Δεν θα μπορουσες να ονειρευτεις καλυτερο συμπαν

Τον παρατησε η κοπελα του,

Εμεινε ανεργος,

Τον διεγραψε το κομμα του,

Το αυτοκινητο του,εμεινε από μπαταρια,

Κ το μηχανακι του με τρυπιο λαστιχο,

Η υγεια του κ αυτος παντα δυο ξενοι,

να βλεπει καρακιοζιδες στην τηλεοραση,

να του παιρνει το σπιτι η τραπεζα,

την επιχειρηση του,

τα επιπλα του σπιτιου του,

πτωχευση.

Κανονικα, θα επρεπε να παει να αυτοκτονισει. Κρεμασε το σχοινι στο νταβανι, ειπε γεια σου κοσμε, κλωτσησε την καρεκλα κ αιωρηθηκε για λιγο στον αερα κ επεσε το νταβανι στο κεφαλι του. Ειχε κρεμασει το σχοινι στο γυψινο νταβανι, αυτό δεν αντεξε κ επεσε στο κεφαλι του,

Κ ειχε πληρωσει τον γυψαδορο ένα καρο λεφτα κ ιδου το αποτελεσμα, ηλθαν όλα κατω. Δεν υπαρχουν μαστορια την συχρονην εποχη. Ειναι όλα ψευτικα.

Μαζεψε τα συντριμια του σε ένα φαρασι κ τα πεταξε. Ηταν 30 χρονων παιδι, σπουδασμενος. Ξεκινησε την σταδιοδρομια του με μεγαλα ονειρα κ τωρα όλα ηταν συντριμια μπροστα του. Ολα. Πουθενα ελπιδα. Πουθενα! Εμενε κ στην τσιμεντοπολη, όπως ολος ο κοσμος. Υπαρχει χωμα μονο στα νεκροταφεια κ κει ομως σιγα σιγα λιγοστευει,

Γινεται ταφοπλακες:

«Κυριακος Ιωακειμιδης του Αντρεα. Ετων 85»

Τα τελευταια του γενεθλια ηταν τα 85 κ τα γιορτασε στο νοσοκομειο μαζι με τις νοσοκομες που του ελεγαν: χρονια πολλα, να τα εκατοστισεις. Κοντα πηγε, αλλα 15 χρονια κ θα γινοταν 100.

Ο αυτοχειρας μας, αφου μαζεψε το σχοινι κ τους γυψους του νταβανιου κ τα πεταξε, πηγε προς την Λεωφορο Μεσογειων, εκει βρηκε καποιο παρκο κ εστεισε εκει την σκηνη του. Διπλα του ηταν κατι γυφτοι. Συστηθηκαν μεταξυ τους.

Στο βαθος ηταν τα αυτοκινητα που πηγαινοερχονταν πανω στην λεωφορο,

κ λιγο πιο κει,

ενας σταματημενος ταξιτζης, κοντα στη σταση του λεωφορειου, που ειχε στην διαπασων το ραδιο του κ ακουγε καψουρικα τραγουδια, με ανοιχτη την πορτα του ταξι του. Μια γυναικα τον ρωτησε:

-Ελευθερος;

-Ελευθερος μανταμ!

Την κοιταξε από πανω μεχρι κατω κ ειπε μαγκιόρικα:

-Μπουκαρε μεσα!

Εκατσε στο πισω καθισμα κ στο μπροστινο, ο ταξιτζης, να ριχνει κλεφτες ματιες από το καθρεφτακι του. Την γουσταρε. Ηταν φανερο. Τον γουσταρε κ αυτή. Ηταν φανερο. Όταν αλληλογουσταρονται δυο ανθρωποι φαινεται από ένα χιλιομετρο μακρια. Του ειπε να τραβησει κατά την Ραφηνα. Του ειπε καθαρα. Γουσταρω καφε μαζι σου. εισαι; Άλλο που δεν ηθελε αυτος. Κ ωραιο παιδι. Ειχε οποιαν γουσταρε κ οποτε γουσταρε. Καθησαν στο παραλιακο ταβερνακι,

κ ως συνηθως αρχισε να λεει την ιστορια της ζωης της,

κ ο τάξιντραϊβερ την δικη του.

Σουρουπωσε κ ηταν πιασμενοι χερι χερι στην παραλια. Εχασε το μεροκαματο σημερα, αλλα αξιζε τον κοπο, περασαν ομορφα μαζι.

Βιβλιο: « Η ιστορια του κοσμου». Κεφαλαιο πρωτο, η ιστορια μου.

Στο πρωτο κεφαλαιο εχουμε την εισαγωγη στο εργο που θα διαβασουμε. Για να μην μπαινουμε σε λεπτομερειες θα σου πω την περιληψη. Λεει ότι η ιστορια του κοσμου δεν εχει καμια σχεση με την δικη μου, η την δικη σου. Ο καθενας γραφει την δικη του, ζει την δικη του ιστορια. Πολλες φορες τυγχαινει να ταυτιστει η ιστορια μου με την ιστορια του κοσμου, αλλα αυτό συμβαινει μονο για λιγο κ μετα χωριζουν οι δρομοι μας. Ο καθενας την ιστορια του. Στο πρωτο κεφαλαιο εχει μια παραγραφο που μου αρεσε κ θελω να σου την μεταφερω αυτουσια, όπως είναι. Γραφει ο συγγραφεας. Δεν είναι ακριβως παραγραφος. Είναι κατι σαν αποφθεγμα, κατι σαν ποιηση. Ακου τι γραφει! Λεει: «Ο Κοσμος, (εννοει ολο το συμπαν, την υπαρξη) εχει ανοιχτα τα χερια του κ λεει σε σενα: Σε εχω αναγκη.»

-Το επιασες; Να το ξαναπω:  "Σε εχω αναγκη", σου λεει ο Κοσμος.

Θελω να συλλαβεις την σκηνη,

Εχεις μπροστα σου μια γυναικαρα που σου λεει σε εχω αναγκη, χωρις εσενα κατι μου λειπει,

εχεις μπροστα σου τον γιο σου που σου λεει: πατερα σε εχω αναγκη,

εχεις μπροστα σου ένα αδελφο, ένα φιλο που σου λεει σε εχω αναγκη,

εκει μπροστα σου ενας ξενος, που εχεις μεταφερει με το αυτοκινητο σου κ σου λεει ευχαριστω,

εχεις μπροστα σου τον γερο πατερα σου κ τον βοηθας να ξυριστει,

τον βοηθας να φαει. Δεν μπορει μονος, εχουν τα χερια του παθει αγκυλωση. Δεν μπορει. Τον βοηθας να φαει, να κανει μπανιο. Δεν μπορει μονος. Τον βοηθας!

Αφησε με να σου το εξηγησω αλλιως:

«Ευχαριστω που εισαι! Που υπαρχεις!», σου λεει,

Σαμπως κ το Συμπαν αγκαλιαζει τον Εαυτο Του. Εσενα. Τον αγκαλιαζει!

Σε αγκαλιαζει.

Δεν θα μπορουσες να ονειρευτεις καλυτερο Συμπαν από το δικο μας.

Είναι η δικη μου ιστορια. Μπορει να ταυτιζεται με την δικη σου. Μπορει κ όχι.