Η ποίηση φίλε
δεν είναι αιώρα ρεμβασμών
ούτε υπονοούμενο με διαθέσεις ημίγυμνες
καυτούς αναστεναγμούς
και ζαρτιέρες.
Δεν σέρνεται σ’ αγουροξυπνημένους πρωινούς καναπέδες
χαμογελώντας πίσω απ’ τα μπότοξ
ή στις ειδήσεις των οκτώ
ξεφορτώνοντας σπρεντς
και οφ σορ
με το δάχτυλο να σηκώνεται ζωγραφίζοντας
προστακτικές
και βεβαιότητες.
Η ποίηση φίλε
δεν αδειάζει τα μάτια
χτυπώντας τα πληκτρολόγια της πλήξης
δεν πληρώνει εξτρά αναζητώντας την τύχη της
το ταίρι της
ή απλά μια άλλη φωνή στην άλλη άκρη της ησυχίας
ούτε κολακεύει τις χαμένες μέρες
τις σκόρπιες ανάσες
και βεβαίως δε λευκαίνει τα δόντια
χαρίζοντας πέντε συν ένα τρόπους ν’ αδυνατίσεις
πέντε συν ένα τρόπους να ερωτευθείς
πέντε συν ένα τρόπους να ζήσεις ή να πεθάνεις.
Η ποίηση φίλε
γυμνή
θερμότατη
χαρακωμένη
στα σπλάχνα χορεύει
ουρλιάζοντας
μ’ ένα καλά ακονισμένο τσεκούρι στα χέρια της.
Αν δεν το ξέρεις
δεν ξέρεις φίλε που πατάς
και που πηγαίνεις.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ Α. ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗΣ