στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο. 
Ζουμε μεσα στην αγνοια κ πεθαινουμε μεσα σε αυτή,
ειναι μια φυσικη διαδικασια. Η αγνοια. Η κατανοηση δεν υπαρχει. Μονο η αγνοια υπαρχει.
Ετσι ειμαστε αναγκασμενοι να ζουμε μεσα σε αυτην. Κ είναι τοσο απεραντη,
για αυτό κ η αναγκη μας, για μουσικη, για θεατρο, για τεχνες. Δεν μιλω για τα αλλα, τα εντελως υλικα. Εκεινα δεν εινα καν κατι. Η τεχνη θα μπορουσε να είναι κατι. Υπαρχει μεγαλη πιθανοτητα να είναι κατι. Δεν μιλω για ελπιδα,
μιλω ότι η τεχνη θα μπορουσε να είναι κατι. Δεν είναι όμως.Τιποτα δεν είναι. Ολα είναι αγνοια,
κ κολυμπουμε μεσα της. Είναι μια θαλασσα,
ειναι η θαλασσα που θα μας βγαλει στην στερια. Μπορει. Μπορει κ όχι.
Η τεχνη θα μπορουσε να είναι κατι. Ομως δυστυχως δεν είναι.
Ολα είναι αγνοια. Μπορει όμως η τεχνη να μας βγαλει καπου, σε καποιο σταθερο σημειο, που από κει θα αναγνωρισουμε οτι όλα είναι αγνοια.
Ολη η προσπαθεια της τεχνης είναι αυτό. Να μας οδηγησει στο σταθερο σημειο. Το ένα κ μοναδικο. Είναι μια τοσο δα, μικρουτσικη κουκιδα, που θα σταθουμε πανω της κ θα φωναξουμε: υπαρχω,
αιφνης μετα, αυτή η κουκιδα θα εξαφανιστει κ θα βρεθουμε στο γνωριμο εδαφος. Την αγνοια.Η τελεία αυτή, δεν ηταν παρα ένα, φουλ στοπ, μια τελεια, ένα τελος,
για να τελειωσει κατι κ να αρχισει κατι άλλο. Οπως μια προταση, σε ένα διηγημα χωρις τελος, με τιτλο: Η Αγνοια.
Εβλεπα τον Αγγελακα σε μια συναυλια στην Λευκωσια στην Κυπρο. Ενας ψαγμενος τραγουδοποιος, από τους καλυτερους. Ο χωρος της συναυλιας ασφυκτικα γεματος. Τον απολαυσαμε ολοι, το απολαυσε κ αυτος, ωραια βραδια, μετα πηγα με τον φιλο μου, τον αδελφο μου, σε μια μπυραρια. Διπλα μας, στο μπαρ, ηταν μια κοπελα με την παρεα της, που γιορταζε τα γενεθλια της. Ωραια γυναικα, φοραγε ένα ξωπλατο μεχρι κατω, πολύ αερατο, εβλεπα το σλιπακι της, καθομουν ακριβως διπλα της , στο διπλανο σκαμπω. Σλιπακι ασπρο με δαντελα. Eνα τατουαζ στον γυμνο ωμο, καμια δεκαρια λεπτες γραμμες σαν μικρος καταραχτης στον ωμο της,
σαν νερα καποιου ρυακιου, που κυλα πανω στον βραχο. Εσκυψα κ τον φιλησα.
Αγγελακας, μουσικη, χορος, θεατρο, γυναικες. Υπενθυμιζουν την αγνοια μας για όλα γυρω μας. Παντελως αγνωστοι, μεσα σε εναν εντελως αγνωστο κοσμο. Ισως να είναι καλα που είναι ετσι φτιαγμενος ο κοσμος. Δεν ξερω τιποτε.
Κοιταξε τους πολιτικους, τους ιερωμενους, ολοι ξερουν. Σου δινουν την εντυπωση, όταν μιλουν, ότι είναι παντογνωστες. Θα σωσουν τον κοσμο, ειναι κατι το ξεχωριστο από μας,είναι αρχηγοι.
Εριξα άλλη μια βαθεια ματια, μεσα στο ασπρο σλιπακι της ομορφης διπλανης υπαρξης κ ετοιμαζομουν να της δωσω άλλο ένα φυλακι στον γυμνο ωμο της, αλλα δεν το εκανα, συγκρατηθηκα, γιατι με αγριοκοιταξε ο φιλος της.
