στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο. 
Panspermia – Part 1&2
Μουσική Σύνθεση / Ενορχήστρωση & Ποίηση
ΝΙΚΟΣ ΣΤΥΛΙΑΝΟΥ
Σειρά** Μελοποιημένων / Οπτικοποιημένων Ποιημάτων
www.logoclub.gr – 13/05/2011…
Video Performance : Nikos Stylianou
Ανταποκρινόμενοι στις παρατηρήσεις σας, πως σε ορισμένα σημεία του βίντεο τα γράμματα γίνονται δυσανάγνωστα με αποτέλεσμα να μην διαβάζονται εύκολα οι λέξεις, - λόγω της φθοράς του χρόνου - και στο αίτημα σας, παραθέτουμε μετά το βίντεο, ολόκληρο το Ποίημα, για αποκατάσταση της τάξης. Πάντως σας Ευχαριστούμε πολύ για την προσοχή σας.
Με εκτίμηση logoclub.gr
Πατήστε (f) Για Πλήρη Οθόνη
PANSPERMIA PART 1 & 2
Όταν άνοιξε η βαριά μπρούτζινη πόρτα
η χωρίς πετούγιες, κλειδαριές
κι’ αυτό το παντοτινό χέρι,
με το σκληρό σιδερένιο γάντι ως τον αγκώνα,
ν’ αρπάζει, σωριάζοντας τον καθένα,
στον σωρό των αμίλητων, των άκαμπτων σχημάτων,
με το παγωμένο χαμόγελο ειρωνικό
κι’ επώδυνα σαρκαστικό και κάτω εκεί, στο τέλος,
πριν γκρεμιστούν στα στεφάνια των βράχων,
κάτι φαίνεται πως αντίκρισαν το ωραίο,
και χαμογέλασαν για να το συναντήσουν,
άγνωστο ακόμα, μα νοερά γνώριμο...
Αρχή του τέλους και Αρχή ατέλειωτης σειράς
ξεκίνημα γενναίο...
Ακολουθώ Σε το λοιπόν...
Ματιάς σου βλέμμα απαντώ,
Εσύ μπροστά, σε ακολουθώ...
Κι’ ο καλπασμός ξεκίνησε κι’ ανοίξανε τα χρώματα,
κι’ άρχισα ν’ ανεβαίνω και όργανο ν’ ακούγεται και πιάνο Γαλαξία,
ξεχωριστή η μουσική κι’ η Θεία Πανδαισία...
Αστέρια στο προσκύνημα που μας ακολουθάνε,
κι’ η μουσική παντού κι’ εδώ, φτερά της απλωμένη...
Σαν ένα φως ξεπήδησε και άρχισε να τρέχει,
και τότε ξεχωρίσαμε Αστέρι από διαμάντια,
στροβίλιζε και έλαμπε, Χρυσό αντανακλούσε,
έπινε τα σκοτάδια νού και φως φεγγοβολούσε
και όσο το ζυγώναμε, χαράς χορδές εκούρδιζαν
της ηδονής ρυάκια...
Μέρος 2ον
Κι αμέσως ένιωσα ένα Φως κι ανέβαινα μαζί του...
Ξεχώρισα τ’ απέραντο, έσμιξα την Γαλήνη,
θυμήθηκα τα χρώματα Ερωδιών τα σμήνη,
χάιδεψα το ασύνορο... Έσκυψα και σε φίλησα,
Αγάπη, άβατη στοά... Τόσο γλυκά σου μίλησα...
Συγκίνηση αμίλητη, νιώθω με κυριεύει...
Πόσο βαριά κι’ ανίκητα τα’ άρματα κουβαλάει,
αγάπη αιώνιας πνοής το μυστικό κρατάει...
Πόσο αγνές κι’ αθέριστες, παρθένες πεδιάδες,
που σαν το πύρωμα Θεού και εντολής διάσταση,
κανείς πλανήτης... Ουρανός... Γης... τέφρας, λάβας βρυχηθμός,
κλειδί να πάρει δεν μπορεί σηκώσει Την Ανάσταση !......
Και Πανσπερμία ηδονής και ηδονής κορύφωση,
συνόρων άκρατης στιγμής, αιώνες κυβερνάει...
Όλοι σαν να’ ναι μέσα μου, κι’ εγώ να είμαι όλοι,
ν’ απλώνομαι τετράγωνο και να γυρνώ σε κύκλο.
Μάτια πολλά για να κοιτώ, καρδιές για να ζυγίζω
και γενεές των γενεών, μαζί τους να βαδίζω....
Και ένα Άγιο άρωμα, βαθύ και παγωμένο,
που να ποτίζει τη ψυχή και να σε περιμένω...
Δεν άργησες ν’ ακολουθείς και συ με τη σειρά σου
και κάνε τόπο για θα ‘ρθουν σε λίγο τα παιδιά σου...
Κοντεύουμε στα σύνορα, Ορίζοντα το Κράτος...
Εκεί στην Πύλη θα σταθώ, για θέλω μεταμεληθώ
όσα του κόσμου πήρα,
Μόνο το ένα θα κρατώ, θάλασσας την αλμύρα.
αλάτι ρίξω στις πληγές, για όσες μένουν ανοιχτές,
να τσούξουν και να γιάνουν, γιατί στο κράτος που θα μπω,
θέλω στο βάθρο να σταθώ, όρθιος και ωραίος.
Θέλω Αγγέλων οι φωνές, επάνω μου να έρθουν,
να βρουν χαρά και ομορφιά, λιβάδι να χωρέσουν,
για να με συγχωρέσουν.
Πλανήτες λες μπερδεύονται να φθάσουνε κοντά μας,
ανάψουν το δικό τους φως, να μας ακολουθήσουν...
Άλλοι στην αγωνία τους, ανάβουν υπολείμματα
πλήρους ασυδοσίας τους...
Και χάνονται στο Χάος,,,
Πύρωμα στο ανέβασμα όλες ψυχές ανάβουν,
τα μοιρολόγια νυφικά και πέπλα τους που ράβουν...
Και όλο ανεβαίνουμε...Και όλο προχωράμε...
Και νάτο που ζυγώνουμε... Άστρου το Φως Τα Πάντα !...
Κοιλάδες τις διαβαίνουμε, γρήγορα προσπερνάμε...
Μα... μονοπάτια γνώριμα !... σαν βλέπουμε μπροστά μας !...
Σαν γνώριμη πορεία μας σε μια καινούρια Γη μας !...
Παράδεισου τα σύνορα !...
όπου
Η ΑΓΑΠΗ Κυβερνάει !!....
Νίκος Στυλιανού
