 |
0.0 |
0
Κραυγή που πνίγηκε
Σε χίλια πέτρινα δέντρα.
Λοξά βαδίζω στο πλήθος
Για την κρυφή πηγή.
Γιορτή μαζί με κηδεία
που χάνεται όλο το φως.
Έγινε εφιάλτης το χάδι
Ανάσα βαθιά η ντροπή.
Δίσταζες να το πεις
Πως άλλαξε βίαια η πόλη.
Μέρες που σε καλούν
Χωρίς όμως να σ’αγαπάνε…
Ηλίας Δεσύλλας
|
|
|
| Φίλε μου καλωσόρισες... οι στίχοι σου σα μαχαιριές... τέμνουν ένα ανάγλυφο σε τεταρτημόρια εντάσεων, σε σπαράγματα φωτός... τούτος ο πύργος που μου θυμίζει το Καφκακιανό Κάστρο, περιέχει όλη την αίσθηση, όλη την αναγακαιότητα, όλη τη δράση, όλο το 'λάλον υδωρ' της ψυχής σου... δόμηση όπως πάντα αφαιρετική, βηματισμός τελεστικός, στίχος λιτός, ανελέητος, χειρουργικός... συγκλονιστικός! |
|
Ότι ανέβηκες επίπεδο είναι δεδομένο πλέον. Είδες η Θέληση + προσπάθεια τι αποτέλεσμα έχει ; Μπράβο !! ...................... Μέρες που τις ζητάς κι' αυτές σε προσπερνάνε πίκρα για χαρά χωρίς να θες κερνάνε.. Όμως ο πόθος στη καρδιά αγάπη που βλασταίνει, πέτρινα δέντρα άνθισαν πράσινες φυλλωσιές τους. Ντροπής ανάσα ανέβηκε ν' ανθίσει τους βλαστούς, λοξή πορεία που κρατάς τώρα γίνεται πρόσωπο, το χέρι απλώνουν στοργικά, δικό σου το ζητάνε να δείξουν πια πως άλλαξαν και τώρα σ' αγαπάνε... |