Οι καιροί με τραβάνε
μου γδέρνουν το πρόσωπο
δρόμοι υψικάμινοι
ύπουλα σκυλιά
συναλλαγές
τρέχουν ξοπίσω μου
ένας αέρας πηχτός σαν θειάφι φυσάει
Όμως ο κόσμος σου
ο δικός σου κόσμος
μου δίνει φτερά
γεμίζει το δωμάτιο μου χρώματα
άστρα
κοπάδια γερανούς
γίνεται πρωτοβρόχι
παράθυρο κήπου παράξενου
γίνεται κύμα
κατάρτι
πανί
Ταξιδεύω.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ Α. ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗΣ