια της σεληνης. Η προσεληνωση θα γινοταν στην Θαλασσα της Ηρεμιας, στην ιδια περιοχη που ειχε πατησει το Απολλων 11, δηλαδη το διαστημοπλοιο που μετεφερε τον πρωτο αστροναυτη που πατησε το ποδι του στην σεληνη στις 20 Ιουλιου 1969. Όταν ο Αρμστρογκ βγηκε εξω από την σεληνακατο κ πατησε το ποδι του στην σεληνη ειπε: «ένα μικρο βημα για τον ανθρωπο , ένα μεγαλο βημα για την ανθρωποτητα», ομορφο συνθημα, δεν θα μπορουσε να ηταν καλυτερο.
Προσεληνωθηκαμε . Η σεληνη μετα απο τοσα χρονια που την ειχαμε αφησει μονη της, εκανε ένα αναστεναγμο λεγοντας μας: Επιτελους ηλθατε! Μου λειψατε!
Κατεβηκαμε στην επιφανεια της. Δεν μπορει ειπα. Η διαισθηση μου δεν κανει ποτε λαθος. Ποτέ! Σαν να απογοητευτηκα. Δεν εβλεπα κατι εκει πανω της. Ενας ερημος, ψυχρος πλανητης όπως παντα. Περπατησαμε αμιλητοι εκει γυρω. Ομορφο τοπιο αλλα νεκρο, ψυχρο, πουθενα κατι το ζωντανο. Κ όμως η διαισθηση μου μου ελεγε να μην ανησυχω. Εχε εμπιστοσυνη παντα στην διαισθηση σου. Οταν ο Χριστος ηταν πανω στο σταυρο, προς στιγμη αρχισε να χανει την εμπιστοσυνη του λεγοντας : Γιατι με εγκαταλειπεις; Αλλα αμεσως επανεκτησε την εμπιστοσυνη σε Αυτόν λεγοντας: «Αφηνω την ψυχη μου στα χερια σου, γεννηθητω το θελημα σου». Τεραστια εμπιστοσυνη. Αφηνομαι στα χερια σου, κανε με ότι θελεις γιατι σε εμπιστευομαι.
Ο ηλιος εκει στην σεληνη πηγαινε να δυσει πισω από κατι βουναλακια κ αρχισε να ριχνει τις σκιες του εκει γυρω, εμεις σε λιγο θα επρεπε να ετοιμαστουμε να παμε στην σεληνακατο κ να φυγουμε. Κ τοτε εγινε. Ητανε εκει. Μεγαλοπρεπο, ένας γιγαντας που υψωνε το αναστημα του μεσα στο ψυχρο τοπιο. Κοιταχτηκαμε μεταξυ μας κ μετα γονατισαμε μπροστα του. Ενα μικρο, μικρουτσικο βλασταρακι εκει πανω στην σεληνη. Η πρωτη αμηχανια περασε αμεσως κ αρχισαμε να σκαλιζουμε το εδαφος εκει γυρω με τα γαντια μας. Εσυ ετρεξες να φερεις νερο από την σεληνακατο. Εγω συνεχιζα να σκαλιζω το εδαφος γυρω του. Εβγαλα αθελα μου τα γαντια μου κ υστερα αθελα εβγαλα το κρανος μου κ συνεχιζα να σκαλιζω το εδαφος με τα χερια μου. Οταν εσυ ηλθες εκει τρεχοντας, με το μπουκαλι το νερο στα χερια σου κ με ειδες εκει χωρις κρανος κ χωρις γαντια δεν εξεπλαγηκες. Περιμενες αυτή την εξελιξη. Όλα ηταν τοσο μαγικα εκει γυρω.
Ριξαμε νερο κ το ποτισαμε. Σκυψαμε κ το φιλησαμε κ οι δυο μας. Ηταν καιρος να φυγουμε.
Φυγαμε.
Η βραδια ηταν ψυχρη με κατι μαυρα συννεφακια στον ουρανο. Ανοιξα το παραθυρο μου κ κοιταξα την σεληνη. Εκει μονη της, ενας μαρτυρας της γης , ο πιο κοντινος αυτοπτης μαρτυρας της γης. Ηταν εκει όταν η εποχη των δεινοσαυρων εφευγε κ τα θηλαστικα καναν δειλα την εμφανιση τους, ποντικια, αρουραιοι, οι πηθικοι κ μετα ο ανθρωπος. Ηταν εκει μαρτυρας των γεγονοτων πανω στη γη, ο πιο κοντινος μας συντροφος στις χαρες κ στις λυπες μας. Πολλα εχουν γραφτει για αυτην. Διαβασα καπου ότι η σεληνη πολλες φορες μας εχει γλυτωσει από αδεσποτους μετεωρητες που θελουν το κακο μας. Συγκρουστηκαν μαζι της κ ετσι σωθηκαμε. Πολλες φορες , αμετρητες φορες. Σε πιανει δεος, εκει πανω στην γη μας, μονοι μας να ταξιδευουμε στο αχανες συμπαν, τοσο ευαισθητη η ζωη πανω στον πλανητη μας,
σαν ένα λουλουδακι που κανει τα πρωτα του βηματα πανω στη σεληνη. Θα τα καταφερει;
Θα τα καταφερει. Εμπιστευομαι την διαισθηση μου, εμπιστευομαι την Υπαρξη. Απολυτα.
-Υπαρξη! Αφηνω την ψυχη μου κ το σωμα μου στα χερια σου. Γεννηθητω το θελημα σου.
Γραφω κ γραφω κ γραφω. Μου αρεσει αυτό το ταξιδι. Βρηκα συντροφο το logoclub μου. δεν είναι ένα σχημα λογου,
είναι ένα λουλουδι πανω στο φεγγαρι. Ολοι ειμαστε λουλουδακια,
ευαισθητα, που τα παιρνει ο ανεμος ,
ενα λουλουδι μονο του πανω στη σεληνη. Ειμαι αισιοδοξος. Δεν είναι ακριβως αισιοδοξια είναι κατι πιο ομορφο. Διαισθηση. Διαισθηση, το αγγιγμα του θεου. Κατι ακομα πιο ομορφο από αυτόν τον ιδιο τον θεο γιατι πρεπει να τον καταλαβαινουν κ τα δεντρα κ τα φυτα κ τα ζωα κ αυτοι που δεν εχουν παει ποτε σχολειο, ουτε εχουν μπει σε εκκλησια κ τζαμι κ ναο. Θα πρεπει να ειναι κατι το πολύ απλο. Μια κοινη γλωσσα για ολους.
Ηλθε κοντα μου η Γιωτα κ με ακουμπησε. Ηταν πολυ ομορφο αυτό το αγγιγμα. Οταν δυο ζωες θελουν να παιξουν μεταξυ τους, σαν παιδακια, είναι ομορφο. Δεν ειναι ακριβως ότι ο ενας παραδινεται στον άλλο, ουτε ότι ο ένας λυωνει μεσα στον άλλο. Ειναι κατι πολύ πιο μεγαλο από αυτό καθε αυτό το το ιδιο, από αυτη κάθε αυτή την ιδια την πραξη. Αυτος είναι ο θαυμασμος κ η μαγεια της ζωης, ότι δηλαδη είναι κατι πιο μεγαλη από αυτην κάθε αυτην την ιδια τη ζωη. Δεν βρισκω λεξεις. Ζωη. Ενας θαυμασμος,υστερα ενας άλλο θαυμασμος ακομα πιο μεγαλος κ υστερα ενας άλλος. Ενας ατελειωτος θαυμασμος.
Πανω στο πετο μου εχω ενα παρασημο. Δεν μοχθησα για να το παρω. Μου δοθηκε απλοχερα. Είναι η ζωη μου. Το ότι ζω αναμεσα σας. Το ότι ζω κ υπαρχω. Δεν αναγνωριζω κανενα άλλο παρασημο. Είναι το μοναδικο που αναγνωριζω. Θα το τιμησω οσο μπορω.
στον Feynman, στον Carl Sagan
*η φωτογραφια είναι από την κοιλαδα των λουλουδιων στην Ινδια.
