στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο. 
Αγαπημενε μου Οσσο,
Από τοτε που σε ακουω δεν μπορω να θυμηθω τιποτε από οσα λες. Μου μιλας απευθειας στη καρδια μου, αλλα δεν μπορω να θυμηθω τιποτε από τα λεγομενα σου. Μπορεις να πεις κατι; Πραγματικα δεν ακουω;
«Είναι τελειο. Ετσι πρεπει να είναι, γιατι εδώ περα δεν είναι νηπιαγωγειο που πρεπει να θυμασε κάθε λεξη που λεω. Οτιδηποτε σημαντικο θα απορροφηθει από την καρδια. Οι λεξεις είναι απλα τα δοχεια, όχι το περιεχομενο. Το περιεχομενο θα απορροφηθει από την καρδια κ τα δοχεια θα πεταχτουν. Να ακους με ολο σου το είναι κ ξεχνα όλα αυτά τα σχετικα με την μνημη. Εάν κατι είναι αληθινο, η καρδια θα το απορροφησει. Κ η καρδια δεν εχει κανενα εργαλειο μνημης. Το εργαλειο μνημης ανηκει στον εγκεφαλο. Αλλα όταν η καρδια απορροφα, σου αλλαζει την συμπεριφορα, το είναι σου, σε μετασχηματιζει. Δεν σου φερνει γνωση, σε μετασχηματιζει. Σε κανει νέο ανθρωπο. Μην σκοτιζεσαι καθολου για την μνημη».
Αριστόδημος του Κυριάκου. Ονομα κ πραμα. Το τελειο τερας της μνημης! Ένα κινητο τσιπακι.Του ελεγες μια λεξη κ την εβαζε μεσα στη μνημη του κ σου την εδινε πισω οποτε ηθελες. Μια φορα ο αδελφος του του ειπε να κρατησει ένα κωδικο. Ένα πολυ σημαντικο κωδικο. Κ ο Αριστοδημος τον κρατησε μεσα στη μνημη του. Οταν του ζητησε ο αδελφος του να τον επαναφερει κ να του τον δωσει, ο Αριστοδημος για πρωτη φορα στη ζωη του απετυχε. Προσπαθησε , αλλα με τιποτε δεν μπορουσε να θυμηθει τον κωδικο. Ετσι ο Αριστοδημος επεσε σε δυσμενια κ ο αδελφος του τραβαγε τα μαλλια του. Ηταν ο κωδικος που εμπαινε στα απορρητα δεδομενα του στο κομπιουτερ του.
Ο Αριστοδημος πηγε σε πολλους γιατρους αλλα δεν εγινε καμια βελτιωση. Μαλλον χειροτερεψε. Την τελευταια φορα που πηγε στο γιατρο κ του εδωσε κατι να πιει, ένα καινουριο θαυματουργο φαρμακο, 10 λεπτα αφου το ηπιε δεν μπορουσε να θυμηθει ποιος ηταν, ουτε που εμενε, ουτε τι γυρευε εκει στο γιατρο. Ουτε τι πραμα ηταν αυτό που εβλεπε μπροστα του με ασπρη μλπουζα. Ξεχασε τα παντα. Κ για να βγει εξω από το ιατρειο μπερδεψε τις πορτες. Ηταν ένα ιατρειο με δυο γιατρους. Ο ενας παθολογος κ ο άλλος ψυχιατρος. Μπερδεψε τις πορτες κ αντι να βγει εξω μπηκε στο αλλο ιατρειο. Το ψυχιατρειο.
-Μπες μεσα γρηγορα κ κατσε, του ειπε ο ψυχιατρος, δεν πρεπει να χανουμε χρονο. Ο χρονος είναι πολυτιμος. Ξερω γιατι ηλθες κ δεν χρειαζεται να πεις τιποτε εσυ. Θα τα πω όλα εγω. Εσυ θα κατσεις αμιλητος κ θα μιλω εγω. Μονο εγω. Εγω ειμαι ο αρχηγος εδώ κ ότι θελω κανω.
Ηταν ολοφανερα φανερο, ότι ο ψυχιατρος ειχε προβλημα. Ο Αριστοδημος τον κοιταξε κ του ειπε:
-Ειμαι ολος αυτια. Για την ασφαλεια της συνδιαλεξης μας,οτι πεις καταγραγραφεται στην κασετα. Ειμαι ολος αυτια. Ξεκινα!
-Λοιπον γιατρε μου! Ακου! Ειμαι παντρεμενος, εχω δυο παιδια κ ζω με την γυναικα μου, τωρα 15 χρονια μαζι. Ξαφνικα, ένα πρωι η γυναικα μου μου ειπε να χωρισουμε. Όταν σου λεει ο άλλος, χωριζουμε, σημαινει ότι το αποφασισε τελεσιδικα. Δεν εφερα αντιρρηση. Το μεγαλο προβλημα όμως ηλθε όταν κ η ερωμενη μου, μου ειπε την ιδια μερα, το απογευμα, οτι χωριζουμε. Χωρισαμε. Κ αργοτερα εμαθα ότι η πρωην ερωμενη μου, τα ειχε φτιαξει με την πρωην γυναικα μου.
Ο ψυχιατρος σταματησε για λιγο κ κοιταξε καταματα τον συνομιλητη του. Ηταν εκει. Ολος αυτια. Ακουε εντελως ακινητος, ακουνιτος, σαν να επροκειτο να ακουσει την μεγαλυτερη αληθεια του κοσμου. Ο ψυχιατρος συνεχισε:
-Γιατρε μου! Εχω ένα πονοδοντο. Με εχει ταραξει, δεν με αφηνει ησυχο. Κ φοβαμαι να παω στον οδοντιατρο. Με ταλαιπωρει τωρα ένα μηνα, κ φοβαμαι. Πολλες φορες αποφασισα να παω, φτανω μεχρι την πορτα κ γυριζω πισω. Φοβαμαι. Ειναι ενας φοβος που μου κατακλιζει το μυαλο, με παραλυει κ τοτε ο φοβος γινεται κυριαρχος της καταστασης. Γιατρε μου, πρεπει να ξερεις ότι η εξουσια χρησιμοποιει τον φοβο για να κυριαρχει πανω στις μαζες. Οι μαζες είναι ατομα χαμηλης νοητικης σταθμης.
Εκανε μια μικρη παυση κ συνεχισε:
-Ειμαι πενηντα χρονων κ αρχιζω να βλεπω οτι γερναω. Νομιζα ότι θα ημουν εδώ για παντα, μα βλεπω τον εαυτο μου να γερνα. Απελπιζομαι βλεποντας με να χανω συνεχως την σφριγηλοτητα μου…
Μιλουσε για ωρα. Μιλουσε για τα ιδια πραγματα που λιγο πολυ απασχολουν ολους μας. Οι σχεσεις μας με τους αλλους κ με το περιβαλλον, οι σχεσεις μας με τον ιδιο τον εαυτο μας. Πανω κατω τα το ιδιο μοτιβο που απασχολει ολους μας, ητε είσαι αρχηγος κρατους, ητε αρχιεπισκοπος , ητε ανηκεις στην απλη μαζα του κοσμου. Το λαουτσικο.
Ο ψυχιατρος τελειωσε την διηγηση της ζωης του κ εγυρε το κεφαλι στο πλαι, σαν αποκαμωμενος. Ο Αριστοδημος ακουνιτος να τον κοιτα καταματα. Κατά παραξενο τροπο ειχε καταγραψει τα παντα. Αν ο ψυχιατρος του ελεγε να του πει τι ειπε, θα μπορουσε να του πει με το νι κ με το σιγμα όλα οσα ειπε, χωρις να εχει ξεχασει ουτε μια λεξη. Πιθανον το φαρμακο που του εδωσε ο παθολογος να αρχιζε να δρουσε. Πιθανον ομως να επανηλθε η μνημη κ από μονη της, να ειχε κανει ένα μικρο διαλειμμα για ξεκουραση κ να επανηλθε. Πιο ζωντανη. Ο Αριστοδημος το ενιωθε . Ηταν πιο ζωντανη από ποτε. Κ αυτος ο κωδικος του αδελφου του εκει μπροστα του να λαμπει μεσα στο μυαλο του. Κ τι κωδικος! Πως μπορεσε να τον ξεχασει;
«υομ αδαλλε». Ανεστραμενο το: Ελλαδα μου.
Ποιος ξερει αυτή τη χωρα; Την ξερει κανενας; Κανενας; Κριμα. Κ είναι τοσο ωραια χωρα!
Α! Να! Βλεπω καποιος σηκωσε το χερι. Είναι μια γνωστη φατσα. Είναι ο Σωκρατης, ο Πλατωνας, ο Ηρακλειτος, ο Πυθαγωρας,
αυτοι είναι οι πραγματικοι Ελληνες, εχουν γινει ένα με το χωμα της, ετσι που δεν ξερεις που είναι το σωμα τους κ που εινα η Ελλαδα,
λες Ελλαδα κ εννοεις Σωκρατης, κ το αναποδο,
ενα μαζι της, ο ενας συμπληρωνει τον άλλο,
ετσι που πλεον ο ενας δεν ειναι ο άλλος. Είναι κ οι δυο κατι ανωτερο.
Καθομαι κ γραφω αυτά κ με πιανει, όχι η νοσταλγια, ουτε η ιεροτητα της στιγμης,
αλλα,
δεν μπορω να γραψω άλλο, εδώ σταματω
