Μαίρη μου ,πρέπει να πα να τον δείς.Οτι και να,κανε είναι πατέρας σας...
-Ναι !Μπήκε στον κόπο και μας έσπειρε !(Την διακόπτω εγώ ειρωνικά
καθώς ετοιμάζομαι να πάω στην θάλασσα.). Θέλω να ευχαριστηθώ τις
διακοπές μου ,όχι να πάω να ιδώ εκείνον.!σκέπτομαι σαν βάζω στην
ψάθινη τσάντα την πετσέτα.
-Άκουσα είναι πολύ άρρωστος ,επιμένει η μάνα μου στερεώνοντας τα
γυαλιά της και με κοιτάζει ενώ στα χέρια της κρατάει το βελονάκι με το
κέντημα.και που τώρα έχει ξεχάσει τα βάσανα του Ιησού χριστού που είχε
τραβήξει όσο ήταν μαζί της και τον συγχώρεσε.Οχι όμως κι εγώ.
-Θα' ναι αμαρτία να πεθάνει και να μην τον δεις κι ο χρ
ιστός είπε να συγχωρούμε !
-Δεν με νοιάζει !της πετάω νευριασμένα με την επιμονή της και η φωνή
μου την σταματάει .Με κοιτάζει μελαγχολικά και ξέρω ότι από δώ κι
εμπρός θα το'χω βάρος αν δεν πάω να τον δώ.(Αχ, βρε μάνα τί μου κάνεις !)
-Εντάξει ,θα πάω αύριο να τον ιδώ,λέω και την ξεφορτώνομαι .
-Μπράβο κόρη μου !
Με κοιτάζει ευχαριστημένη η μάνα που δεν έχει κακία μέσα της .
Την άλλη μέρα καθώς το ταξί με παίρνει για το γηροκομείο θυμάμαι
κάποιαν άλλη φορά ,πριν είκοσι χρόνια ,που πήγαινα να τον γνωρίσω για
πρώτη φορά.,τότε...
Το αυτοκίνητο σταματάει ,έξω απ'το σπίτι της γιαγιάς .Κατεβαίνω
αφήνοντας την θειά να περιμένει .Ο ταξιτζής με βοηθάει με την κοφίνα
από τα χωριάτικα πράγματα που η μάνα μου έστειλε στην γιαγιά όπως κάθε
χρόνο.Η γιαγιά που μας περίμενε ,έρχεται και καθώς με φιλάει της λέω.
-Θα ρθούμε σε λίγο γιαγιά ,με την θεία Στυλιανή.Πρέπει να πάμε πρώτα
στον οφθαλμίατρο
.Καθώς της μιλάω ρίχνω μια κλεφτή ματιά προς την ανοικτή πόρτα
,κοιτώντας τον άνδρα που κάθεται στο σαλόνι.
-Να που είναι εδώ ,είμαι τυχερή ...,σκέπτομαι ,χωρίς να ξέρω ότι η
μάνα μου είχε βάλει το χέρι της για να είναι εκεί.Το'χε μηνύσει στην
γιαγιά ότι ήθελα να τον δώ.!
-Γεια σου λοιπόν γιαγιά ,διακόπτω τις σκέψεις μου και μπαίνω πάλι στο
ταξί ,που σε λίγο μας αφήνει στην οφθαλμολογική κλινική.
Το Χωλ είναι γεμάτο από ασθενείς και θα περιμένουμε πολλή ώρα.Καθώς
θέλω να βάλω σε τάξεις τις σκέψεις μου κοιτάζω την θειά λέγοντας.-Θα
βγω λίγο έξω στην αυλή.
-Καλά κόρη μου .Μόνο μην ξεμακρύνεις και χαθείς,μου λέει ανήσυχα.
-Μην φοβάσαι ,την καθησυχάζω και σηκώνομαι .
Βγαίνοντας καταλαβαίνω ότι είμαι ταραγμένη ,καθώς κοιτάζω τα λουλούδια
χωρίς να τα βλέπω και προσπαθώ να βρω τον βαθύτερο λόγο .
-Μήπως τον φοβάμαι;, αναρωτιέμαι .«όχι δεν είναι αυτό, απαντά ο κόμπος
που έδεσε το στομάχι μου.«Πως να φερθώ; ξαναρωτιέμαι και τα χέρια μου
τρέμουν λίγο.
Καταλαβαίνω ότι θα ήθελα ν, αποφύγω τούτη την συνάντηση ,όσο άλλο θέλω να γίνει
Τι να του πω; Δεν θα'ναι καλύτερα να μην τον δώ και να συνεχιστεί η ζωή
όπως πρώτα,με το μεγάλο ερωτηματικό πώς είναι;-Μα πρέπει να τον
δώ!Κάτι πιο δυνατό με σπρώχνει .Ίσως φαίνεται αυτό που λένε το αίμα
νερό δεν γίνεται.
Κόβω μια μαργαρίτα και την ξεφυλλίζω αφηρημένα .
Επιτέλους θα δώ το πρόσωπό του που λεν ότι του μοιάζω.Μα πάλι τί να του πω;
Ιδρώνουν τα χέρια μου.
Να τον πλησιάσω μ,ένα « γιατί; »Γιατί μας αγνόησε ,η πώς;
Έτσι όμως θα νομίσει ότι θέλω κάτι .Κι εγώ ....Δεν θέλω τίποτα ,απλά
να τον γνωρίσω.Και το μυαλό μου φωτίζεται.Αυτό είναι !Θα του φερθώ σαν
ένα άνθρωπο που γνωρίζεις για πρώτη φορά.Αφού στο κάτω ,κάτω όταν
έφυγε ήμουν δεν ήμουν δύο χρονών,κι η μισή ντροπή δική μου κι η μισή
δική του που λένε.
Πιο ήρεμη τώρα ,μπαίνω πάλι μέσα όπου οι ασθενείς έχουν αρκετά
λιγοστέψει..Σε λίγο έρχεται η σειρά της θείας και μπαίνει στο ιατρείο
.Δεν αργεί να τελειώσει και καθώς πληρώνει ζητούμε από την υποδοχή να
μας καλέσει ταξί που σε λίγο έρχεται και σε δέκα λεπτά μας αφήνει στο
σπίτι της γιαγιάς.
Η πόρτα είναι ανοικτή κι ο παππούς έρχεται να μας υποδεχτεί καθώς
ακούει τον θόρυβο απ'το καγκέλλι.
Τα άσπρα κρίνα που ο παππούς τα λέει Λίρια ,έχουν γεμίσει την αυλή και
τα προσέχω για πρώτη φορά.
-Ου τι ωραία τα κρίνα σου παππού! τα θαυμάζω με ειλικρίνεια που τον
κάνει να χαμογελάσει ευχαριστημένος.
-Καθώς μπαίνουμε στο Χωλ ,η γιαγιά σπρώχνει τον χονδρό άνδρα που
δείχνει ότι κοιμάται στην πολυθρόνα .
-Χρίστο ,Χρίστο ,ξύπνα, ήρθεν η κόρη σου .
Καταλαβαίνω ότι προσποιείται τον κοιμισμένο καθώς τρίβει τα μάτια του
και στην σκέψη ότι και κείνος δεν ξέρει πως να φερθεί ηρεμώ τελείως
και χαμογελώ.
Σηκώνεται,με αγκαλιάζει και με φιλά .
-Πώς είσαι μάνα μου καλά;
-Καλά είμαι ευχαριστώ.
Δεν νοιώθω τίποτα ,μόνο σκέπτομαι.-Αυτός είναι λοιπόν η αιτία να'ρθώ
στον κόσμο και μετά το ξέχασε;
Ο παππούς και η γιαγιά πιάνουν την κουβέντα με την θεία μέχρι να ψηθεί
ο καπαμάς που μαγειρεύεται στην κουζίνα .Εκείνος ρωτάει για κοινούς
γνωστούς που έχει να τους δει δεκαεπτά χρόνια .Ούτε μια ερώτηση για
μας ,για το πώς περάσαμε όλ'αυτά τα χρόνια ,αν είχαμε φαγητό η όχι ,η
ρούχα να φορέσουμε.
Τα σκέπτομαι αυτά καθώς πιάνω τα μάτια του να με περιεργάζονται ,κι
έχει τόσο ωραία μάτια,που φαίνεται είναι η αιτία επιτυχίας του με τις
τόσες γυναίκες.«Φαίνονται τόσο αθώα που μπορεί και καλόγρια να ρίξουν
».Κοκκινίζω με τις τολμηρές σκέψεις μου .
Η γιαγιά στην συνέχεια φέρνει το φαγητό και την βοηθώ να στρώσει το
τραπέζι και καθώς τρώμε η κουβέντα συνεχίζεται.
-Δε μου λες θειά Στυλιανή τι γίνεται η Αργυρώ ;ρωτάει τώρα κι
αναρωτιέμαι ποιά νάναι .
Δεν υπάρχει καμιά Αργυρώ στο χωριό.
1Ω γυιέ μου ,βρήκε έναν και την παντρεύτηκε έτσι με το μωρό κι έχει
φύγει απ 'το χωριό ,τον διαφωτίζει η θειά μου και το μυαλό μου
φωτίζεται. Η ορφανή που ήταν κι η κοινή γυναίκα του χωριού και
συνεχίζουν την συζήτηση.
-Θυμάσαι θειά ,το ταξίδι μας στον Απόστολο Ανδρέα ;Την ρωτά τώρα .
-Ασφαλώς και το θυμάμαι .Πως να το ξεχάσω! που μου αφήσατε τον γυιό
σου για λίγο και το λίγο έγινε τρείς ολόκληρες ώρες για να γυρίσετε,κι
εγώ είχα γίνει φουρτούνα από τα νεύρα μου!αναθυμάται η θειά.
-Κι έπειτα που δεν μπορούσαμε να βρούμε δωμάτια .και μέχρι τώρα
αναρωτιέμαι ,πως εσύ τα κατάφερες.
-Ε ήταν απλό !Κορδώνεται.Πήγα ίσια στα κελιά με τους καλογήρους και
τσάκωσα έναν με μια τουρίστρια στα γόνατά του.Τον απείλησα ότι θα τον
μαρτυρούσα στον ηγούμενο .Χα,χα κι έτσι τα εξοικονόμησα τα δωμάτια για
όλους μας.
-Μην μου το λες !σοκάρεται η θειά .Και τα παράξενα μάτια με κοιτάζουν
πάλι θριαμβευτικά σαν να μου λένε.
-Βλέπεις! Δεν είμαι εγώ μόνο που κυνηγούσα γυναίκες αλλά το ανδρικό φύλο γενικώς.
Νοιώθω αηδία ,χωρίς να τον πιστεύω.Μόνο τα μάτια μου τον κοιτάζουν με
οίκτο σαν να του απαντούν.
-Κι όμως δεν είναι έτσι άγνωστε άνδρα.Υπάρχει κι ο έντιμος κόσμος
,στον οποίο ζούμε εμείς μα δεν ήταν στα δικά σου τα μέτρα.Γι αυτό
προτίμησες να του το σκάσεις.
Αφηρημένα τώρα κατεβάζω τις μπουκιές υποσχόμενη στον εαυτό μου ότι
τούτη θάναι η πρώτη κι η τελευταία μας συνάντηση.Δεν θέλω να τον
ξέρω.Κάποτε είχα ανάγκη την πατρική στοργή ,μα δεκαεπτά χρόνια έμαθα
να ζω χωρίς αυτήν.
Το σταμάτημα του ταξί μπροστά στο γηροκομείο με φέρνει πίσω στο παρόν
.Από την πόρτα βγαίνουν δύο φτωχοντυμένες γυναίκες.Θα είναι μάνα και
κόρη και το πρόσωπό της κοπέλας κάτι μου θυμίζει.(Παράξενο ,αφού μου
είναι άγνωστη)
Καθώς μπαίνω στο καμαράκι ,το γεροντάκι που είναι ξαπλωμένο στο
κρεβάτι δεν μου θυμίζει καθόλου τον ωραίο άνδρα του άλλοτε.
Το βλέμμα του προσπαθεί να καταλάβει ποιά είμαι.
-Γεια σου ,τι κάνεις;λέω μόνο σφίγγοντάς του το χέρι.
Δεν μπορώ να πω «μπαμπά»Δεν είναι εύκολο να το προφέρεις για πρώτη
φορά στα σαράντα σου!
-Ε καλά είμαι κόρη μου ,μα....δεν σε γνωρίζω.Ποιά είσαι;
-Η Μαίρη !απαντώ μονολεκτικά.
-Η Μαίρη !επαναλαμβάνει αφηρημένα και αρχίζει να ταράζεται όταν
συνειδητοποιεί ποιά είμαι.
-Η Μαίρη! Κι ήρθες να με δεις ;
Δεν μπορεί να το πιστέψει και τ,αχείλη του αρχίζει να τρέμει.
-Έμαθα ότι είσαι άρρωστος !λέω με σφιγμένη καρδιά και αφηρημένη σφίγγω
την πλαστική σακούλα με τα φρούτα που έχω φέρει μαζί μου.
-Ηρθες ....να με δεις....
Τσακίζει η φωνή του και βλέπω η παρουσία μου τον χτυπάει πιο πολύ από
το κατηγορώ, που δεν ξεστόμισα τότε.
-Γιατί;Δεν μου χρωστάς τίποτα! μονολογεί.
-Δεν είναι ζήτημα χρέους !
Του σφίγγω και πάλι το χέρι ενώ απιθώνω την σακούλα στο τραπεζάκι ,δίπλα.
-Απλώς ήθελα να σε δώ...Όπως τότε.....
Τον κοιτάζω και με έκπληξη αισθάνομαι να είμαι ειλικρινής.
-Σ,ευχαριστώ ,κόρη μου...
Το κοκαλιάρικο χέρι του σφίγγει το δικό μου.
-Κι όμως εγώ ...ποτέ δεν θέλησα να σας δώ, λέει .Δεν σκεφτόμουν κανένα
τότε...Μόνο τον εαυτό μου και δημιουργούσα θύματα.
Η φωνή του είναι αργή ,μόλις ακούγεται
-Και τ,άλλα μου παιδιά ,δεν καλοπέρασαν κοντά μου.ξαναλέει.
Καθώς μιλάει δεν τον διακόπτω ,αν και συμφωνώ με τα λόγια του.Τι
ωφελεί να τον πληγώσω τώρα πια.
-Η άλλη μου γυναίκα πέρασε μαύρη ζωή και ποτέ δεν χόρτασε το ψωμί μαζί
μου,συνεχίζει .Ότι κέρδιζα τα ξόδευα .Ίσως την έχεις δεί.Μόλις έφυγε
κι εκείνη με την άλλη κόρη μου.
Το μυαλό μου φωτίζεται .Αυτές που βγαίναν καθώς ερχόμουν. Γι αυτό και
το πρόσωπο της κοπέλας μου φάνηκε γνωστό.Μου θύμιζε το πρόσωπο της
γιαγιάς.Και
τα φτωχικά τους ρούχα....Σαν κι αυτά που φορούσαμε κάποτε κι
εμείς,τότε στις φτώχειες μας ,όταν δεν είχαμε στον ήλιο μοίρα,που
λένε.
Να που γυρίζει κι ο τροχός.
Αισθάνομαι ευχάριστα στο καλοραμμένο ταγιέρ μου και για πρώτη φορά δεν
νοιώθω ζήλεια για κείνη την άλλη γυναίκα που μου στέρησε τον πατέρα
μου.
-Αχ!αν μπορούσατε να με συγχωρέσετε κόρη μου.!λέει και με κοιτάζει με
τόσο παρακλητικό βλέμμα που ο πάγος αρχίζει να λιώνει.
-Δεν έχει σημασία σημασία τώρα πια .Δεν χαθήκαμε .
Τον αγκαλιάζω και νοιώθω υγρά τα μάτια μου.
-Μόνο κοίτα να γίνεις καλά....συνεχίζω .
-Σ' ευχαριστώ κόρη μου.
Με σφίγγουν μ, ευγνωμοσύνη τα κοκαλιάρικα χέρια.
-Η συγγνώμη σας ήταν το μόνο που μου χρειάζεται. Ας ελπίσω να με
συγχωρέσει κι ο θεός τώρα. λέει και τα χέρια του πέφτουν κουρασμένα
απ' την προσπάθεια.
Δεν ξέρω τι άλλο να πω και του γυρίζω την πλάτη ν,ανοίξω την σακούλα.
-Θές λίγο σταφύλι ;είναι πλυμένο.
Πριν φύγω για την Νότιο Αφρική θα ξαναρθώ μαζί με την μάνα μου σκέπτομαι.
Επιτέλους...Κι ο Θεός συγχώρεσε τον Τελώνη.
Τέλος.
Μαρούλλα Πανάγου.