στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο. 
προσπαθησε να ανοιξει το παραθυρο του κ δεν ανοιγε. Ειχε πιασει παγο. Πηρε το σφυρι κ το καλεμι, που ειχε προχειρα διπλα στο παρθυρο, εσπασε τον παγο κ ανοιξε το παραθυρο. Κοιταξε προς την Ανατολη,
ο ηλιος εκανε την εμφανιση του πισω από τα μαυρα συννεφα κ μετα χαθηκε,
ηταν η τελευταια φορα που θα τον εβλεπε,
εβαλε το χερι του στις ακτινες του να τον χαιδεψει. Η τελευταια φορα στην ζωη του που θα τον εβλεπε. Η τελευταια φορα που θα εβλεπε αυτόν τον φιλαρακο.
Οι επιστημονες ειχαν προβλεψει ότι μπαιναμε στην εποχη των παγετωνων. Δεν ειχαν δωσει εξηγηση, αν αυτό ωφειλοταν στις απερισκεπτες δραστηριοτητες του ανθρωπου, η αν ηταν ένα καπριτσιο της φυσης. Οι οικολογοι ελεγαν, ότι εμεις καλα σας τα λεγαμε κ να τωρα τα αποτελεσματα. Από την άλλη πλευρα οι επιστημονες λεγαν ότι μπηκαμε στην εποχη του πεμπτου κατα σειρα παγετωνα από καταβολης κοσμου. Από καταβολης κοσμου! Δυσκολη φραση. Από καταβολης κοσμου! Ο κοσμος αριθμει δισεκατομυρια χρονια κ μεις κραταμε στοιχεια τα τελευταια 200 χρονια. Οι επιστημονες λεγαν ετσι, οι οικολογοι λεγαν αλλιως κ στην μεση ο Παγετωνας να μας δειχνει τα διοντια του. Εκει μπροστα μας, ντυμενος στα ασπρα.Χιονανθρωπος. Με μαυρο σκουφι.
Τα κεφαλια μεσα. Στην κυριολεξια μεσα. Κατω από την γη. Ηταν η μονη λυση. Ο παγετωνας θα διαρκουσε εκατο χρονια, μπορει κ παραπανω κ ο μονος τροπος για να σωθουμε ηταν να φτιαξουμε υπογειες κατοικιες. 1000 μετρα κατω από την επιφανεια της γης, διπλα στα κοιτασματα πετρελαιων. Ετσι μεταφεραμε τον πολιτισμο μας στη σωστη του θεση. Στα υπογεια.
Εγιναν οι τελευταιοι πολεμοι, στα γρηγορα, πανω στην επιφανεια της γης κ συμφωνησαν, δινοντας ορκο, τα αντιμαχωμενα μερη, να τον συνεχισουν στα υπογεια, στις υπογειες στοες της γης.
Μπηκαμε ολοι, κατεβηκαμε ολοι τα σκαλια του ταφου μας κ εγκατασταθηκαμε εκει κατω. Ευθυς αμεσως μετα την εγκατασταση μας, αρχισαν οι αψιμαχιες,
κ οι εναπομειναντες σεισμογραφοι πανω στην γη, κατεγραφαν συνεχως τεχνιτους σεισμους.
Πανω στην επιφανεια όλα ηταν γαληνια, εκτος από τους συνεχεις σεισμους που ολο κ εσχιζαν τον παγο, σαν την ξερη γη χωρις νερο που σχιζει κ ραγιζει η επιφανεια της, ένα γυαλι σπασμενο στο χωμα. Οι σεισμοι συνεχιστηκαν για καμποσο, μεχρι που ένα πρωι σταματησαν εντελως,
κ το άλλο πρωι το ιδιο,
κ το επομενο πρωι το ιδιο. Ησυχια. Ολα ηρεμα, υπο ελεγχο. Κανενας σεισμος.Ταφος.
κ δεν ξερω τι εγινε, αρχισαν να λυωνουν οι παγοι , ενώ δεν επρεπε,
κ τα πρωτα χορταρακια αρχισαν να κανουν την εμφανιση τους στο φως,
κ επρεπε να ησουν εκει να το εβλεπες! Δεν ησουν. Ελειπες.
Οι επιστημονες ειπαν ότι αυτος ο χειμωνας το, 2013-2014,θα είναι ο χειροτερος χειμωνας εδώ κ 100 χρονια.Ταφος.
Παγωμενη Αυγη.
Παγωμενη Αυγη. Θα νομιζες ότι ο Ηλιος εχει χαθει. Εκει είναι. Πισω από τα παγωμενα σαν κρυσταλο συννεφα. Εκει είναι,
κ ανατελλει το ιδιο σε ολους τους πλανητες. Το ιδιο. Οταν οι αστροναυτες ηταν στην σεληνη εβλεπαν τη γη να ανατελλει στο φεγγαρι. Τον μπλε πλανητρης μας να ανατελλει στο φεγγαρι. Μια Μπλε Αυγη. η Μπλε Αυγη,
αυτος ο μπλε κοκκος αμμου που αιωρειται στο κενο. Μοναχικος. Ομορφος, που αναμετριεται με την μοιρα του, εκει πανω, αναμεσα στο αχανες συμπαν φωναζοντας: Υπαρχω!
Η χλωμη μπλε κουκιδα. Το σπιτι μας. Δικο μας. Ολονων μας. Το αεροστατο μας κ μεσα στο καλαθι του εμεις. Ενα Ζέπελιν,
νομιζω καταλαβες. Δεν θελω άλλο να σε δασκαλεψω. Το θεωρω φτηνο. Να δασκαλευω.
Κοιταξε! Ανατελλει ο ηλιος παλιν, όπως τα παλια. Εβαλα το σφυρι κ το καλεμι μεσα στο κουτι τους, όμως μου κτυπησε την πορτα ο οικοδομος αλλοδαπος Αναστάση κ του το εδωσα για κατι μερεμετια που ηθελε να κανει στο σπιτι του. Οταν μου το ξαναφερε πισω, το πηρα κ εκανα τις τελευταιες πινελιες, σκαλισματα, πανω στο εργο μου, γράφοντας τον τιτλο του εργου κατω χαμηλα στο κεντρο, που το ονομασα: η Παγωμενη Αυγη.
Κ ο αλλοδαπος; Λεξη κ αυτή. Αλλοδαπος!
Αφου τελειωσα το εργο μου, ο αλλοδαπος με βοηθησε να το μετακινησω απο το εργαστηριο μου εξω στο φως. Ηταν ένα τολμηρο γυμνο. Η γυναικα κ ο αντρας να κανουν κατι που το εχουμε κανει τοσες φορες, αμετρητες φορες. Να κανουν ερωτα.Εμεινε εκει, εκτεθημενο, μεχρι που καποιος του πεταξε μπογια, ένα ςαλλος του εσπασε τις ρωγες από τα στηθη της γυναικας, ενας αλλος τα οπισθια,
μεχρι που εμεινε μονο η βαση με την επιγραφη: η Παγωμενη Αυγη.
Κ ο κισσος αναρριχηθηκε πανω της κ την καλυψε ολη.
Ξαναεριξα άλλη ματια στο γραπτο μου κ πριν το δωσω στο δασκαλο για βαθμολογηση, προσθεσα διπλα στην προηγουμενη επιγραφη κ μια δευτερη: «Η ανατολη της γης από το φεγγαρι».Προηγουμενως εδειχνε ασυμετρο, τωρα με τον δευτερο τιτλο είναι πιο ισορροπημενο, γερνει μια δεξια κ μια αριστερα, σαν ιστιοφορο. Ετσι πρεπει να είναι. Όπως η ζωη μας. Μια δεξια, μια αριστερα, μια στο κεντρο. Μια βαρκα που σχιζει τα νερα του διαστηματος με πλωρη το αγνωστο. Ακομα κ τα ακρα, τα δεξια κ τα αριστερα,
κ αυτα εχουν την θεση τους,
Δεν ειμαι υπερ των ακρων, αλλα εχουν κ αυτα την θεση τους. Το δικο τους στιγμα. Οταν ημουν στο γυμνασιο κ δουλευαμε με τον αγνωστο Χ,εξισωσεις, μετα καναμε την καμπυλη στους αξονες των Χ,Ψ. Βαζαμε μια συντεταγμενη με βαση μια τιμη Χ κ την αντιστοιχη του Ψ. Μετα φτιαχναμε την καμπυλη βασει των συντεταγμενων. Πολλες φορες, ορισμενα σημεια, ηταν ασχετα κ πολύ εξω από την καμπυλη που φτιαχναμε. Τοτε τα παραβλεπαμε γιατι ηταν λαθος. Λαθος υπολογισμοι. Σφαλμα. Ομως πανω στο τετραγωνισμενο χαρτι, εμενε για παντα το λαθος στιγμα. Ηταν με μελανι. Με μπλε. Ξανα κ ξανα αυτό το μπλε μπροστα μου. Μιλω για λαθη κ αυτό παλι μπροστα μου. Το μπλε.
Στειλε την γκομενα σου για διακοπες , μεινε μονος σου,βαλε μπλε σεντονια, μπλε μαξιλαροθηκη, βαψε μπλε το δωματιο σου, αγορασε μπλε παπουτσια, μπλε λαμπα, βαλε βυτρο μπλε στα τζαμια του δωματιου σου, βυθιστου μεσα στο μπλε. Ομως παλι θα με παρεξηγησεις. Θα ανεμισεις μπλε σημαιες, θα σκοτωσεις για αυτές. Θα σκοτωθεις στο μετωπο, θυσιαζοντας τον εαυτο σου, για το μπλε της σημαιας σου. Η σημαια σου!
χλωμος μπλε πανητης. η σημαια σου. ολα με μικρα γραμματα, γιατι δεν φωνασκουν. είναι.
χλωμη μπλε κουκιδα. το σπιτι μας, η σημαια μας, η πατριδα μας, το εθνος μας, η θρησκεια μας,
όλα με μικρα, τοσο μικρα γραμματα, για να χωρουν σε κάθε τσεπη. Φορητα.σαν κινητα.
Για να χωρουν σε κάθε τσεπη, κωλοτσεπη,στη ζωνη σου, στο τσεπακι του πουκαμισου σου,μεσα στη τσαντα σου,
-Αλό, αλό. Εδώ μπλε πλανητης.
-Σε ακουω καθαρα. Πεντακαθαρα. Εδώ ο Ανθρωπος.
Εβγαλα τα εργαλεια μου από το κουτι, τα γνωστα, σφυρι κ καλεμι, κ χαραξα ακομα ένα τιτλο στο εργο μου, διπλα στους αλλους δυο: « Εδώ ο Ανθρωπος»,
κ το εδωσα στο δασκαλο για βαθμολογια. Επρεπε με καποιον τροπο αυτό το εργο να τελειωσει. Τρεις τιτλοι σε ένα εργο. Ο δασκαλος με κοιταξε, πηρε την κουδουνα στο χερι κ την κτυπησε δυνατα. Σχολασαμε, φωναξε δυνατα. Σχολασαμε!
Μετα πηρε το γραπτο μου στο χερι του κ εσβησε το θαυμαστικο που ηταν στο τελος της λεξης : Σχολασαμε
κ το αφησε ετσι να αιωρειται στον αερα. Δεν ξερω γιατι το εκανε, αλλα μου αρεσε αυτή η χειρονομια του. Μου αρεσε αφανταστα αυτό το, μη-τελος. Εβαλε το γραπτο μου στην τσαντα του, μας χαιρετησε ολους κ εφυγε απο την ταξη. Φυγαν ολοι, εμεινα μονος κ ακουσα ένα κλικ φωτογραφικης να τραβα μια φωτογραφια.
Ηταν ο Γουίλιαμ Αντερς κ τραβαγε από το διαστημοπλοιο του,το Απολλων 8 ,την ανατολη της γης από την σεληνη. Ειπε: «στο ταξιδι της επιστροφης στη γη, ξαφνικα βλεπω πισω από την σεληνη, να ανατελλει η γη μας. Τοσο ομορφη! Πηρα αμεσως την φωτογραφικη μου κ την αποθανατισα».
Συνομιλια ανωτερου με κατωτερο:
-Εισαι ενας απλος μαρτυρας των γεγονοτων. Ενας δημοσιογραφος,
η εχεμυθεια σου, η υποληψη σου, η τιμη σου, η αξιοπρεπεια σου,
θα λειφθουν όλα υποψιν, δια την προσληψη σου. Επισης θα λειφθουν υποψιν κ ο προτερος εντιμος βιος.
-Δεν εκπληρω καμια. Τι γινεται; Κανεις δεν εκπληρει αυτους τους δυσκολους ορους. Η θεση θα μεινει κενη;
-Ουτε γω εκπληρωνω κανενα ορο. Ουτε καν ο Χριστός. Ειχε κ αυτος τις αδυναμιες του σαν ανθρωπος .
-Ωστε λοιπον, ακομα κ συ, ο εργοδοτης, εισαι ανεπαρκης για την θεση;
-Ειμαι. Για αυτό κ εχω αφησει τα πραγματα να είναι τοσο ρευστα. Για να αλλαζουν. Αλλαζω κ γω μαζι τους. Ειμαι ρευστος. Ειμαι η συνεχης αλλαγη.
- Δεν δειχνεις καθολου αδιαλακτος , μονοκοματος, στεγανος. Ισα ισα δειχνεις πολύ ανθρωπινος. Βολικος. Εισαι πολύ εξηγημενος κ απλος. Εμεις σε νομιζαμε κατι το απιαστο. Πραγματικα εισαι πολύ ανθρωπινος. Ποτε μου δεν το ειχα φανταστει ότι είναι ετσι. Παραδεισοι κ κολασεις. Παραμυθακια.
Πηρα την φωτογραφικη μου κ τον φωτογραφισα. Μετα βγαλαμε μια μαζι. Ευτυχως ειχα τον εκτυπωτη μαζι μου κ του εδωσα αντιγραφα. Κ η θεση του δημοσιογραφου; Εμεινε κενη.
Ζητειται δημοσιογραφος
