Χάρις

Φασματική, απόμακρη και μόνη,
σε βλέπω να χορεύεις
στο φως των ιερών λαμπάδων'
και μαθαίνω.

Τρελή και γνωστική, μοιραία,
σ' ακούω σε τραγούδι θείο
στον αληθινό αιθέρα'
και ξεχνώ.

Θεσπέσια, γλυκιά και αλμυρή,
σε γεύομαι με στόμα πεινασμένο
στης ηδονής το δείπνο'
και θυμούμαι.

Παρισινό πιπέρι και λεμόνι
οσμίζομαι όταν πλησιάζεις
αόρατη και σιωπηλή ακόμη'
και στοχάζομαι.

Τι απαλή φωτιά, τι καυτερή δροσιά
μου δίνει η αφή σου'
αρκούμαι να αισθάνομαι'
αρκούμαι.