στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο. 
Μεθώ με πόνο
Να λησμονήσω
Τ’ αλκοόλ
Που άδειασε στις φλέβες μου
Μέλη παράταιρα
Που παίζουν κουτσό
Στα τούνελ μου
Για να κερδίσουν ακεραιότητα
Και τους φωνάζω «εκτός!»
Γιατί εκτός αγάπησα
Κι εντός πάντα πεθαίνω
Φωνάζω «Εκτός!»
Κι η γλώσσά μου –
Ένα ποδήλατο δίχως πετάλια –
Και μου φωνάζω «ΕΚΤΟΣ!»
Και ψάχνω να βρω το σπίτι μου
Και το γυρεύω στα χαλάσματα
Μέσα στους κάδους με τα σκουπίδια
Της πόλης
Και τους φωνάζω «εκτός!»
Και πιάνω κατηφόρα
Να τρέξει το ποδήλατο
Στις φλέβες που κρέμασαν
Απ’ τη δικιά τους υγρασία
Στις φλέβες των παιδιών
Που κατρακύλησαν
Όταν ο ιατρός στον τοκετό
Αποκοιμήθηκε πληρωμένος
Κι εγώ
Ακόμη να γυρεύω το σπίτι μου
Κι όλο να πέφτω…
Το μόνο που θυμάμαι
Είναι να σου πω
Πως ξυπνώ τη ζωή μου
Κατηφορίζοντας
Αφού η σκέψη μου
Χαρακτηρίστηκε κατακλυσμιαία
Εφ’ όρου ζωής
Αφού εσύ μιλάς στέρεος
Και υπερκόσμιος
Κι εγώ –
Παραβολή της κόλασης
δαιμόνων εκπεσόντων
Κι έτσι έμαθα τον έρωτα
Γυρεύοντας εκτός κι εντός..
Το σπίτι μου
Κι έτσι εκτίμησα
την κόλαση των αιώνων..
