στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο. 
Λόγω περιορισμένου χρόνου αλλά και βέβαια λόγω διάθεσης,τώρα τελευταία γράφω μόνο ποιήματα κι αυτά αραιά και που.Θα έλεγα ότι έτσι παίρνω τις ‘’δόσεις’’ μου για να κρατιέμαι ΄΄ζωντανός’’ μέσα σε μια πραγματικότητα που μοιάζει αρκετά μουντή και σκοτεινή σε αυτή τη χώρα.Δεν υπερβάλλω ούτε απαξιώνω τίποτα.Απλά λέω την αλήθεια όπως είναι.Πιο σωστά θα έλεγα ότι η ίδια η κοινωνία,το πλαίσιο στο οποίο λειτουργεί και δρα,απαξιώνει θεσμούς και καταστάσεις.Εγκλωβίζει τους ανθρώπους,τουλάχιστον αυτούς που διαθέτουν κάποια αποθέματα ψυχής ακόμα,τους εγκλωβίζει σε έναν σκάρτο κύκλο από τον οποίο ηρεμείς και ξεφεύγεις μόνο αν συμβιβαστείς και τον αποδεχτείς.Διαφορετικά είσαι καταδικασμένος στην απομόνωση και στην βαθιά απογοήτευση.
Ποτέ δεν με πείραζε η απομόνωση,λειτουργούσε ευεργετικά πολλές φορές καθώς μέσα σε αυτήν έρχονται οι καλύτερες δημιουργίες στο χαρτί.Αλλά αυτό που με φθείρει,αυτό που με κάνει να κλείνω ο ίδιος το στόμα μου είναι η απογοήτευση.Βλέπω τρελά πράγματα να γίνονται,αηδιαστικές συμπεριφορές κι ωστόσο καμία αντίδραση.Και ειδικά από τους ‘’σοφούς’’ του τόπου μας.
Ο όρος ξεπούλημα πολλές φορές έχει έρθει στο μυαλό μου.Ναι έχουμε ξεπουληθεί.Σε τι?Στην προσπάθεια όλη αυτή του χρήματος,της δόξας και της φήμης.Στο τραγικό αυτό κυνήγι που μόνο αληθινούς ποιητές δεν χαρακτηρίζει.
Γράφεις για τους άλλους,για αυτό που αρέσει στος πολλούς,αυτό που θέλουν να ακούσουν οι πολλοί,αυτό που πουλάει.Δεν γράφεις για τη σωτηρία της ψυχής σου.
Δεν με χαλάει όμως ούτε αυτό.
Αυτό που με χάλασε είναι το όλο κλίμα που έχει δημιουργηθεί και συγκεκριμένα το κλίμα που έχει δημιουργηθεί στον χώρο της ποίησης.
Μίλαγα χτες με μια φίλη.Αυτή ανακάλυψε την ποίηση πέρυσι όταν με ρώταγε αν πρέπει να χρησιμοποιεί καθαρεύουσα στην γλώσσα της και ομοιοκαταληξία.
Θεωρώ ότι αν είσαι ικανός πολύ μπορείς να γράψεις άψογη ποίηση με αυτό το συνδυασμό.
Όπως ο Σκαρίμπας π.χ.
Αλλά αυτή η κοπέλα δεν είχε ακουστά ούτε τον Ελύτη ούτε τίποτα από προηγούμενη ποίηση πέρα από τα δικά της λευκωματικού τύπου στιχάκια που έγραφε τις νύχτες μέσα στην βαρεμάρα της.Ίσως και στην θλίψη της.
Αποφάσισε λοιπόν να δηλώσει ποιήτρια,έκανε ένα μπλογκ με μελαγχολικές εικόνες αγγέλων και μαραμένων τριαντάφυλλων και άρχισε να γράφει.
Δεν θέλω να φανώ κακός αλλά έμοιαζαν όλα της τα κείμενα ίδια δακρύβρεχτα στιχάκια που ανακυκλώνονταν…και από κάτω σχόλια από τις ίδιες τις γκόμενες κάθε φορά που μοιρολογούσαν για την χαμένη αγάπη και τέτοια.Οκ κάποιοι θα με πουν μισογύνη..Αλλά κάποιοι θα πιάσουν αυτό που θέλω να πω.Δεν έχει καμία σχέση ότι μιλάω για μια κοπέλα γνωστή μου.Απλά αναφέρω ένα παράδειγμα,για να καταλήξω κάπου στην πορεία.
Αυτή η κοπελιά λοιπόν συνέχεια με ρώταγε πως μου φαίνονται αυτά που γράφει.Κι εγώ ευγενικός της έλεγα ωραία αλλά κάνε και μια αλλαγή..Το κακό με αυτή την κοπέλα είναι ότι μονίμως έψαχνε επιβεβαίωση από τους άλλους για την ποίησή της.Βασικά καιγόταν για σχόλια και επαίνους και τέτοια.Έμαθα ότι γύρναγε σε ποιητικές βραδιές όπου ο ένας επαινούσε τον άλλον.Μια παρέα αλληλοκόλακων και ανάμεσα τους σάλια.
Και κάπου εκεί και η γκόμενα αυτή με τα μίνι της και τα κολλητά φορέματα της,βαμένη και φτιαγμένη ανάλογα,με 3 -4 γέρους σαλιάρηδες δίπλα της που κοίταγαν τα βυζιά της και τα μπούτια της την ώρα που απήγγειλε ΄΄ποίηση’’…
Είναι ωραία τα ωραία στήθη και τα ωραία πόδια.Ανάμεσά τους μού έχουν έρθει οι καλύτεροι στίχοι μου αλλά άλλο το ένα και άλλο το άλλο.Μιλάμε για θέατρο ξεπεσμού της τέχνης αυτής που καλούμε ποίηση.
Μίλαγα λοιπόν προχτές με αυτήν και με χαρά μου είπε ότι εκδίδει την πρώτη της συλλογή.Έμεινα έκπληκτος αλλά μετά αμέσως μού ήρθε στο μυαλό το όλο σκηνικό που παίζεται με τις εκδοτικές στην Ελλάδα και κατάλαβα.Την ρώτησα πόσα της ζήτησαν.Μου απάντησε αδιάφορα δήθεν ότι δεν ζήτησαν πολλά και έχει και γνωστούς που την προωθούν στον χώρο.Κάμια έκπληξη μέχρι τώρα..
Με κάλεσε μάλιστα και σε μια λογοτεχνική βραδιά στην οποία θα την παρουσιάσουν σαν ανερχόμενη ποιήτρια.Θα το σκεφτώ,της απάντησα..
Τώρα πώς σκέφτηκα να γράψω όλο αυτό?Είδα το βιντεάκι που ανέβασε ο Νίκος με την απονομή του Νόμπελ στον Ελύτη και κάπως ράγισα.Στη χώρα με τα 2 Νόμπελ ποίησης και τους τόσους καλούς ποιητές,φτάσαμε στο σημείο να πληρώνουμε για να εκδοθούμε.Και σαν να μην έφτανε αυτό να παρακαλάμε κιόλας να δεχτούν την πληρωμή μας για να δούμε με καμάρι το βιβλίο μας στα ράφια.
Χιλιάδες ψυχές ξεπουλιούνται χιλιάδες σκοτώνουν αυτό το αυθεντικό που κάποτε είχαν όταν ξεκίναγαν να γράφουν.Εκεί τελειώνουν ..
Έλεγε ο μεγάλος Μπουκόφσκι ότι γράφεις μόνο για την πάρτη σου.Αν αρχίσεις και ασχολείσαι με την προβολή και τη δημοσιότητα τότε το έχεις χάσει το παιχνίδι.Είσαι σαν όλους τους άλλους που γράφουν σαν να κλάνουν.
Της είπα να προσέχει για να μην πουλήσει τη ψυχή της.Και μου απάντησε ότι αυτό το έχει κάνει καιρό τώρα..
Ζήτησα το λογαριασμό γιατί ένιωσα να ανακατεύομαι.Καθώς μια αργή βροχή ξεκινούσε το τραγούδι της στους δρόμους της πόλης,κάποιοι στίχοι ενός αγαπημένου ποιητή τωρινού μού ήρθαν στο μυαλό..
Είμαι σ' ένα νεκρόδειπνο μεταξύ ποιητών
Πλήττω και γλιστρώ αργά κάτω από το τραπέζι
Εδώ κρύβεται μια απόκοσμα όμορφη έφηβος
-η Ποίηση
-«Ο κόσμος μας είναι νεκρός» ψιθυρίζω
-«Ο κόσμος σας είναι το ποίημά μου
κι εσείς, πίδακες λέξεων
Larry Cool
Ελπίζω μη θυμώσει ο Larry που δανείστηκα μια φράση του.
Φαντάζομαι κι αυτός είναι κάπου κρυμμένος,απομονωμένος,απογοητευμένος.
Το φαντάζομαι και ριγώ από το φόβο…