Ταμείο Ανεργίας

2004 ... πτυχιούχος, ψάχνει για δουλειά.

Φαντάζομαι μια απέραντη άπλα. Ουρανό, Γή, Ήλιο, Θάλασσα. Ισορροπία, γαλήνη, αρμονία.

Στη μέση αυτής της άπλας σαν μια μαύρη κουκιδίτσα, ένα στενό που οδηγεί σε μια πολύ μικρή πόρτα όπου γίνεται πανδαιμόνιο. Η πόρτα αυτή, οδηγεί στα υπόγεια κοντά στον υπόνομο, όπου όλα τα όνειρά μας μπορούν να γίνουν πραγματικότητα αρκεί να αποδεχτούμε ότι μπαίνοντας μέσα, θα γίνουμε τυφλοπόντικες.

Κόσμος, φωνές, σπρωξίματα, πανικός. Η είσοδος πολύ μικρή και έχουν αναγκαστεί οι πορτιέρηδες να βάλουν χαρτάκια με σειρά προτεραιότητας. Το δικό μου χαρτάκι γράφει: Είσοδος στις 1/1/2024, ώρα 00:00. Υπολειπόμενος χρόνος 7114 ημέρες, 5 ώρες και 4 λεπτά...

Οι γραφειοκρατικές διαδικασίες είναι ανηλεείς. Οι εργαζόμενοι, για να τηρήσουν την τάξη, δουλεύουν υπερωρίες και πολύ σκληρά.

Ένας μεταλλαγμένος άνθρωπος που έμοιαζε ήδη με ποντίκι μου λέει: Τι περιμένεις αδελφέ; Πρέπει να παλέψεις, αλλοιώς δεν θα μπεις ποτέ. Και δείχνοντας τα κοφτερά του δόντια δάγκωσε θανάσιμα ένα-δυο άλλους μπροστά του ... μετά τον έχασα. Κατάφερε να μπει…

Είναι πολύ περίεργο... βλέπω τόσο κόσμο… παλεύουν με νύχια και με δόντια για μια θέση στον ήλιο… του υπονόμου. Όλοι είναι “φίλοι” μεταξύ τους μέχρι να ξανανοίξει η πόρτα... οπ' όταν γίνεται σφαγή… πραγματική... αφού αν κοιτάξεις καλύτερα ... -είναι μακρυά- αλλά μπορεί να το διακρίνεις ... η πόρτα είναι κόκκινη από τα αίματα.

Κάθε τρία δευτερόλεπτα κάποιος μπαίνει ... και αν είσαι κοντά ... ακούς “τα καλύτερα”:

“Μπράβο το παλικάρι, σώθηκε, έτσι είναι οι γενναίοι. Αυτοί οι άνθρωποι πάνε μπροστά. Στη σημερινή ζωή πρέπει να πατάς σε πτώματα για να ανέβεις, αλλοιώς πως να επιβιώσεις; …”

Αποφάσισα να γυρίσω πίσω. Έτσι και αλλοιώς δεν μπήκα στην ουρά ακόμα για τα καλά…

“ΕΠ, που πας λιπόψυχε; Έτσι δειλιάζεις; Που θα πας έξω στην έρημο να σε φάνε οι λύκοι; Τι είναι τούτος ρε… Είσαι πολύ μικρός ακόμα. Περίμενε να ωριμάσεις και μετά αποφασίζεις. Οι επιπολαιότητες δεν ωφέλησαν ποτέ κανένα. Εξάλλου εμείς τι είμαστε όλοι εδώ; Κορόιδα; Κούνια που σε κούναγε φιλαράκο. Δεν έχεις να πας πουθενά.”

Τώρα και αν προβληματίστηκα ... Όλοι αυτοί που παλεύουν να μπουν είναι νέοι γύρω στα εικοσιδύο το πολύ να έχουν φτάσει τα εικοσιπέντε... Εγώ είμαι εικοσιεννέα ... έχω καθυστερήσει να έρθω εδώ πέρα...

Δέκα χρόνια έκανα παρέα με μια νεράιδα. Ζούσα πολύ κοντά στην άπλα, τη Θάλασσα τον Ουρανό, τη Γή και προπαντός τον Ήλιο.

Τώρα πια, αυτή η νεράιδα έχει αγχωθεί διότι “οι φίλοι” της, την έπεισαν ότι έχει αργήσει πάρα πολύ και της έδωσαν “δωρεάν” εισιτήριο για το 2006. Την ενημέρωσαν, φυσικά, ότι πρέπει να προετοιμαστεί καλά γιατί έχει να δώσει μεγάλη μάχη μέχρι την πόρτα.

Όσο κάθομαι εδώ, φθείρομαι. Συνηθίζω και μαγνητίζομαι από αυτή την απεχθή μυρωδιά της μετάλλαξης. Η φυγή από αυτό το συρφετό, συνοδεύεται από την ταμπέλα της δειλίας. Το βήμα προς τα μέσα συνοδεύεται από την ενοχή της προδοσίας.

Δεν μπορεί ... κάπου υπάρχει λύση. Προσωπικά, τη βλέπω μόνο στη σύνθεση του αρσενικού με το θηλυκό. Στην ικανότητα που χαρίζει η δύναμη της Αγάπης, να περνάς μέσα από τη θάλασσα χωρίς να βρέχεσαι ... ποιός απολαμβάνει -όμως- τέτοιες πολυτέλειες;

Ο χρόνος περνάει -και ας μην τον καταλαβαίνω- και μέσα σε αυτή τη χαβούζα κάνω και γνωριμίες.

Άνθρωποι απλοί που δεν πρόκειται να μπουν ποτέ, αλλά περιμένουν. Δεν έχουν τη δύναμη να φύγουν. Από μικροί το θέλουν αλλά μόλις το θέμα της απελευθέρωσης θιγεί, δεν συμμετέχουν και φροντίζουν άμεσα να αλλάξουν στέκι.

- Μα θα γίνεις ποντικός, του λες.

- Όχι, σου απαντάει.

Δίκιο έχει, αφού δεν θα μπει. Τότε, γιατί περιμένει;

Δεν ξέρω. Αισθάνομαι άσχημα διότι από τη μια θέλω να φύγω, από την άλλη, όσο απομακρύνομαι τόσο περισσότερο αισθάνομαι τη ζήλια και την κακία να μου φορτώνεται…

Αυτοί οι ίδιοι που τα προκαλούν αυτά και με καλούν κοντά τους, όταν κάθομαι δίπλα τους, αυτόματα γίνομαι υποψήφιος εχθρός για να τους “φάω” τη σειρά… Από την άλλη βέβαια ... άνθρωποι είναι και αυτοί ... έχουν ανάγκη από παρέα!...!....!…!

Αισθάνομαι χάλια! Αυτή η μετριότητα είναι ο χειρότερος εχθρός. Δεν μπορώ να θυσιάζω τη ζωή μου για να συμβιβάζομαι… Θέλω να φύγω και ψάχνω να βρω το μονοπάτι. Βέβαια αυτό δεν είναι κάτι απλό...

Ακόμα και αν αντιμετωπίσω τη σύγκρουση με τον εαυτό μου ... οι γραφειοκράτες δεν αστειεύονται καθόλου! Έχουν βάλει παντού φύλακες και ρουφιάνους διότι δεν τους συμφέρει να φεύγει ο κόσμος… θέλουν μπούγιο ... μόνο έτσι βγαίνουν τα λεφτά.

Αηδίες. Με τα μάτια μιας γυναίκας αυτά είναι αηδίες διότι ξέρει να τα προσπερνάει απλά... πολύ απλά! Εξάλλου, αυτό θα πει ομάδα... Ένας να οδηγεί κατά τη διάρκεια της προσπέρασης ενώ άλλος να οδηγεί κατά τη διάρκεια της διεμβόλυσης ...

Άντε πάλι με τα ξεσπάσματά μου ... ποιά γυναίκα; ποιά ομάδα; παραισθήσεις έχω μου φαίνεται...

Ας γράψω ένα παραμύθι.