Χαμένος στο δρόμο της ονείρωξης και της πλάνης
Κτίζω παλάτια χρυσά , στην άμμο σπαρμένα
Χαϊδεύοντας τα αυτιά της δικής σου αυταπάτης
Κομμάτια του κόσμου σου , στολίδια μπλεγμένα .
Πλάθω με λόγια άξια , στο κύμα δαρμένα
Με άρωμα και χρώμα αληθινού παραδείσου
Ζωγραφίζω κάστρα , κρυφά , ονειρεμένα
Βυθίζομαι στις πτυχές της δικής σου αβύσσου.
Νιώθω την έξαψη αργά να με ψήνει
Σμιλεύοντας αγγέλους στο δικό σου το σώμα
Άμπωτη το βότσαλο αργά παρασέρνει
Καθώς σμίγει των κορμιών μας το στρώμα .