στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο. 
-6- Η πόρτα έδωσε χώρο σε έναν διάδρομο που από δεξιά είχε μια σειρά από παράθυρα ενώ από αριστερά είχε τους θαλάμους των ασθενών. Προς μεγάλη ανακούφιση του Νίκου κανένα από τα παράθυρα δεν φαινόταν να ήταν σπασμένα και στα πρώτα δωμάτια δεν παρατήρησε κανένα ίχνος αίματος ή πάλης. Το ψιθύρισμα που άκουγε ολοένα και δυνατότερα φαινόταν να έρχεται από ένα θάλαμο στη μέση του διαδρόμου.
Πλησιάζοντας περισσότερο διαπίστωσε ότι αυτό που άκουγε δεν ήταν ψιθύρισμα αλλά κλάμα. Προερχόταν από το θάλαμο 205. Ήταν η μόνη πόρτα που ήταν κλειστή. Όλες οι προηγούμενες ήταν είτε ορθάνοιχτες είτε σπασμένες. Γύρισε αργά το πόμολο. Η πόρτα δεν άνοιξε. Κάποιο εμπόδιο βρισκόταν από πίσω. Ο Νίκος δοκίμασε ξανά. Αυτή τη φορά έβαλε λίγο δύναμη αλλά η πόρτα δεν έλεγε να ανοίξει. «Συγνώμη, με ακούτε; Μπορείτε να ανοίξετε την πόρτα δεν είμαι τέρας…» Καμία απάντηση. Άρχισε να χτυπάει δυνατά την πόρτα και να την σπρώχνει με όλη του τη δύναμη χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Το κλάμα από μέσα ακούγονταν τώρα πιο δυνατό από ποτέ. Δεν ήθελε να φωνάξει παρά πολύ δυνατά για να μην ακουστεί από τα τέρατα που βρισκόταν στην περιοχή. Ακούμπησε στο παράθυρο. <Αυτό σίγουρα θα πονέσει!>, σκέφτηκε. Πήρε δυο βαθιές ανάσες, ξεφύσησε και άρχισε να τρέχει με φορά προς την πόρτα. Έπεσε με όλη τη δύναμη πάνω της. Επιτέλους, η ορμή του την έκανε να υποχωρήσει. Η καρεκλά που κρατούσε κλειστή στην πόρτα κόπηκε στα δυο και ο Νίκος βρέθηκε να πέφτει πάνω στα απομεινάρια της. Για άλλη μια φορά είχε δίκιο. Του την σπάει όταν έχει δίκιο. Αυτό αλήθεια πόνεσε.
Τρίβοντας τον ωμό του έριξε μια γρήγορη μάτια στο δωμάτιο που εισέβαλε. Δεν είχε καμία διάφορα από τα προηγούμενα που αντίκρισε στον ίδιο διάδρομο. Δυο μόνα κρεβάτια, που τα χώριζε ένα κομοδίνο, για τους ασθενείς, ένα παράθυρο που έβλεπε τον δρόμο που περνούσε από την είσοδο του νοσοκομείου και μια πελώρια εντοιχισμένη ντουλάπα. Το κλάμα που είχε πλέον γίνει ουρλιαχτό, γυναικείο όπως παρατηρούσε τώρα ο Νίκος, προερχόταν μέσα από αυτήν την πελώρια ντουλάπα. Προσπάθησε να της μιλήσει για να βγει από την ντουλάπα, αλλά ανάμεσα από τα αναφιλητά της δεν μπορούσε να τον ακούσει. <Κάποιος να την φιμώσει>, σκέφτηκε καθώς ανησυχούσε μήπως το κλάμα της ακουστεί από ανεπιθύμητες υπάρξεις. Άνοιξε απότομα την πόρτα. Έπρεπε να σταματήσει τα ουρλιαχτά της. Αυτή του επιτέθηκε με μια σύριγγα στο χέρι τη στιγμή που την άνοιξε. Με μια επιδέξια κίνηση απέφυγε το χτύπημα που είχε σαν στόχο την καρδιά του και την έσπρωξε προς τα κρεβάτια. «Για όνομα του θεού κορίτσι μου! Προσπαθείς να με σκοτώσεις;», φώναξε άθελα του ο Νίκος. Δεν περίμενε αυτήν την ξαφνική επίθεση. Νόμιζε ότι θα την έβρισκε κουλουριασμένη στην ντουλάπα έτοιμη να αποδεχτεί τη μοίρα της.
«Νόμιζα…. Νόμιζα ότι είσαι ένα από αυτά τα τέρατα.», είπε τρεβλίζοντας όταν ανακάθισε στο κρεβάτι που την είχε ρίξει. «Δεν ήθελα να σου κάνω κακό. Όλοι στην πτέρυγα μου έχουνε μεταμορφωθεί. Είναι… Δεν είναι άνθρωποι πλέον.»
Ο Νίκος έβλεπε τώρα ότι ήτανε ένα όμορφο κορίτσι γύρω στα εικοσιπέντε. Μελαχρινή με μικρά καστανά μάτια που είχανε γίνει κατακόκκινα από το κλάμα. «Έψαξες όλα τα υπόλοιπα δωμάτια ;». ρώτησε. «Όχι, μόλις άρχισαν τα πρώτα ουρλιαχτά μπλοκάρισα την πόρτα και κλείστηκα στην ντουλάπα. Νόμιζα ότι ήμουνα η μόνη που είχε επιζήσει μέχρι που ήρθες εσύ.»
Το όνομα της ήτανε Φανή. Επιτέλους είχε ηρεμίσει. Έπρεπε να παραμείνουν νηφάλιοι, να έχουν το μυαλό τους καθαρό για να προσδιορίσουν την επόμενη τους κίνηση. Κάτι όμως θα τους χαλούσε τα σχέδια. Κάτι που είχε ακολουθήσει τον Νίκο από εκείνο το προαύλιο. Κάτι που παραμόνευε στο σκοτάδι και ήθελε μόνο ένα πράγμα, αίμα.
