Το κάλεσμα της παράνοιας(3,4)

(3,4)

- 3 -

Ξύπνησε απότομα. Κραυγές και ουρλιαχτά ακούγονταν από μακριά. Μπορούσε να διακρίνει ανάμεσα τους τις χαρακτηριστικές κραυγές των λύκων οι οποίες έκαναν τις τρίχες του να στέκονται προσοχή. Δεν ήξερε πόσες ώρες είχαν περάσει από τότε που έπεσε αναίσθητος μετά από εκείνη τη φρικιαστική εμπειρία, αλλά ήταν ακόμη νύχτα. Κοιτάζοντας από το παράθυρο μπορούσε να δει ότι το φεγγάρι είχε ακόμη το ματωμένο περίβλημα του. Ευτυχώς όμως είχε σταματήσει να ασκεί εκείνη την μοιραία έλξη που ένιωσε πρωτύτερα. Σηκώθηκε αργά από το κρεβάτι και έριξε μια φευγαλέα μάτια από το παράθυρο. Ο δρόμος ήταν άδειος και όλα φαινόταν ήσυχα. Κοιτάζοντας το κινητό του στο κομοδίνο πληροφορήθηκε ότι η ώρα ήταν ακόμη πέντε. <Άρα ήταν μόνο ένα κακό όνειρο> σκέφτηκε ανακουφισμένος. Του φάνηκε ότι ήταν αναίσθητος για μεγάλο χρονικό διάστημα και έτσι δεν θα μπορούσε να είναι ακόμη πέντε, δυο ώρες αφού έπεσε για ύπνο. Έξυσε το κεφάλι του μηχανικά προσπαθώντας να ξεκαθαρίσει στο μυαλό του τι είχε συμβεί. Απέτυχε παταγωδώς. Το κεφάλι του αισθανόταν λες και είχε περάσει από τον τρίφτη. Μες την παραζάλη του αγνόησε το γεγονός ότι το φεγγάρι ήταν ακόμη αιματοβαμμένο και αποφάσισε να κάνει ένα μπάνιο για να αναζωογονηθεί. Παραπατώντας κατάφερε να μπει μες την μπανιέρα και να αφήσει το κρύο νερό να τρέξει πάνω του.

Βγαίνοντας από την τουαλέτα αισθανόταν ήδη καλύτερα και ήταν έτοιμος να ξαναπέσει για ύπνο. Ξαφνικά πάγωσε. Κάποιος τον παρακολουθούσε. Μπορούσε να δει μια σκιά να διαγράφεται από τις κυκλικές σχισμές του κατεβασμένου πατζουριού στο κλεισμένο παράθυρο του καθιστικού. Περπατώντας στις μύτες των ποδιών του πλησίασε τη σκιά με την ελπίδα να καταλάβει τις προθέσεις της. Έμενε στο δεύτερο όροφο και αν κάποιος μπορούσε να κάνει τα αναγκαία ακροβατικά για να φτάσει ως εκεί τότε σίγουρα θα ήταν ένας επαγγελματίας κλεφτής. Δυστυχώς, για αυτόν, έκανε λάθος. Πλησιάζοντας τη σκιά κατάλαβε ότι ήταν ένας μεγαλόσωμος άντρας, τουλάχιστον δυο μέτρα, που σκέπαζε με το διάγραμμα της σιλουέτας του σχεδόν όλες τις σχισμές του πατζουριού. Ο άντρας ανάσαινε βαριά. Το τζαμί είχε θολώσει από τα χνώτα του. Από το μυαλό του Νίκου πέρασε η ιδέα ότι ήταν πληγωμένος. Την απέρριψε αμέσως γιατί αν είχε κάποια μορφή τραυματισμού σίγουρα δεν θα μπορούσε να ανέβει δυο ορόφους μόνος του. Μη μπορώντας να καταλάβει την περίεργη συμπεριφορά του άνδρα αποφάσισε να περπατήσει αθόρυβα προς τη κρεβατοκάμαρα, όπου τα πατζούρια ήταν ανεβασμένα, μήπως μπορέσει να αρπάξει μια καλύτερη μάτια από τον άνδρα στην βεράντα του. Πριν προλάβει να κουνηθεί, η σκιά πίσω από το πατζούρι φάνηκε να σηκώνει το κεφάλι της προσπαθώντας να μυρίσει κάτι. Είχε σταματήσει να ανασαίνει βαριά. Επικρατούσε απόλυτη ησυχία. Το ουρλιαχτό που ακούστηκε μετά έκανε τον Νίκο να χλομιάσει από το φόβο του. Η σκιά πίσω από το παντζούρι τον είχε μυρίσει. Τον είχε μυρίσει από καιρό, αλλά δεν ήταν σίγουρη ότι ήταν μέσα κάποιος, γιατί η μυρωδιά του έτεινε να εξαφανιστεί. Τώρα όμως που είχε πάει κοντά στο παράθυρο ο Νίκος η σκιά ήταν πλέον σίγουρη ότι κάποιος ήταν μέσα. Φρέσκο κρέας.

Ο Νίκος οπισθοχώρησε τρομοκρατημένος καθώς η σκιά άρχισε να χτυπάει με μανία το παράθυρο προσπαθώντας να εισβάλει μέσα στο σπίτι. Το παντζούρι δεν άντεξε ούτε στο πρώτο χτύπημα. Μια τριχωτή μουσούδα εμφανίστηκε από μια ρωγμή του. Τότε κατάλαβε ο Νίκος ότι αυτό που βρισκόταν έξω στη βεράντα δεν ήταν καν άνθρωπος. Ήταν μια μορφή τέρατος που ήθελε να τον κατασπαράξει και μόνο ένα λεπτό στρώμα από γυαλί τους χώριζε.

Έκλεισε την πόρτα πίσω του καθώς άκουγε το τζαμί να σπάει μέσα στο σπίτι. Ευτυχώς που η πόρτες στην πολυκατοικία του ήταν ενισχυμένες λόγω της αυξημένης εγκληματικότητας στην πόλη και έτσι το τέρας θα αργούσε να περάσει από αυτό το δεύτερο εμπόδιο. Κατέβηκε τις σκάλες με άλματα. Το μόνο που ήθελε ήταν να πάει σε ένα ασφαλές μέρος. Που θα το έβρισκε δεν ήξερε. Σίγουρα όμως αυτό το μέρος δεν ήταν το σπίτι του. Ένα ακόμη πράγμα τον παραξένευε. Μέσα σε όλη αυτή τη φασαρία που προκαλούσε το τέρας γιατί δεν εμφανίστηκε κανένας άλλος ένοικος. Αποκλείετε να κοιμόντουσαν όλοι τόσο βαριά. Κι όμως, κατεβαίνοντας δυο ορόφους δεν συνάντησε κανέναν, ούτε άκουσε βήματα στις σκάλες από τους πάνω ορόφους. Μόνο την πόρτα του δεύτερου ορόφου που αναστέναζε υπό τα αλλεπάλληλα σφυροκοπήματα του τέρατος μπορούσε να διακρίνει. <Μα καλά, που πήγαν όλοι;>

-4-

Ένα κρύο αεράκι του χτύπησε το πρόσωπο βγαίνοντας έξω από την πίσω πόρτα. Είχε μόλις κάνει μπάνιο και επιπλέον φορούσε τις πιτζάμες του. Δεν έδωσε σημασία όμως στο κρύο που τον διαπερνούσε σαν ρεύμα. Έπρεπε να φύγει μακριά από το σπίτι του και να καταλάβει τι διαδραματιζόταν σε αυτήν την περιοχή που ποτέ δεν γίνεται τίποτα.

Έτρεχε χωρίς να καταλαβαίνει που πήγαινε. Ήταν θολωμένος. Ο φόβος τον είχε κυριέψει. Δεν είχε φωνή να φωνάξει για βοήθεια. Το γεγονός ότι δεν συναντούσε κανέναν όπου και αν έτρεχε τον τρομοκρατούσε ακόμη περισσότερο. Στρίβοντας απότομα σε μια κατηφόρα είδε το φεγγάρι να τον κοιτάει. Σταμάτησε απότομα. Μέσα του κατάλαβε ότι αυτή η καταραμένη πανσέληνος ήταν υπαίτια για τα συμβάντα της αποψινής νύχτας. Κάπως ο Νίκος της είχε διαφύγει. Έλπιζε να μην ήταν μόνος. Έπρεπε να βρει τους υπόλοιπους. <Που θα πήγαινα αν ήμουν άνθρωπος που είχε ξεφύγει από αυτή τη διαβολική έλξη του φεγγαριού;> σκέφτηκε προσπαθώντας να προσδιορίσει ένα μέρος να πάει. Δεν πρόλαβε να τελειώσει την σκέψη του και άκουσε μια κραυγή από το σχολείο που βρισκόταν δίπλα του. Κάτω από μια μπασκέτα, στην αυλή του σχολείου μπορούσε να δει κάποιον που ήταν κουλουριασμένος. Φαινόταν να υπέφερε και αποφάσισε να πάει κοντά του να τον βοηθήσει. Περνώντας την πύλη του σχολείου είδε ότι ο άγνωστος κείτονταν σε μια μαύρη κηλίδα στο έδαφος που μεγάλωνε κάθε φορά που έκανε κάποια κίνηση. Μερικά βήματα ακόμη και κατάλαβε από το κόκκινο χρώμα ότι ήταν μια μικρή λίμνη αίματος. <Αποκλείετε να έχει χάσει τόσο πολύ αίμα και να μπορεί ακόμη να κινείται> σκέφτηκε λογικά ο Νίκος. Είχε δίκιο. Με μια απότομη κίνηση του άγνωστου κάτι πετάχτηκε και κύλησε προς τον Νίκο. Η φρίκη που κατέλαβε τον Νίκο στην θεά του κομμένου κεφαλιού τον έκανε να σκύψει και να αποβάλει το περιεχόμενο του στομαχιού του. Με μια πίκρα στο στόμα άρχισε να οπισθοχωρεί. Για άλλη μια φορά το ένστικτο της επιβίωσης τον κυρίευσε.

Δεν κατάλαβε ποτέ έφυγε από το σχολείο. Πρέπει να είχε τρέξει πολύ γρήγορα γιατί όταν άρχισε να ξανασκέφτεται καθαρά βρήκε τον εαυτό του να διασχίζει κατηφόρα με το φεγγάρι να τον κοιτάει από ψηλά. Η φυγή του όμως δεν είχε μείνει απαρατήρητη. Ο ήχος των βημάτων της γοργής υποχωρήσεις του, είχε κάνει αυτό που γευμάτιζε μέσα στη λίμνη αίματος να σηκώσει το κεφάλι του, να τον μυριστεί και να τον πάρει στο κατόπι.

Η τρελή του πορεία κατάφερε να τον μπερδέψει. Χαμένος στην ίδια του την πόλη έτρεχε χωρίς προορισμό. Διασχίζοντας τους έρημους δρόμους της μεγαλούπολης διέκρινε μια ταμπέλα που παρέπεμπε σε ένα μικρό νοσοκομείο. Το ήξερε. Ένα καλοκαίρι που αισθάνθηκε μια αδιαθεσία τον είχε πάει εκεί ένας φίλος του. Υπερκόπωση ήταν η διάγνωση που είχαν δώσει οι γιατροί. Κανένας λόγος ανησυχίας. Την ίδια μέρα είχε πάρει εξιτήριο. Τώρα όμως υπήρχαν πολλοί λόγοι για τους οποίους έπρεπε να είναι ανήσυχος ο Νίκος. Ένας από αυτούς ήταν το πράγμα που τον ακολουθούσε σε απόσταση αναπνοής χωρίς να το γνωρίζει. Κινούνταν αθόρυβα από σκιά σε σκιά, περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή, που το θύμα του θα ήταν εκτεθειμένο για να επιτεθεί.