 |
|
0.0 |
Written by SAILOR
May 22, 2009 Προβολές: 4870
0
- ανάλεκτα -
...............................................
Και ρώτησα τον εαυτό μου: είσαι νοσηρός;
Συμμάχησα ένα βράδυ με τους κλειδοκράτορες της Απεραντοσύνης και ιερή δέσμευση τους έδωσα πως θα απλωθώ, ασύνορος και αγνός ως τα φρενιασμένα τύμπανα του νου μου να ησυχάσουν!
Συμμάχησα ένα βράδυ με τους λάτρεις της βλάσφημης μέθης και ιερό συμβόλαιο υπέγραψα πως θα γίνω διάφανος εραστής της ηλικίας μου και όχι απαίσιος και τρωτός μνημοκτόνος.
Συμμάχησα ένα βράδυ με τους εβδομήντα φύλακες της Ομορφιάς και ιερό όρκο τους έδωσα πως από χτες κιόλας αρχίζω να υπάρχω ακέραιος και απρόσιτος στην χυδαιότητα και τον μαρασμό του μέτριου και του εφικτού...
Και ρώτησα τον εαυτό μου: είσαι νεκρός;
Να, τα πελώρια ιστιοφόρα γεμάτα φέρετρα που τρίζουν απαίσια, μπαρκάρουν για τις θάλασσες του Τρελού Επιβήτορα, και ναύτες δεν είναι άλλοι από τις μουχλιασμένες, έρπουσες χίμαιρες και καπετάνιος δεν είν'άλλος από ένα σκοτωμένο άνανδρα ουρλιαχτό και άνεμος δεν είναι άλλος από την απελπισία!
Να, τα θεόρατα στεφάνια με μαύρα ρόδα που πλημμύρισαν το αφρισμένο απ'των πτωμάτων την αποφορά νερό κι οι αιώνες αναδύονται σαν πεθαμένα ψάρια και αγκαλιάζουν τα ιστιοφόρα και οι χίμαιρες παραφρονούν και τα παιδιά ματώνουν και ο άνεμος ορθώνει μια άρνηση κουρασμένη να φυσήξει!
Και ρώτησα τον εαυτό μου: είσαι άνεκρος;
Ακούω ξανά και ξανά την πένθιμη προφητεία απ'τα χείλη του μπολιασμένου με αιωνιότητα Άρπαγα των Στιγμών και η ύπαρξή μου δονείται από κύματα καταραμένων οργασμών και μολύνεται το αίμα της σκέψης μου και οπισθοδρομώ σε κείνη την παιδικότητα που κάποτε μισούσα γιατί μου ήταν τόσο χλωμή για να την περιέχω.
Ακούω ξανά τον θρήνο των σταυρωμένων θεών και οι οιμωγές τους με αποσπούν σε μια κατάδυση που εκλιπαρώ να σταματήσει πια, αιώνες τώρα τούτη η κατάδυση, ας σταματήσει πια γιατί η στέρφα ηδονή θα γίνει πωρωμένη πόρνη και οι φλέβες μου φουσκώνουν από το αίμα ανίατων ψυχωσικών που με πότισαν...
Δανείζομαι έναν φόβο απ'το ημερολόγιο της Λατρείας...
Απ'το Άδειο γέμισα και είμαι τώρα πια ευτυχισμένος.
Έχω τα χίλια ερωτήματα, έχω τις ίδιες απαντήσεις, έχω τα αμέτρητα λάθη κι έχω τους ίδιους φόβους...
Από το Άπειρο γέμισα κι είμαι γι'αυτό ισορροπημένος.
Έχω κουστούμια σκοτωμένων σε πολέμους αδελφοκτόνους
κι έχω χαμόγελα παιδιών που λαμπάδιασαν οι βόμβες.
Από το Θρίαμβο γέμισα κι είμαι γι'αυτό πιο όμορφος!
Έχω ναυάγια θεσπέσια και ναυαγούς απεγνωσμένους
κι έχω κουρασμένα "σ'αγαπώ" και ηλίθιους ερωτευμένους.
Από το Ρωμαλέο γέμισα και γι'αυτό είμαι τόσο μόνος...
Δανείζομαι ένα μυστήριο απ'το ημερολόγιο της Γυναίκας...
Λέω πως είμαι ένας φιλόξενος κήπος. Όλα θ'ανθίσουν στην αρχαία μου αγκαλιά, όλα θα γεννηθούν κι όλα θα πεθάνουν.
Λέω πως είμαι ένας αρχαίος εφιάλτης. Όλα θα κλείσουν στην μπέρτα μου κι όλα ξανά θα αποκαλυφθούν.
Λέω πως είμαι ένας προσηνής βασιλιάς. Όλοι θα χορτάσουν απ'την φιλόστοργη γενναιοδωρία μου και όλοι θα με μισήσουν για την δύναμή μου.
Λέω πως είμαι ένας λυρικός τραγουδοποιός. Όλοι θα χορέψουν στο σκοπό της ματαιότητάς μου κι όλοι θα νανουριστούν γλυκά στην μηδαμινότητα της προσδοκίας τους να μου μοιάσουν.
Λέω πως είμαι ένας ξεχασμένος βράχος.
Όλα ξεσπούν πάνω μου και όλα τα περιφρονώ στην αθανασία μου...
18/12/98
19/6/2001
στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο. 
