Ζώντας σε τόπους αφάνταστης ηδονής,
πλήρης νικών και ρώμης,
ο Ηρακλής αναπολεί θλιμμένος απλές χαρές
μιας νιότης περασμένης.
Της μητέρας χάδια τρυφερά
και της σκλάβας παραμάνας την φροντίδα'
καυγάδες παιδικούς στα δώματα
και του Αμφιτρύωνα νόστους από μάχες.
Και τώρα, σε ανάκτορα θεών παγιδευμένος,
δίχως ελπίδα να ξεφύγει απ' την δόξα,
τής Ήβης δέχεται την θέρμη
έτοιμος πάντοτε στον πόλεμο να επιστρέψει.
Σεπτέμβριος 1992