◆ Σύμπτωσις κινήσεως στην ακολουθία των υψωμένων χεριών της πρόσκαιρης παραδόσεως, ομίχλη στις αφηγήσεις της αμφισβητήσεως και τα λευκά βλέμματα συναντούν στον ενικό, τον αριθμό της επιβεβαίωσης.
◆ Συγκεκριμένο το σύνθεμα του προαναφωνήματος διασκορπίζει την απογοήτευση στον μηχανισμό της αναγνώσεως και στα υγρά σύμφωνα η γλώσσα συγκεκαλυμμένη περιφέρεται αφήνοντας τον μορφασμό της αποπλανήσεως σφραγίδα στην επιθυμία της στιγμής.
◆ Κυκλοθυμία της ανυπαρξίας και ο λόγος μελίρρυτος παρενοχλεί την αληθοσύνη ενώ το συναίσθημα περιπλέκεται στους διαδρόμους της αναλύσεως ξεσκισμένο από τα δεδομένα της απαγγελίας.
◆ Κατασκευασμένη η πραγματικότητα προκαλεί τη νοημοσύνη ενώ οι συγκεντρωμένοι παραληρούν εκπέμποντας ύφος βαρυπρεπές, ανθολογημένο με τις απαραίτητες παραπομπές του δικαιολογήματος.
◆ Πολιτεία της ακατάφραστης αυνανισμοκρατίας διαπλέκει τους μηρούς της πτύοντας ξεδοντιασμένη τη γλοιώδη ουσία των καθορισμένων συμπερασμάτων.
◆ Γέλιο και δάκρυ στην εναλλαγή.
◆ Και οι σοφοί στη μεγέθυνση αποκαλύπτουν την προέλευση της μεταλλαγμένης φυτικής αναπτύξεως της ουσίας, στην αναφορά της επιστήμης της γεωπονίας.
◆ Οι αναλύσεις για τα περιστατικά των εκδηλώσεων της αντιδράσεως περιπαίζουν τη μέση νοημοσύνη ενώ η ύψιστη χάνεται αλλοπαρμένη σε τόπους χλοερους της αναψύξεως.
◆ Ανυποψίαστες οι αναπνοές ονειροδρομούν φτιάχνοντας τα επιχειρήματα που βολεύουν την ακατέργαστη δυνατότητα της υπόφαιας αντιλήψεως.
◆ Και τα στιγμιότυπα διαδέχονται το ένα το άλλο και οι επιτετραμμένοι στην ύπτια στάση παίρνουν στον ύπνο του δικαίου την απορία των ερωτήσεων μονολογώντας ιστοριούλες με τον κακό λύκο.
◆ Και τα υποκάμισα έγιναν μαύρα - κόκκινα και ξεπηδά η ασυναρτησία των ωών των όφεων και των άλλων ερπετών ενώ η κατανόηση των εννοιών παρασκευάζει την τροφή της παρερμηνείας.
◆ Στην αριθμητική ο πολλαπλασιασμός σκηπτροφορεί αφήνοντας εμβρόντητη την αφαίρεση στην ακολουθία.
◆ Πολιτική της λογοτεχνίας και λογοτεχνία της πολιτικής, μεταποιήματα ανυπολογίστου ηλιθιότητος πετροβολούν τα ρήματα αφήνοντας τις φωνές ερημαίες υποσχέσεις μίας κοσμημένης φράσεως.
◆ Διακεκομμένη η ορθογραφία, επαληθεύει παντελώς την απουσία.
◆ Στο σκυρόδεμα η φθορά απογυμνωμένη βγάζει στην επιφάνεια τη σκουριά της προχειρότητας.
◆ Ένα αποτσίγαρο δαγκωμένο στέλνει στο λιγοστό νεφέλωμα το μήνυμα της απαισιοδοξίας.
◆ Η φαιδρότητα ξεπέρασε τη γραμμή και στον ορίζοντα τα λαλαγήματα προσδιορίζουν με ακρίβεια τη συντομία της σκέψεως.
◆ Η απόσταση μεγαλώνει και στην πλατιά θάλασσα ένα πεταμένο χαρτόκουτο βυθίζεται αργά κάτω απ’ το βουβό κύμα.
◆ Αδειανά τα χαρακτηριστικά στο περίγραμμα και μηχανικές οι εκφράσεις προσεγγίζουν αναλόγως των περιστάσεων την εξωτερίκευση των συναισθημάτων.
◆ Στα χέρια οι κόμποι περνούν στα δάχτυλα και στα σφιχτά ένα κομμένο λουλούδι αφήνει τα ίχνη του στην παλάμη. Μια μυρουδιά της ευγνωμοσύνης έδωσε βαθιά ένα χαμόγελο και ένα ξαφνικό πετάρισμα έδωσε στις αισθήσεις την αυτοκρατορία.
◆ Στους δρόμους οι ανυποψίαστοι διαβάτες σπαταλούν τη ζωή περιμένοντας από τον μέλλοντα την ευδιαθεσία.
◆ Ενώ στο προπαροξύτονο το σήμερα ξεφωνίζει.
Mυογράφημα
Σκεβρωμένα σώματα καθισμένα στους πολυτελείς βυθούς των βελούδινων καθισμάτων. Μεταμοντέρνα αισθητική τράπεζα κυκλοειδούς αναπτύξεως, λόγου και έργου δημιούργημα. Συνειρμός απερίγραπτος στην περιοδική εκδρομή της ομοιοτυπίας.
Φώτα λαμπερά, μουσική υποβλητική να επικαλύπτεται το κενό εκφώνημα. Χαριεντίσματα επικλήσεων, φιλοφρονήσεις εκ δεξιών και εξ ευωνύμων και χαμόγελα κυλιόμενα ανταποδόσεως επισφραγίσματα.
Και να περνά ο χρόνος αγγίζοντας κορόνες υψηλών ήχων χαμηλού περιεχομένου ενώ η διαφωνία χρωματισμένη εμφανίζεται για τη συνέπεια της αρχής στην κατάληξη της τελευταίας συλλαβής.
Η επανάληψη επί της ουσίας στην πρωτοκαθεδρία και αλλαγμένες οι λέξεις συνθέτουν την ιδία πρόταση ενώ το συμπέρασμα αποσυντεθειμένο εκπέμπεται προκαλώντας την άναυδη αντίδραση του νοός.
Βαθυστόχαστη η τοποθέτηση των επιφανών με το αντίστοιχο υφολογικό ενδιαφέρον που δημιουργεί η ανάμνηση των κινούμενων σχεδίων παιδικής ευχαρίστησης, ταλαιπωρεί αφάνταστα το μισοσκόταδο της φτωχικής σάλας με τα λιγοστά έπιπλα.
Οποία μελαγχολία, μεγαλοφωνεί το επίφθεγμα.
Και στον ρυθμό της καλοστημένης παγίδας του παρανοήματος, αίφνης, μανδάμ καλλίπυγος λικνιζόμενη εντέχνως αφήνει στο μαρμάρινο δάπεδο διάφανο πέπλο, διακόπτοντας τη ροή των αέριων προσωπικών ερμηνευμάτων, δίνοντας τις εξοχές της, βορά στους αδηφάγους οφθαλμούς της καθισμένης υπάρξεως.
Στην επαναφορά η μουσική προτρέπει για τη συνέχεια του βαθυστόχαστου ενώ ανά χείρας επαναστατικά δάχτυλα περιπαίζουν με τους αριθμούς τη μασημένη τροφή της καθορισμένης εικόνας.
Γύρω στα μεσάνυχτα.
Μονοπάτημα
Κοίτα Δάκρυα στο ντουβάρι
Μοιάζουν ξερολιθιές
Κι αυτές οι κλίμακες
Στις κατσαρές πλαγιές
Χτενισμένα ανάγλυφα
Φτάνουν μέχρι το βλέμμα
Να θυμάται
Κι οι γραμμές
Φορέματα σκαλισμένα
Απ’ το κατέβασμα
Της πνοής
Κι οι φωνές πνιχτές
Και κάθε γράμμα
Μια πρόταση
Κυρία
Στην υγρασία των ματιών
Δες
Δημοσιεύτηκε στο ΠΟΝΤΙΚΙ,
τεύχος 1747 στις 14 Φεβρουαρίου 2013
Γεώργιος Μ. Θεοδοσίου