Ενα τσουρμο πουλια πετουν στον ουρανο της γης. Πανω από τα κεφαλια σκυμμενων ανθρωπων.

Πουλια πετουν στον ουρανο. Παντα πετουσαν πουλια στον ουρανο. Είναι πιο παλια από τον ανθρωπο. Καταγονται από την εποχη των δεινοσαυρων. Όταν ο ανθρωπος δεν ειχε ακομα παρουσιαστει στη γη αυτά αλωνιζαν εκατομυρια κ εκατομυρια χρονια πριν από μας. Αργοτερα όταν καναμε την εμφανιση μας πανω στον πλανητη γη καναμε δίκανα κ τα σκοτωναμε από χομπυ,

ετσι,

ο ανθρωπος γυριζει το κεφαλι προς τον ουρανο όταν προκειται να σκοτωσει πουλια η όταν είναι πεθαμενος στο νεκροταφειο. Ξαπλωμενος με το κεφαλι προς τα πανω.Ειρηνικος κ ομορφα φτιαγμενος,μακιγιαρισμενος από τον νεκροθαφτη.

Επειδη τα πουλια δεν εχουν συμβουλους να τους λενε τι να κανουν κ τι όχι,

ετσι δεν φοβουνται,

συνεχιζουν να πετουν ελευθερα στον αερα,

στον απεραντο ουρανο της αβεβαιοτητας κ της εκπληξης. Στην ανασφαλεια των

αιθερων,

χαραζοντας τα αορατα ιχνη τους εκει πανω. Στους ουρανους.

Πουλιά.

«Όμορφη και παράξενη πατρίδα
ω σαν αυτή που μου 'λαχε δεν είδα

Ρίχνει να πιάσει ψάρια πιάνει φτερωτά
στήνει στην γη καράβι κήπο στα νερά
κλαίει φιλεί το χώμα ξενιτεύεται
μένει στους πέντε δρόμους αντρειεύεται

Όμορφη και παράξενη πατρίδα
ω σαν αυτή που μου 'λαχε δεν είδα

Κάνει να πάρει πέτρα την επαρατά
κάνει να τη σκαλίσει βγάνει θάματα
μπαίνει σ' ένα βαρκάκι πιάνει ωκεανούς
ξεσηκωμούς γυρεύει θέλει τύρρανους

Όμορφη και παράξενη πατρίδα
ω σαν αυτή που μου 'λαχε δεν είδα.

Οδυσσεας Ελυτης».

«Αυτά τα κόκκινα σημάδια στους τοίχους, μπορεί να 'ναι κι από αίμα.
Όλο το κόκκινο στις μέρες μας είναι αίμα,

…
Κάθε δείλι τα πράγματα κοκκινίζουν πριν σβήσουν
και ο θάνατος είναι πιο κοντά. Έξω απ' τα κάγκελα,
είναι οι φωνές των παιδιών, και το σφύριγμα του τρένου.

…

Γιαννης Ριτσος».

«Ανέμισες για μια στιγμή το μπολερό
και το βαθύ πορτοκαλί σου μεσοφόρι
Αύγουστος ήτανε δεν ήτανε θαρρώ
τότε που φεύγανε μπουλούκια οι σταυροφόροι

Παντιέρες πάγαιναν του ανέμου συνοδειά
και ξεκινούσαν οι γαλέρες του θανάτου
στο ρογοβύζι ανατριχιάζαν τα παιδιά
κι ο γέρος έλιαζε, ακαμάτης, τ'αχαμνά του

Του ταύρου ο Πικάσο ρουθούνιζε βαριά
και στα κουβέλια τότε σάπιζε το μέλι
τραβέρσο ανάποδο, πορεία προς το βοριά
τράβα μπροστά, ξοπίσω εμείς και μη σε μέλει

Κάτω απ' τον ήλιο αναγαλιάζαν οι ελιές
και φύτρωναν μικροί σταυροί στα περιβόλια
τις νύχτες στέρφες απομέναν οι αγκαλιές
τότες που σ' έφεραν, κατσίβελε, στη μπόλια

Ατσίγγανε κι αφέντη μου με τι να σε στολίσω;
φέρτε το μαυριτάνικο σκουτί το πορφυρό
στον τοίχο της Καισαριανής μας φέραν από πίσω
κι ίσα ένα αντρίκειο ανάστημα ψηλώσαν το σωρό.

Κοπέλες απ' το Δίστομο, φέρτε νερό και ξύδι
κι απάνω στη φοράδα σου δεμένος σταυρωτά
σύρε για κείνο το στερνό στην Κόρδοβα ταξίδι
μέσα απ' τα διψασμένα της χωράφια τα ανοιχτά

Βάρκα του βάλτου ανάστροφη
φτενή δίχως καρένα
σύνεργα που σκουριάζουνε σε γύφτικη σπηλιά
σμάρι κοράκια να πετάν στην ερήμην αρένα
και στο χωριό να ουρλιάζουνε τη νύχτα εφτά σκυλιά.

Νικος Καββαδιας, Federico Garcia Lorca».

«Να ονειρεύομαι απ' το παράθυρο να ταξιδεύω
να μπαίνω μέσα σου να καταστρέφομαι και να πεθαίνω

Η σωτηρία μου είναι ο θάνατος και το κορμί σου
να μπαίνω μέσα σου να καταστρέφομαι και να πεθαίνω

Να ονειρεύομαι απ' το παράθυρο να ταξιδεύω
σ' ένα πλατύ γιαλό στην εγκατάλειψη λευκού χειμώνα
….
Να ονειρεύομαι απ' το παράθυρο να ταξιδεύω
…
με τον έρωτα γύρω και το θάνατο κάτω απ' τα μάτια

.....

Να ονειρευομαι απ το παραθυρο να ταξιδευω …

Δημητρης Λαγιος».

Ηρθαν οι Γερμανοι με τα οπλα κ ερημωσαν τη χωρα. Βιασαν. Καψαν. Καταστρεψαν. Εκτελεσαν,

κ υστερα φυγαν οι Γερμανοι κ ηρθαν κατι αρχηγοι που φορουσαν γραβατα κ ηταν καθ όλα κυριοι κ ειπαν στον λαο τους: Σκυψτε το κεφαλι.

Κ ο λαος τους εσκυψε το κεφαλι,

κ πανω στον ουρανο της γης , πανω από τα κεφαλια τους

ενα τσουρμο πουλια να πετα στον ουρανο.

Χθες που πηγαινα την βολτα μου στο δασος ακουσα ένα βοδι, ηταν μαλλον απελπισμενο

γιατι μετα από λιγο ακουστηκε ένα μπαμ κ τελος.

Μπριζολα στο πιατο σου. Βοδινη.

Ενα τσουρμο πουλια πανω από τα κεφαλια μας. Πηρες το δικανο κ τα σκοτωσες.

Κ αργοτερα όταν γυρισες σπιτι σου, η γυναικουλα σου κοντεψε να λιποθυμισει από τον τρομο. Ησουν από πανω μεχρι κατω γεματος αιματα σαν να αυτοπυροβοληθηκες.

Καθαρισες τα αιματα κ μετα ετσι καθαρος εκατσες μπροστα στην τηλεοραση για το καθιερωμενο σηριαλ σου.

Πουλια πετουν στον αερα, ελευθερα,

Κ συ κατεβασες κ τα στορια κ αποκοιμηθηκες. Όμως εκει που εκλεινες τα στορια εριξες μια κλεφτη ματια στο φεγγαρι κ ειπες στη γυναικα σου: εχει ωραιο φεγγαρι.

Αυτή ξεβαφε το μακιγιαζ της κ δεν σου απαντησε, όμως εσυ εριξε μια κλεφτη ματια αναμεσα από τα στορια για να το ξαναδεις. Κ το ξαναειδες. Κ ετσι ασυναισθητα χαιδεψες τον εαυτο σου, σαν μια ευγνωμοσυνη. Ναι ενοιωσες ευγνωμοσυνη για σενα κ για τα πραγματα γυρω σου. Κ το πρωι πριν να φυγεις ποτισες όλα τα λουλουδια του σπιτιου σου. Κ βγαινοντας εξω αντικρισες τον ηλιο κ σε αντικρισε κ αυτος. Εκατσες για λιγο κοιταζοντας τον κ ξεκινησες για την δουλεια σου.

-Εχεις στο μετωπο σου ένα ηλιο, σου ειπα όταν σε αντικρισα.

Κ συ ακουμπησες το μετωπο σου κ χαμογελασες η εκλαψες.

Εχεις μερες να χρησιμοποιησεις το οπλο σου κ σκονιστηκε. Γιατι; Τι αλλαξε μαζι σου; Τι αλλαξε μεσα σου; Τι ειδες; Τι αισθανθηκες; Τι σου αποκαλυφθηκε;

Δεν εισαι ο χθεσινος εαυτος σου. Εισαι καποιος άλλος.

Εβγαλες τη προβεια σου κ την πεταξες. Κοιταξες τον ουρανο.

Πουλια πετουν στους ουρανιους θολους.